Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με υλικό του Νορβηγού συγγραφέα Κνουτ Χάμσουν. Κατάφερε δύο νύκτες να με φτάσει στα όρια της κατάθλιψης. Ο ίδιος ο συγγραφέας είχε θέσει ως σκοπό στη ζωή του να αποδώσει, “τις σχεδόν ανεπαίσθητες δονήσεις της ψυχής… τις περιπλανήσεις της σκέψης και του συναισθήματος μέσα στο κενό… τα ανεξιχνίαστα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς, τις παράδοξες δραστηριότητες των νεύρων, το ψιθύρισμα του αίματος, την προσευχή των οστών, όλη την ασυνείδητη ζωή της ψυχής”. Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα μυθιστόρημα 111 σελίδων το οποίο δεν έχει ως θέμα του, όπως παραπλανητικά μας οδηγεί ο τίτλος, τον Αρχαιοελληνικό Θεό Παν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις δύο πολύ διαφορετικών προσώπων (και όχι μόνο), όπως αυτές εξελίσσονται σ’ ένα άκρως φυσιολατρικό (παγανιστικό) σκηνικό. Δύο είναι οι κυρίως άξονες αυτού του μυθιστορήματος: Η βαθύτατη διερεύνηση των ηρώων του (που είναι άνθρωποι ελεύθεροι όσο και ιδιόρρυθμοι), και η καταπληκτική περιγραφή της Νορβηγικής φύσης. Τα δάση, οι θάλασσές της, το κλίμα της, αποκαλύπτονται γυμνά μπροστά μας μέσα από δυνατές περιγραφές. “Όλα καπνίζανε κι άχνιζαν, Γη και Ουρανός γινόντουσαν ένα. Η Θάλασσα μάνιαζε και λικνιζόταν ανάστατη σ’ αφρισμένους χορούς, έπλαθε στρατούς, άλογα και σημαίες που πάλευαν κι ανέμιζαν(...) Θεός ξέρει, έλεγα μέσα μου, ποιανού περιστατικού γίνομαι μάρτυρας και γιατί η θάλασσα ανοίγεται έτσι μπροστά στα μάτια μου. Ίσως τούτη τη στιγμή να αντικρίζω τα μέσα της γης, πως δουλεύουν κι ανακατεύονται, πως όλο βράζουν!(…) Έξω στο πέλαγος, πολύ ανοικτά, ήταν μια ξέρα, μια θαλασσόπετρα ξεμοναχιασμένη, καθώς χιμούσαν πάνω της και την καβαλούσαν τα κύματα, αναπήδαγε άξαφνα όξω σαν ξέφρενος έλικας - όχι, σαν κάποιος θαλάσσιος θεός που ορθωνόταν ολόβρεχτος μια στιγμή να ρίξει μια ματιά στην πλάση, κι αφροκοπούσε σε γένια και σε μαλλιά και ρουθούνιζε, κι ύστερα πάλι ξαναβούταγε μέσα”.
No comments:
Post a Comment