Ο Αρλεκίνος

Ο αρλεκίνος βαδίζει άτσαλα, μονάχος, στο ερημικό του μονοπάτι. Τα χρώματα μιας ξεθωριασμένης φορεσιάς ιριδίζουν σχεδόν ειρωνικά στην κορυφή τη καμπουριασμένης του ράχης σχηματίζοντας μαύρες σκιές μέσα στο κάποτε εκτυφλωτικό άσπρο, άλλοτε λαμπερό ασημί, τα κακόγουστα παιχνίδια ενός ήλιου που δε ζει, αντανακλούν στις πέτρες.

Αυτούς του γκρίζους ογκόλιθους που κουβαλάει μέσα του. Τόσο αιχμηροί, τόσο αβάσταχτα ασήκωτοι... Ποια ράχη θ’ άντεχε... Τα μάτια θολά από τα δάκρυα που ξέχασαν να κυλήσουν, ατενίζουν μπροστά. Χωρίς παλμό, χωρίς έκφραση. Τίποτα δεν αποδεικνύει θέληση να συνεχίσει το βάδισμα, κι όμως, συνεχίζει να σέρνει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο με την ίδια αργή σταθερότητα, με την ίδια έλλειψη ενδιαφέροντος για το αν το επόμενο βήμα θα προκαλέσει κάποια αλλαγή, θα οδηγήσει ίσως σε ένα νέο μονοπάτι, πιο ευχάριστο! Πιο ασφαλές... Το ξέρει, το διαισθάνεται, κάθε στιγμή που ανασαίνει ασθμαίνοντας απ’ τη σκόνη του δρόμου πως κινδυνεύει. Η γροθιά του σφίγγει το βρώμικο βιολί που αρνείται να ηχήσει πια. Το μόνο του όπλο αυτό, απέναντι στη μοναξιά που χορεύει τριγύρω του θριαμβευτικά, σαρκαστικά, χλευάζοντας την καμπούρα του, τα λασπωμένα του μάγουλα, το λερωμένο του βιολί. Κι εκείνο δεν ηχεί. Δεν ηχεί. Μια σπασμένη χορδή κρέμεται άψυχη μακριά από το ξύλινο κουφάρι. Άλλη μια απώλεια. Φοβάται το βιολί. Φοβάται και ο μικρός διασκεδαστής. Αυτό που έρχεται προς το μέρος τους. Αυτό που σέρνεται πίσω τους. Όχι πάλι…!