Stephen King - Ο Άρχοντας του Τρόμου

Καιρό μετά από το ατύχημά του, ο άρχοντας των θρίλερ είναι και πάλι εδώ. Αυτή τη φορά στοιχειώνει τις οθόνες των υπολογιστών μας, εξαρτημένος τώρα από την τέχνη, όπως πριν από το αλκοόλ και την κοκαΐνη. Η Μοίρα έγραψε ένα σκληρό σενάριο για τον Κινγκ: ένα ατύχημα, που όμως έγινε πηγή έμπνευσης για τον 52χρονο συγγραφέα. Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στο οποίο παραλίγο να χάσει τη ζωή του.

Σήμερα ο πιο επιτυχημένος Αμερικανός συγγραφέας, έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του, να εκδώσει το πρώτο ηλεκτρονικό βιβλίο στο διαδίκτυο και να δημιουργήσει το τελευταίο μυθιστόρημά του (με τίτλο “Η κοπέλα που αγαπούσε τον Τομ Γκόρντον”). Είναι απόλυτα εξαρτημένος από το γράψιμο. Το έχει ανάγκη σωματικά όπως πριν από μερικά χρόνια είχε ανάγκη την κοκαΐνη ή την μπίρα - ως και ένα κασόνι την ημέρα. “Το γράψιμό δεν είναι παρά ένας μεγάλος αγωγός διαφυγής που κρατά την πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα”, λέει ο Κινγκ και συνεχίζει, “Φεύγουν οι ανασφάλειες και οι φοβίες και περνάς την ώρα του με πολύ ωραίο τρόπο”. Και αν δεν μπορούσε να ζει από το γράψιμο; “Θα είχα πεθάνει. Θα είχα πιει μέχρι θανάτου. Θα είχα πάρει ναρκωτικά μέχρι θανάτου ή θα είχα αυτοκτονήσει. Κάτι τρομερό θα μου είχε συμβεί.”

Ο Θεός, μάλλον, άκουσε τα λόγια του και θέλησε φαίνεται να του κάνει ένα αστείο. Τον Ιούνιο του 1999, ένα απόγευμα, καθώς βρισκόταν οικογενειακά στο σπίτι του στο Μέιν των ΗΠΑ δίπλα στην λίμνη, έκανε τον καθημερινό του περίπατο των 6,5 χιλιομέτρων. Συνήθιζε να διαβάζει ένα βιβλίο περπατώντας. Όχι όμως εκείνη την ώρα γιατί ανέβαινε ένα απόκρημνο μονοπάτι, παράλληλα σε ένα μικρό δρόμο. Ξαφνικά ένα φορτηγάκι βγήκε από τον δρόμο, έπεσε πάνω στον Κινγκ και τον πέταξε στο παρμπρίζ. Ο Κινγκ αιμορραγούσε από το κεφάλι. Ο γοφός του είχε βγει από την θέση του. Ένα από τα κόκαλα του δεξιού του ποδιού είχε σκίσει την σάρκα και είχε πεταχτεί έξω. Ο πνεύμονάς του είχε τραυματιστεί. Το σκηνικό μοιάζει βγαλμένο απ’ τα μυθιστορήματα του Κινγκ. Είναι όμως ολότελα αληθινό. Ο Κινγκ σωριασμένος κάτω, να μην μπορεί ούτε να δει καλά – καλά, αφού τα γυαλιά του είχαν εκτοξευτεί κατά την σύγκρουση. Αλλά δεν είχαν χαθεί. Προσγειώθηκαν στο μπροστινό κάθισμα του φορτηγού, και ήταν αυτά τα οποία μόλις είδε ο φορτηγατζής συνειδητοποίησε ότι είχε χτυπήσει άνθρωπο και όχι ελάφι όπως αρχικά νόμισε. Πέντε εβδομάδες αργότερα, όταν έμαθε ότι θα επιζούσε αλλά ήταν αμφίβολο αν θα ξαναπερπατούσε, άρχισε πάλι το γράψιμο!

Καθισμένος σε μια καρέκλα με ρόδες, πονώντας και παίρνοντας χιλιάδες αναλγητικά, ο Κινγκ πέρα απ’ όσα προαναφέρθηκαν είχε τέσσερα σπασμένα πλευρά, θρυμματισμένη σπονδυλική στήλη και 23 κιλά λιγότερα. Και όμως μια φωνή μέσα του, του έλεγε ότι έπρεπε να γράψει. Οι σωματικοί πόνοι και η αδυναμία του στο περπάτημα όχι μόνο δεν τον πτόησαν αλλά τον έκαναν ακόμα πιο δυνατό. Για ενάμιση χρόνο χρησιμοποιούσε δεκανίκι. Ώσπου σε μια διάλεξη στη Νέα Υόρκη αποφάσισε να εμφανιστεί χωρίς αυτό. Το άφησε λοιπόν και περπάτησε κουτσαίνοντας ως το μικρόφωνο. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και χειροκρότησε. Στάθηκε όμως αφορμή για να χτυπηθεί από μερικούς στο εκδοτικό παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Αδιαφορώντας για τις φήμες εναντίον του, ολοκλήρωσε το μυθιστόρημα “On writing: a memory of the craft”, το “Dreamcatcher”, (ένα μυθιστόρημα 900 σελίδων), ενώ με το “Riding the bullet”, που δημοσιεύτηκε αποκλειστικά από το internet, ανακηρύχθηκε πρίγκιπας των ηλεκτρονικών εκδόσεων.

Ο Κινγκ είναι εδώ. Δυνατός και γεμάτος έμπνευση. Με αληθινό του ενδιαφέρον τον φόβο - όχι τον τρόμο που θεωρεί φτηνή έκδοση του φόβου - και τις διαστάσεις που παίρνει μέσα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή και όχι το τέρας που τον προκαλεί, συνεχίζει να αντλεί απ’ το “σακούλι με τα μαγικά κόλπα”. Και θα συνεχίσει...