Ο Βάρδος

Ήταν κάποτε ένας βάρδος που είχε για στόμα ένα τεράστιο υπόνομο που έτρεχε όλα τα κρίματα του κόσμου και τη γης. Είχε για μάτια την απεραντοσύνη του ορίζοντα και της ερήμου. Για σώμα ένα πράσινο κάκτο, απότιστο για χρόνια, γεμάτο πληγές και αγκάθια. Όταν μουρμούριζε τις μουσικές του, τα πουλιά ξέραν την αλήθεια για το κρύο του χειμώνα και κρυβόντουσαν στις πιο ζεστές χώρες. Όλα τα πλάσματα του βουνού και του δάσους ούρλιαζαν, κρατώντας το ρυθμό της ξεκούρδιστης κιθάρας του κάτω από το άσπρο και κρύο φεγγάρι της νύχτας. Μια μέρα ο βάρδος πέταξε τη κιθάρα του, που ήταν φτιαγμένη από τεντωμένα τομάρια λύκων, και κοίταγε για ώρες το είδωλο του στο μεγάλο ποταμό, μέχρι που πλησίασε τόσο πολύ το παγωμένο τρεχούμενο νερό, που πνίγηκε. Πνίγηκε ευτυχισμένος μέσα στον ίδιο του τον κρύο εαυτό, μέσα στο είδωλο του, χωρίς ούτε ένα δάκρυ να κυλίσει από κανένα από όσους τον γνώρισαν ποτέ.