The Black Dahlia Murder

Eκείνη την Τετάρτη το πρωί, τη δέκατη πέμπτη του Ιανουαρίου, ήταν μια θλιβερή γκρίζα μέρα, αλλά δεν ήταν τίποτα για να κρατήσει τη νοικοκυρά Betty Bersinger από το να βγει από το σπίτι της. Αυτή και η τριών ετών κόρη της κατηφόριζαν από το σπίτι τους στη λεωφόρο Norton, Leimert του Λος Άντζελες, προς το κατάστημα επισκευής παπουτσιών. Κατά μήκος της λεωφόρου, υπήρχαν πολλά ανεκμετάλλευτα οικόπεδα‚ γεμάτα με αγριόχορτα καθώς, εν έτη 1947, η ανάπτυξη αυτής της περιοχής του Hollywood είχε επιβραδυνθεί από τον πόλεμο. Σε ένα από αυτά τα παρατημένα οικόπεδα, ανάμεσα στα αγριόχορτα, η Betty είδε να λάμπει κάτι κοντά στο πεζοδρόμιο. Έμοιαζε με σπασμένη κούκλα‚ σαν αυτές που χρησιμοποιούνται στις βιτρίνες των καταστημάτων με ρούχα. Το κάτω μισό της “κούκλας” ήταν αποκομμένο από το άνω μισό, και ήταν λυγισμένο με έναν μακάβριο τρόπο. Όσο η Betty πλησίαζε το παράξενο άσπρο αντικείμενο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσε ότι δεν ήταν κούκλα. Πήρε την κόρη της μακριά από την τρομακτική θέα και κάλεσε την αστυνομία από ένα κοντινό σπίτι...

Οι αστυνομικοί Frank Perkins και Will Fitzgerald κατέφθασαν σε ελάχιστα λεπτά στον τόπο του εγκλήματος, και με φρίκη αντίκρισαν το αποτρόπαιο θέαμα: το πτώμα μιας λευκής γυναίκας, τεμαχισμένο με τρόπο που μόνο μια ανώμαλη ψυχή θα μπορούσε να επινοήσει και να πραγματοποιήσει. Κάλεσαν αμέσως βοήθεια. Το πτώμα της γυναίκας είχε τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο‚ όπως ο ζωγράφος ή ο γλύπτης στήνουν τα μοντέλα τους. Ήταν με την πλάτη στο έδαφος, με τα χέρια της πάνω από τους ώμους και τα πόδια της ανοιχτά Είχε κοπεί στο μισό‚ συμμετρικά‚ και σύμφωνα με τους ιατροδικαστές‚ αυτό ήταν και το αίτιο του θανάτου της. Βίωσε, υπό πλήρη συνείδηση‚ τον ανελέητο τεμαχισμό της. Το πρόσωπο και το σώμα της είχαν πετσοκοπεί βίαια. Τα σημάδια σχοινιών στους αστραγάλους, τους καρπούς και το λαιμό της μαρτυρούσαν την φρίκη που υπέφερε πριν να θανατωθεί. Το πρόσωπο της ήταν κομμένο, με μια ουλή από το ένα αυτί έως το άλλο‚ ενώ ο λαιμός της είχε σκιστεί στα δύο με λύσσα. Το πάνω μέρος του σώματος της ήταν μπλαβισμένο και άγρια παραμορφωμένο από τον ξυλοδαρμό που υπέστη‚ καθώς και γεμάτο με εγκαύματα που προήλθαν από τσιγάρα‚ ενώ τα εσωτερικά της όργανα είχαν αφαιρεθεί με μαεστρία. Στον κόλπο της βρέθηκε χλόη‚ η οποία είχε εισαχθεί με βία‚ και κατά τα φαινόμενα‚ πριν επέλθει ο θάνατος‚ ενώ σημάδια παρά φύση βιασμού ήταν εμφανή… Κάθε τομή που είχε γίνει στο σώμα της ήταν ακριβής και μαρτυρούσε ότι είχαν γίνει από χέρι έμπειρο και εξασκημένο σε τέτοιου είδους “διεργασίες”. Φήμες λένε ότι στα απομεινάρια του κορμιού της υπήρχαν σχέδια φτιαγμένα με χέννα...

Ο φόνος είχε λάβει μέρος αλλού‚ και το κουφάρι είχε παρατηθεί στο οικόπεδο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Δεν υπήρχε αίμα στο σώμα της, ούτε στο έδαφος που κειτόταν. Όπως φαίνεται‚ το μωλωπισμένο και πετσοκομμένο σώμα της είχε καθαριστεί από το αίμα, από τον ίδιο τον “καλλιτέχνη” που δημιούργησε αυτό το απόκοσμο όσο και φρικιαστικό έργο τέχνης... Και όπως κάθε καλλιτέχνης‚ δεν παρέλειψε να αφήσει την υπογραφή του πάνω στο έργο του... Τα αρχικά Β.D. είχαν χαραχθεί βαθιά μέσα στην εσωτερική πλευρά του ενός μηρού της. Ήταν όμως όντως υπογραφή; Ήταν ένας τρόπος χλευασμού του θύματος; Ή μήπως ήτανε ο τίτλος του “έργου”; Ποτέ δεν θα το μάθουμε...

«Εύχομαι στον Θεό, αυτή η κοπέλα να πέθανε από σοκ, προτού αυτός ο μπάσταρδος ολοκληρώσει το έργο του», ψέλλισε με τρόμο ένας από τους άντρες του τμήματος ανθρωποκτονιών του Λος Άντζελες. Περαιτέρω έρευνα, έφερε στο φως την ταυτότητα της δολοφονημένης γυναίκας... Το θύμα αυτής της βάναυσης δολοφονίας ήταν μια 22χρονη γυναίκα, η Elizabeth Short, γεννημένη στην Μασαχουσέτη στις 29 Ιουλίου, 1924. Η κοπέλα αυτή‚ την οποία οι υψηλές της φιλοδοξίες την είχαν οδηγήσει στο Hollywood, είχε το προσωνύμιο Μαύρη Ντάλια, εμπνευσμένο από τα αλλόκοτα όμορφα μαύρα της μαλλιά‚ καθώς και από το σαγηνευτικό μαύρο ντύσιμο της.

Όταν ο φόνος έγινε γνωστός από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης‚ πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν πληροφορίες, που δήθεν κατείχαν‚ για να αποκομίσουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αντιστοιχούσαν. . . Ακόμα και σε αυτές τις ύστατες ώρες φρίκης και απέχθειας‚ ορισμένοι φρόντισαν να επωφεληθούν. Όπως ήταν αναμενόμενο‚ οι ψευδομάρτυρες ήταν πάρα πολλές σε αριθμό... Ακόμα και ως σήμερα‚ η υπόθεση αυτή παραμένει άλυτη... Αν και η Janice Knowlton έγραψε ένα βιβλίο‚ στο οποίο υποστηρίζει ότι ο ανελέητος φονιάς ήταν ο ίδιος της ο πατέρας‚ κάτι τέτοιο δεν έγινε αποδεκτό από τις αρχές.

Τέτοιου είδους γεγονότα ωθούν τον καθένα μας ξεχωριστά σε αλλόκοτες σκέψεις ... Άλλοι θα σκεφτούν την αγωνία και τον φόβο που κυρίεψε την κοπέλα μέχρι τις τελευταίες τις στιγμές. Άλλοι θα αναρωτηθούν τί ώθησε έναν άνθρωπο να διαπράξει έναν τόσο αλλόκοτο φόνο... Άλλοι θα υποκριθούν ότι το γεγονός αυτό δεν είναι κάτι που θα αλλάξει την καθημερινότητα τους‚ επαναπαυμένοι στις ήρεμες σκέψεις μιας ήσυχης και ανέμελης ζωής… «Αυτά δεν είναι για εμάς, τους κοινούς θνητούς. Είναι επιστημονική φαντασία...»

Ίσως και να είναι έτσι… Ίσως και όχι. Όλοι όμως θα αναρωτηθούν ποιά είναι τα όρια της ανθρώπινης ανωμαλίας... Αυτό το δημιούργημα του θεού‚ που ονομάζεται άνθρωπος, έχει συναίσθηση των πράξεων του; Ο καθένας θα συνειδητοποιήσει με ανησυχία ότι η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε είδους φαντασία, προχωρά πέρα από κάθε τρελό σενάριο, αντιτίθεται σε οποιαδήποτε αρχή, και φτύνει κατάμουτρα και με θράσος κάθε υπόνοια τάξης και καθωσπρεπισμού, διαμορφώνοντας έναν κόσμο όπου τα αρχέτυπα, παύουν να ορίζονται και να ισχύουν... Μετά από αυτό, τί; Η ιστορία μαρτυρεί ότι ο άνθρωπος θα εκπλήσσει και θα σοκάρει τον εαυτό του, μέχρι τέλους. Ποιος ξέρει: Ίσως εγώ είμαι ο επόμενος… Ίσως εσείς… Ποτέ δεν ξέρεις… Αν γίνεις το θύμα ή ο θύτης…

Βιβλιογραφία/ντοκυμαντέρ

Who is the Black Dahlia? (USA, 1975, TV, 100 min.)

True Confessions (USA, 1981, U. Grosbard, MGM/USA)

Medford Girl (USA, Documentary, Kyle J. Wood)

Black Dahlia Avenger: The True Story (S. Hodel, 2003)

Severed: The True Story of the Black Dahlia Murder (J. Gilmore, 1998)

The Black Dahlia (J. Ellroy, 1987)

Daddy was the Black Dahlia Killer (J. Knowlton, 1995)

Memoirs of a Young Newspaperman (W. Fowler, 1991)

Death in Paradise (T. Blanche & B. Schreiber, 1998)