A. Izquierdo – Καθαρός Έρωτας (Οξύ)

«Τα σώματα ερωτεύονται και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για έρωτα χωρίς τα σώματα να γίνουν αμέσως παρόντα μ’ όλη την ακατανόητη κι ενοχλητική παρουσία τους.» Αυτό το απόσπασμα από τον Ησαΐα διάλεξε η συγγραφέας για προμετωπίδα του μυθιστορήματός της, και οφείλω να ομολογήσω πως ταιριάζει απόλυτα με το θέμα του βιβλίου. Η φιλοσοφία της Γαλλίδας συγγραφέως είναι πως δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τίποτα σχετικά με την ίδια, και πως τα ίδια τα έργα της μόνο έχουν σημασία. Πάμε στην ιστορία λοιπόν, η οποία είναι μια ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται στην ισπανική επαρχία στα 1721, με πρωταγωνιστές έναν ιερωμένο, τον Πατήρ Φερράν και μια νεαρή υπηρέτρια, την Ρίνα Ζονκ. Όλα ξεκινούν από τη μουσική. Ο ιερέας είναι και μουσικός, ο οποίος συνθέτει απίστευτα θλιμμένες μελωδίες που θα αιχμαλωτίσουν τη νεαρή υπηρέτρια. Και όλα είναι μουσική. Ο ίδιος ο ρυθμός της αφήγησης θυμίζει μουσική, έτσι κοφτός που είναι. Η ιστορία παίρνει μέρος μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Οι εραστές δεν θα τολμήσουν να κοιτάξουν ποτέ ο ένας το σώμα του άλλου, όχι από ντροπή ή περιφρόνηση, μα για να βρουν έτσι την ευτυχία, για να «κοινωνήσουν» ένα κομμάτι νύχτας, αυτής που είναι η πηγή και το τέλος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, κάθε ιστορίας. Είμαστε ανεκτοί μόνο όταν είμαστε αόρατοι, λέει η Augustina Izquierdo, μέσα στη νύχτα ανακαλύπτουμε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που μας ενώνει με την απρόσωπη μάζα του ζώντος κόσμου…