Blood for Dracula (Ο Δράκουλας διψά για αίμα παρθένας)

Σκηνοθεσία: Andy Warhol

Cast: Udo Kier

Σίγουρα από τις πιο αποτυχημένες μεταφράσει που έχω δει ποτέ σε τίτλο ταινίας… Τέλος πάντων. Ο άρρωστος και εξασθενημένος πια Ρουμάνος κόμης Δράκουλας, για να καταφέρει να μείνει ζωντανός και να διαιωνίσει το είδος/οικογένειά του, πρέπει να βρει παρθένες. Παρθένες των οποίων το αγνό και ζωοδόχο αίμα θα τον λυτρώσει από τον πόνο και τον θάνατο. Φεύγει από τη Ρουμανία (όπου πια οι παρθένες είναι είδος υπό εξαφάνιση, αλλά και γιατί όλοι πια ξέρουν τι «ρουφήχτρα» είναι) με αυτοκίνητο μαζί με τον παρανοϊκό υπηρέτη του, και πηγαίνει στην Ιταλία ξεκινώντας το κυνήγι της παρθένας! Φιλοξενείται σε μια βίλα ξεπεσμένων Ιταλών αριστοκρατών που έχουν 4 κόρες, εκ των οποίων οι δύο είναι σχεδόν νυμφομανείς, η μια πρώην αρραβωνιασμένη και νυν σιτεμένη γεροντοκόρη, και η μικρότερη… παρθένα! Ο Δράκουλας προτίθεται να παντρευτεί μια και να την κάνει κόμισσα, με τη μόνη προϋπόθεση να είναι παρθένα. Έλα όμως που οι δυο πόρνες κόρες τον κοροϊδεύουν και προσπαθούν να του πασάρουν τους εαυτούς τους για αγνές… με αποτέλεσμα ο Δράκουλας να πίνει το αίμα τους παραπλανημένος και να εξαντλείται από τον πόνο σε ασύλληπτες σκηνές εμετού μέσα στην μπανιέρα! Αν και η υπόθεση είναι λίγο κωμική, πρόκειται για μια ταινία του Andy Warhol, όπου το γαργαλιστικό – και όχι το ωμά κωμικό – στοιχείο, αλλά και μια δόση μαύρης κωμωδίας κυριαρχούν, έχοντας συνάψει μια υπέροχη σχέση εξάρτησης με τον πόνο, τη μοναξιά και την αίσθηση του επερχόμενου θανάτου που νιώθει ο Δράκουλας. Για παράδειγμα, κοιμάται σε φέρετρο αλλά δεν παθαίνει τίποτα από το φως του ήλιου και είναι αυστηρά χορτοφάγος. Η ταινία έχει την αίσθηση θεατρικής παράστασης, χωρίς να υστερεί σκηνοθετικά. Ο Udo Kier είναι, κατά τη γνώμη μου, θεϊκός στο ρόλο του κόμη, με αυτό το απίστευτα εκφραστικό πρόσωπο και τα σπαστά αγγλικά. Έντονες και οι κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις της ταινίας, που υμνούν τη δύναμη του καταπιεσμένου λαού και τον ξεπεσμό της σκληρής αριστοκρατίας της καλοπέρασης. Μου άρεσε πάρα πολύ, με μόνη ένσταση τη μεγάλη διάρκειά της, που την καθιστά κάπως κουραστική.