Σκηνοθεσία: Pascal Laugier
Cast: Virginie Ledoyen, Lou Doillon, Catriona McColl
Στους μισούς άρεσε, στους άλλους μισούς όχι τόσο, όλοι όμως παραδέχτηκαν πως αξίζει τουλάχιστον ένα βλέφατο, μια και πρόκειται για μια ταινία υπέροχης φωτογραφίας και gloomy ατμόσφαιρας. Θα συμφωνήσω με τον Lord Kain πως η ταινία αποπνέει απίστευτη μιζέρια, αλλά οι κάθε λογής εικόνες, τα πρόσωπα και οι διάλογοι δίνουν το «σκοτάδι» που αποζητάς. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο ορφανοτροφείο στις Άλπεις του 1960, όπου η Άννα, μια νεαρή καθαρίστρια, αναλαμβάνει να βοηθήσει την Helenka, τη γερασμένη καθαρίστρια, να κρατήσουν το χώρο σε καλή κατάσταση. Το μοναδικό ορφανό που ζει εκεί, η Judith, με το τρομερά εκφραστικό πρόσωπο, είναι πια νεαρή γυναίκα, αλλά όχι σε τόσο καλή ψυχολογική κατάσταση. Η Άννα αρχίζει να ακούει πατημασιές και φωνές παιδιών στους διαδρόμους. Και τότε αρχίζουν τα περίεργα. Η ταινία έχει πολλές δυνατές στιγμές ανατριχίλας, κουράζει όμως λίγο μέχρι να καταλήξει σε αυτό που θέλει να δείξει, και το σενάριο θα μπορούσε να ήταν πιο πλούσιο. Αλλά προσωπικά πιστεύω ότι σε κερδίζει από άποψη φωτογραφίας, υπέροχων σκηνών και ανατριχιαστικού συναισθήματος που προκαλεί το παλιό κτίριο. Ειδικά η τελική σκηνή, όπου φαίνονται τα μάτια της Άννας ενώ κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά της.
No comments:
Post a Comment