Bloodcult's blog with film and book reviews, past articles about Art, History, Mythology, Literature, Cinema, Philosophy and much more. For now, available only in Greek.

Saturday, May 14, 2011

The Legend of Cain (Part II)

The Eternal Curse
¨Άβελ και Κάιν¨
(από τα ¨Άνθη του Κακού¨-Charles Baudelaire-Παρίσι, 1857)
Φυλή του Άβελ, κοιμήσου, πιες και φάγε, ο Θεός με ευγένεια σου χαμογελά.
Φυλή του Κάιν, μες στο βούρκο σου έρπε και άθλια πέθανε.
Φυλή του Άβελ, η θυσία σου κολακεύει τη μύτη των Σεραφείμ!
Φυλή του Κάιν, το μαρτύριο σου θα έχει ποτέ τελειωμό;
Φυλή του Άβελ, τις σπορές σου φρόντιζε και το κοπάδι σου ν’ αυξάνεται και πληθαίνει.
Φυλή του Κάιν, τα σωθικά σου ουρλιάζουν απ’ την πείνα σαν γέρου σκύλου.
Φυλή του Άβελ, ζέστανε την κοιλιά σου στην προγονική σου εστία.
Φυλή του Κάιν μες στη σπηλιά σου τρέμε απ’ το κρύο, φτωχό τσακάλι!
Φυλή του Άβελ, αγάπα και πληθύνσου!
Το χρυσάφι σου και αυτό γεννάει.
Φυλή του Κάιν, καρδιά που πυρπολείται, προφυλάξου απ’ αυτές τις άπληστες ορέξεις.
Φυλή του Άβελ, μεγαλώνεις και νέμεσαι σαν τους κοριούς στις σανίδες!
Φυλή του Κάιν, πάνω στις άδειες στράτες σέρνε τους δικούς σου στις αγωνίες.
Α! Φυλή του Άβελ, το κουφάρι σου θα λιπάνει τη μυρωμένη γη!
Φυλή του Κάιν, το έργο σου ατελείωτο έμεινε!
Φυλή του Άβελ, να η ντροπή σου: το σίδερο νικήθηκε απ’ το παλούκι!
Φυλή του Κάιν, ανέβα στον ουρανό και ρίξε στη γη το Θεό![1]
Το παραπάνω ποίημα του Baudelaire είναι από τα πιο γνωστά Άνθη του. Ίσως γιατί δεν γράφει ένα ποίημα με δική του ή με καινούρια υπόθεση, αλλά βασίζεται στην ιστορία του Κάιν και του Άβελ από την Βίβλο. Πρώτη παρατήρηση επομένως, η αλλαγή του τίτλου. Τα ονόματα των Κάιν και Άβελ βρίσκονται σε αντίστροφη θέση. Διαβάζοντας το ποίημα, βλέπουμε την ιστορία ολόκληρη αντίστροφη, από αυτήν που ξέρουμε. Ή μάλλον όχι. Δεν είναι η ιστορία αντίστροφη, αλλά η οπτική γωνία θεώρησης της ιστορίας. Βλέπουμε έναν Κάιν βουτηγμένο μες στην κακομοιριά της φτώχειας και τη δυστυχία, ξεχασμένο από το Θεό, ο οποίος βοηθά μόνο τον Άβελ και του χαρίζει πλούτο και ευτυχία. Από τον τρόπο που παρουσιάζει ο Baudelaire την ιστορία, ο κάθε αναγνώστης είναι φυσικό να πάρει το μέρος του Κάιν. Ίσως γιατί ανήκουμε σε αυτήν τη μεριά. Τον λυπόμαστε, συμπάσχουμε μαζί του, θυμώνουμε με τον Άβελ και την ευτυχία του και θριαμβολογούμε όταν ο Κάιν επαναστατεί και αντιστρέφει την κατάσταση.
Για πολλούς τα Άνθη του Κακού δεν ήταν παρά ένα βλάσφημο και αντιχριστιανικό έργο χωρίς ίχνος ηθικής. Δεν πειράζει όμως. Απλά δεν κατάλαβαν τίποτα. Ο Baudelaire με τα ποιήματα του επαναστάτησε. Επομένως, ήταν φυσικό η μορφή του Κάιν να τον γοητεύει και να αποτελέσει ήρωα-σύμβολο και στο δικό του έργο. ¨Δανείστηκε¨, λοιπόν από την Βίβλο τον Κάιν, για να εκφράσει την άρνηση και την απέχθεια του για την κατάσταση της εποχής του, την κοινωνία, τους άρχοντες της γης. Δεν σταματά όμως εκεί, αλλά προτρέπει να συνεχιστεί η ανατροπή σε μεταφυσικό επίπεδο. Να γκρεμοτσακίσουμε στη γη τον Θεό, ώστε, όπως η φυλή του Άβελ μπήκε τώρα στη θέση της φυλής του Κάιν και θα ζήσει όπως αυτός, έτσι και ο Θεός, με τη σειρά του, να καταδικαστεί να ζήσει όπως και το πλάσμα που καταράστηκε. Ο Κάιν προτρέπει σε εξέγερση, όπου όλα θα ανατραπούν. Ο αφέντης να πάρει την θέση του σκλάβου. Αυτή είναι η εξέγερση του Baudelaire και του Κάιν… Ολοκληρωτική…

Vampire the Masquerade (Σειρά μυθιστορημάτων και R.P.G.) Stewarthrieck, Εκδόσεις: Φανταστικός κόσμος, 1999
«Ύστερα, ο Τορεαδόρ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Γι’ αυτό το αίμα είχε τόσο διαφορετική γεύση, γι’ αυτό ήταν τόσο αναζωογονητικό: ήταν αίμα Ομόαιμου! Ο Λεοπόλντ ήξερε ιστορίες γι’ αυτό που oι άλλοι του είδους ονόμαζαν Ανουσιουργία - Ομόαιμοι που τρέφονταν από Ομόαιμους  - αλλά δεν είχε κατανοήσει τον πειρασμό. Τώρα μπορούσε. Ακόμη και το γλυκύτερο αίμα από τον πιο χυμώδη θνητό δεν μπορούσε να συγκριθεί με το απολαυστικό ηδύποτο αυτού του ψυχρόαιμου Ομόαιμου. Φυσικά, ο Λεοπόλντ είχε ακούσει πως οι Ανουσιουργοί είχαν και άλλο ένα κίνητρο: τη δύναμη. Το να ρουφήξεις το αίμα μέχρι την τελευταία σταγόνα ενός Ομοαίμου υψηλότερης γενεάς σήμαινε ότι πλησίαζες κοντύτερα στον ίδιο τον Κάιν…»
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς έχουμε περιγραφή ενός βαμπιρικού κόσμου που δρα και υφίσταται μέσα στα πλαίσια του γνωστού μας κόσμου. Διαδοχικές πατριές περιγράφονται από τα ανάλογα βιβλία και δίνονται τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Στο πρώτο βιβλίο έχουμε συνοπτικά στοιχεία αυτής της βαμπιρικής κοινωνίας και αναλυτικά για μία από τις πατριές, τους Τορεαδόρ. Καλά όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά τι σχέση έχουν αυτοί οι βρικόλακες με τον θρυλικό Κάιν; Ο Κάιν ήταν ο πρώτος βρικόλακας!
«… αυτή απείχε μόνο δύο γενεές από το υποθετικό πρωταρχικό βαμπίρ, το οποίο ο Λέοπολντ είχε διαβάσει ότι αναφερόταν ως Κάιν, ο άνθρωπος που η Δυτική μυθολογία θεωρούσε ως τον πρώτο φονιά…». Ο πρώτος του είδους τους, λοιπόν, ήταν ο Κάιν, ο οποίος μάλιστα έδωσε και το όνομα του σε όλους τους βρικόλακες, οι οποίοι εκτός από Ομόαιμοι αποκαλούνται και Καϊνίτες. «Η χρήση της αρχαιοπρεπούς έκφρασης «Καϊνίτης» έκρυβε κάτι σαν πειθαναγκασμό και δύναμη». Αμέτρητες γενιές βαμπίρ, με μεγαλύτερους σε ηλικία, τους Προκατακλυσμιαίους, οι οποίοι «ήταν άγνωστα και πιθανώς μυθικά βαμπίρ της τρίτης γενεάς, εγγόνια του ίδιου του Κάιν». Το αίμα, λοιπόν, του Κάιν είχε περάσει στους απογόνους τους. Έτσι, γενεές ολόκληρες μακρύτερα από τον βιβλικό πρόγονο, μεταφέρουν κι αυτοί ένα μέρος από το αίμα του Πρώτου. Ακόμη και αραιωμένο, το αίμα αυτό αποτελεί πηγή εκπληκτικής δύναμης, όσο και της σχετικής κατάρας που είναι ακόμη δραστική. Στο πρώτο βιβλίο, μάλιστα, αναφέρεται πως όσα νεότερα βαμπίρ αμφισβητούν το μύθο, πέθαναν σε πολύ σύντομο χρόνο, επειδή έδωσαν δεισιδαιμονική υπόσταση στην αλήθεια ενός θρύλου.
Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του πρώτου βιβλίου εξελίσσεται σε ένα ιδιωτικό μουσείο Υψηλής τέχνης, καθώς τα βαμπίρ της πατριάς των Τορεαδόρ, είναι εραστές της τέχνης. Εκεί, κάθε κομμάτι της έκθεσης, παραπέμπει σε μια τραγική ιστορία, είτε στην πτώση του Εωσφόρου είτε στο αμαρτωλό γεύμα του Κόμη με τα παιδιά του ή στο φόνο του Άβελ από τον Κάιν. Η αφθονία των νεκρών Άβελ στο Μουσείο Υψηλής τέχνης παρουσιάζεται μεγάλη. Πολλά κομμάτια, μάλιστα, περιγράφονται χαρακτηριστικά στις σελίδες του βιβλίου και έτσι το έγκλημα του Κάιν ζωντανεύει κάθε λίγο.
«Το εκπληκτικότερο με τούτη τη σκηνή του θανάτου ήταν η ανατομία των δύο μορφών. Το γλυπτό ήταν σκαλισμένο σε άμορφη μαύρη πέτρα(…). Το φονικό όπλο ήταν ένα σκοινί με κόμπους και ο τρόπος του φόνου ήταν ο στραγγαλισμός κι έτσι ο φόνος ήταν αναίμακτος, πιθανώς σε αντίθεση με τον τρόπο που είχε συμβεί στ’ αλήθεια. Οι εκφράσεις ήταν έντονες και καλά απεικονισμένες. Το πρόσωπο του Άβελ έλαμπε από γαλήνια ηρεμία, χωρίς ίχνος παράδοσης. Προφανώς είχε προβλέψει το ταξίδι του στον Παράδεισο(…). Κι όμως τούτος εδώ ήταν ο πρώτος φόνος, αλλά μήπως δεν ήταν κι ο πρώτος θάνατος; Άραγε ο Άβελ δεν ήταν ο πρώτος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού που στάθηκε πλάι Του στον Παράδεισο; Ή μήπως ήταν πριν την αποδοχή της ανθρωπότητας στον Παράδεισο;(…) Το πρόσωπο του Κάιν ήταν ακόμη πιο εκφραστικό, γιατί το πρόσωπο του πρόδιδε αφοσίωση και αποφασιστικότητα, αλλά το πάνω χείλος του ήταν κάπως ζαρωμένο και ελαφρά σουρωμένο, υποδηλώνοντας κάποια απέχθεια. Στα μάτια του Βέγκελ, το γλυπτό φανέρωνε ότι ο Κάιν έσφαξε τον Άβελ μετά από απαίτηση του τελευταίου». Το παραπάνω γλυπτό, που περιγράφεται, ονομαζόταν “ο Άβελ καταδικάζει τον Κάιν” και στην πραγματικότητα, το σκοινί που περιγράφεται, ήταν ο ομφάλιος λώρος, ακόμα κολλημένος στην κοιλιά του Κάιν. Το γλυπτό, λοιπόν, αυτό μας φέρνει στο νου το ποίημα του Baudelaire, καθώς και εδώ έχουμε μια άλλη διάσταση του εγκλήματος απ’ τη συνηθισμένη.


¨The Cainian Chronicle¨, Lord Kaiaphas/Ancient, 1996
Ο Lord Kaiaphas, τραγουδιστής στους θρυλικούς (τότε) Ancient, είναι ένα από τα άτομα στον χώρο του  Black Metal που έχουν ασχοληθεί πολύ με τον βαμπιρισμό. Στο συγκεκριμένο album, ο Lord Kaiaphas έγραψε στίχους για το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, το οποίο χωρίζεται σε τέσσερις επιμέρους ενότητες. Η ιστορία εδώ είναι βασισμένη πάνω στο βιβλίο ¨The Book of Nod¨ του συγγραφέα Sam Chupp και του Andrew Greenberg[2]. Εδώ, λοιπόν, ο Κάιν μυείται στον βαμπιρισμό από τη Λίλιθ, την οποία μετά από τον φόνο του αδελφού του (ο οποίος παρουσιάζεται εδώ ως θυσία στον Θεό) και την εκδίωξη του απ’ τον πατέρα του, Αδάμ, συναντάει μες στα σκοτάδια και τις ερημιές όπου περιπλανιέται. Η Λίλιθ τον φροντίζει, τον βοηθά να επιβιώσει και τον κάνει βαμπίρ, δίνοντας του να πιεί από το αίμα της. Ο Κάιν προσαρμόζεται στη νέα μορφή ζωής και αποφασίζει να παραμείνει εκεί και να ζήσει έτσι, αν και ο αρχάγγελος Μιχαήλ τον ειδοποιεί πως ο πατέρας του τον έχει συγχωρήσει. Ο Κάιν όμως αρνείται να επιστρέψει στους δικούς του. Περιγράφει τις ιδιαιτερότητες της νέας του μορφής και τους κινδύνους που τον περιβάλλουν, αλλά και τον ερωτικό του πόθο για την πανέμορφη κόρη του Ζίλα, που τελικά το αίμα της γεύτηκε αμέτρητες φορές μέχρι τον τραγικό θάνατο της. Δε χρειάζεται να πω περισσότερα! Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα βαμπιρική ιστορία, η οποία ντύνεται μουσικά από ολόμαυρους στίχους. Στον δίσκο αυτό οι φίλοι του Black, και όχι μόνο, έχουν δώσει τη θέση που του αξίζει τόσα χρόνια. Ελπίζω να βρήκαν ενδιαφέρουσες τις πληροφορίες αυτού του άρθρου για τον Κάιν, είτε αυτός αντιπροσωπεύει το πρώτο βαμπίρ, τον πρώτο δολοφόνο ή τον πρώτο επαναστάτη κατά της θείας βούλησης. Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ σε έναν αφορισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα καταριέται στον αφορισμένο:
¨…ας τρέμουν και ας καταπονούνται σ’ αυτή τη γη, όπως ο Κάιν και η οργή του Θεού ας είναι πάνω στο κεφάλι τους(…)¨
Σημείωση: Θέλω να αφιερώσω αυτό το άρθρο στον φίλο μου Lord Kain, συντάκτη του περιοδικού, που συνεχίζει αυτό το αφιέρωμα με ένα τρίτο μέρος.



[1] Μετάφραση από Δέσπω Καρούσου, στην εκπληκτική δίγλωσση έκδοση των Ανθών του Κακού, 400 σελίδων, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γκοβόστη.
[2] Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις White Wolf Publishing. Απ’ ότι γνωρίζω δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.

No comments:

Post a Comment