Διαβάζοντας κανείς την ιστορία του Ηροδότου, συναντά πολλές τελετές, ήθη και έθιμα, βαμμένα με αίμα. Ας δούμε μερικά από αυτά, μαζί και με την ερμηνεία τους.
Παρόμοιος φαίνεται πως ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι Άραβες και Σκύθες συνδέονταν με όρκους ή έκλειναν συμφωνίες. Οι Άραβες βάζουν ένα τρίτο πρόσωπο να τους χαρακώσει τα χέρια με μια κοφτερή πέτρα, και έπιναν ο ένας από το αίμα του άλλου. Έπειτα, με αίμα τους πότιζαν ένα ύφασμα, και έβαφαν εφτά πέτρες[1] που υπήρχαν ανάμεσα τους. Ακολουθούσε επίκληση του Διονύσου και της Αφροδίτης. Οι Σκύθες με τη σειρά τους, χύνουν μέσα σε ένα κεραμικό κρατήρα κρασί και αίμα (από όσους μετέχουν στην ορκωμοσία) αφού πρώτα έχουν χαράξει το δέρμα τους με σουβλί ή μαχαίρι. Ανακατεύουν το μίγμα κρασιού-αίματος με βέλη και άλλα πολεμικά αντικείμενα, ενώ ταυτόχρονα εκστομίζουν πολλές κατάρες, και στη συνέχεια πίνουν από αυτό, όσοι κάνουν τον όρκο, αλλά και οι πιο διακεκριμένοι από όσους τους συνοδεύουν. Οι ιστορικοί θεωρούν ότι οι τελετές αυτές βασίζονταν στην αντίληψη ότι το αίμα είναι η ζωή!!!
Στο τρίτο μέρος της ιστορίας του, ο Ηρόδοτος αναφέρει το εξής περιστατικό: Πριν από μια μάχη των Αιγυπτίων με τους Πέρσες, οι Αιγύπτιοι μισθοφόροι, οργισμένοι ενάντια σε κάποιον που οδήγησε τους Πέρσες στην Αίγυπτο με πολεμικές διαθέσεις, πιάνουν τα παιδιά του, και μπροστά στα μάτια του, τα έσφαξαν όλα, ένα-ένα, σε κρατήρα που έστησαν ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα. Αφού η σφαγή τους ολοκληρώθηκε, προσέθεσαν στον γεμάτο αίμα κρατήρα, κρασί και νερό. Από το αίμα τους ήπιε όλο το μισθοφορικό τάγμα, και αμέσως ξεκίνησε μια ανελέητη μάχη που άφησε πίσω της εκατοντάδες νεκρούς.
Στο τέταρτο βιβλίο αναφέρεται στους πολεμικούς νόμους των Σκυθών. Όταν ένας Σκύθης φονεύσει τον πρώτο άνδρα, πίνει από το αίμα του. Όσους σκοτώσει στη μάχη, τα κεφάλια τους τα φέρνει μπροστά στο βασιλιά. Αν δεν τα φέρει, δεν συμμετέχει στα λάφυρα. Το κεφάλι έπειτα απογυμνώνεται από το δέρμα του, το οποίο επεξεργάζονται και κάνουν μαντήλι[2] (Μερικοί γδέρνουν και ολόκληρους ανθρώπους για το δέρμα τους). Τα κρανία των μεγαλύτερων εχθρών τους τα επεξεργάζονται και τα χρησιμοποιούν ως ποτήρια για το κρασί. Πριν αφήσουμε τους Σκύθες και τις τελετουργίες τους, να αναφερθούμε σύντομα και σε εκείνη της ταφής του βασιλιά. Σε αυτήν, ανάμεσα σε άλλα, πνίγουν πενήντα άλογα και πενήντα νέους τους οποίους αφού παλουκώσουν, καρφώνουν όρθιους πάνω στα άλογα που έχουν στερεώσει ολόγυρα από τον τάφο.
Οι Θράκες με τη σειρά τους πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι, και όποιος πεθαίνει, πηγαίνει δίπλα στο θεό Σάλμοξιν. Και έχουν το εξής τελετουργικό κάθε πέντε χρόνια: Διαλέγουν έναν από αυτούς και τον στέλνουν αγγελιοφόρο στο θεό Σάλμοξιν, να τους πει ό,τι κάθε φορά επιθυμούν. Η τελετή της αποστολής γίνεται ως εξής: Μία ομάδα ανδρών στέκεται κρατώντας ακόντια, ενώ μια άλλη τον πιάνει από τα χέρια και τα πόδια και τον εκτινάσσουν ψηλά για να πέσει πάνω στα ακόντια. Αν αυτός πέσει και το σώμα του διαπεραστεί από τα ακόντια και πεθάνει, θεωρούν πως ο θεός είναι ευνοϊκός προς αυτούς. Αν όχι, θεωρείται κακός άνθρωπος ο αγγελιοφόρος και στέλνουν άλλο.
Γείτονες τ
ων Σκυθών οι Ταύροι, έχουν τη δική τους παράδοση στις ανθρωποθυσίες. Θυσιάζουν στη θεά τους, Ιφιγένεια, όλους όσους ναυαγούς περισυλλέγουν και όσους Έλληνες συλλαμβάνουν στη θάλασσα. Αφού προηγηθούν οι κατάλληλες τελετουργίες, τους σκοτώνουν χτυπώντας τους με ένα ρόπαλο στο κεφάλι. Το σώμα τους το πετούν στο γκρεμό που υπάρχει δίπλα στο ιερό, και το κεφάλι τους το καρφώνουν στην κορυφή ενός σταυρού. Επίσης χαρακτηριστικό είναι το φυλακτό του σπιτιού τους, που δεν είναι άλλο από το κεφάλι ενός αντιπάλου τους στον πόλεμο, που τοποθετούν στην κορυφή ενός ξύλου, πολύ ψηλά στη στέγη.
Τέλος, θα αναφερθούμε σε δύο ακόμη περιπτώσεις ανθρωποφαγίας. Οι Ισσηδόνες, όταν πεθάνει κάποιος, η οικογένεια του θυσιάζει μια σειρά από ζώα σε αυτόν. Έπειτα τα τεμαχίζουν, τεμαχίζουν και το νεκρό, ανακατεύουν τα κομμάτια, και αφού κάτσουν όλοι μαζί, τα τρώνε. Οι Παδαίοι τώρα (μια φυλή Ινδών), όταν αρρωστήσει κάποιος, οι πιο στενοί του φίλοι τον σκοτώνουν, γιατί λένε πως τον λιώνει η αρρώστια και έτσι αυτοί χάνουν κρέας. Ακόμη κι αν αυτός ισχυρίζεται πως δεν είναι άρρωστος, δεν τον πιστεύουν, τον σκοτώνουν και κάνουν τσιμπούσι.
Αυτές είναι μερικές από τις τελετουργίες λαών που περιγράφει ο Ηρόδοτος στην ιστορία του. Η αιμοποσία (όπως και η ανθρωποφαγία) βλέπουμε πως ήταν κοινό χαρακτηριστικό λαών της εποχής καθώς και η αντίληψη ότι το αίμα χαρίζει, ή είναι ζωή.
“The Life of all Flesh Is The Blood” Leviticus 17:14.
No comments:
Post a Comment