“…Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι είναι ο θάνατος, ούτε αν ίσως για τον άνθρωπο είναι η μεγαλύτερη ευλογία, κι όμως όλοι τον τρέμουν σαν να είναι βέβαιοι πως πρόκειται για το μεγαλύτερο κακό…”. Αυτό είναι το συλλογιστικό του Πλάτωνα και νομίζω ότι δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις εκείνων που ήδη ξέρουν τι τους περιμένει; Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να προβλέπουν τον θάνατο τους ή ακόμα και το θάνατο των άλλων (συνήθως συγγενικών τους προσώπων). Πρόκειται για άτομα χαρισματικά, με την ικανότητα να ¨βλέπουν¨ μακριά, τους αποκαλύπτεται η αλήθεια από κάποιον κάτοχο της ή πρόκειται για κάποια επιπλοκή στο ¨σύστημα μετάβασης¨ από τη μια ζωή στην άλλη;
Δεν πιστεύω να περιμένετε ότι ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο άρθρο με σκοπό να δώσω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα!.. Όχι, δεν θα διεκδικήσω για τον εαυτό μου κανέναν τίτλο ¨παντογνώστη¨, όπως και κανένας εδώ στο Bloodcult. Απλά θέτουμε προς συζήτηση κάποια ζητήματα που μας ενδιαφέρουν. Ομολογώ πως αν κάποιος με ρωτούσε αν θα ήθελα να ξέρω με ποιο τρόπο θα πεθάνω, θα ήμουν αρνητικός. Δεν ξέρω τι νόημα θα είχε τότε η ζωή μου… Σίγουρα θα σκεφτόμουν διαφορετικά αν ήμουν γνώστης κάθε πτυχής της Αλήθειας. Σίγουρα όλοι μας, νομίζω, θα είμαστε άλλοι άνθρωποι, αν γνωρίζαμε σχετικά με τον επερχόμενο θάνατο μας, καθώς και για το τι να μας περιμένει μετά.. Ο φόβος για τον θάνατο και ο φόβος για το άγνωστο μέλλον θα αποβάλλονταν και ίσως όλοι να ήμαστε πιο ώριμοι. Απλές υποθέσεις, οι οποίες εύκολα μπορούν να καταρρεύσουν αν αναλογιστεί κάποιος ότι ο ίδιος δεν πιστεύει στη μοίρα και στο προκαθορισμένο της διαδρομής του ανθρώπου στη γη. Εσείς, άραγε, εάν εμφανιζόταν κάποιος και σας έπαιρνε απ’ το χέρι και σας ρώταγε εάν θέλατε να μάθετε την αλήθεια για τον θάνατο σας και για το μετά, τι θα επιλέγατε;
Υπάρχουν πολλά άτομα ανά τον κόσμο που με ποικίλες μεθόδους προσπαθούν να προετοιμάσουν τον εαυτό τους μπροστά στον επερχόμενο θάνατο και να διώξουν το φόβο. Δεν πρόκειται μονάχα για σύγχρονες ομάδες αλλά τέτοιες νοοτροπίες αλλά και τεχνικές βρίσκουμε σε κάθε περίοδο του ανθρώπινου γένους. “Μάθε να πεθαίνεις για να μάθεις πώς να ζεις..”, λέει ένα απόσπασμα από το μεσαιωνικό κείμενο “Ars Morienti” και αυτό ακριβώς προσπαθούν πολλοί να εφαρμόσουν. Ακόμη, όμως, και αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να προετοιμάζονται ψυχολογικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι γνωρίζουν για τον θάνατο τους. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, ωστόσο, με οράματα που έχουν εμφανιστεί πριν από τον θάνατο κάποιου είτε στον ίδιο είτε σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Έτσι, λίγο καιρό πριν, που ποικίλλει από λίγα λεπτά έως μερικές μέρες, γνωστοποιείται η έλευση του θανάτου. Θέλω να σταθώ, όμως, σε μια από τις πιο ιδιόμορφες περιπτώσεις, που αφορά ένα μικρό κοριτσάκι, την Χρύσω, από τη Λεμεσό. Η ιστορία του κοριτσιού ίσως να θυμίζει σε κάποιους (και όχι άδικα) την ταινία “Έκτη Αίσθηση”. Δεν ξέρω αν το χάρισμα της Χρύσως μπορεί να ονομαστεί και να εξηγηθεί ως έκτη αίσθηση. Αυτό το κορίτσι, όμως, γνώριζε…
Σε ηλικία δύο ετών (!) προέβλεψε τον θάνατο μιας φίλης της οικογένειας της. Την είχε μόλις επισκεφθεί στο νοσοκομείο όταν στην επιστροφή, η μόλις δύο χρονών Χρύσω, άρχισε να γράφει σ’ ένα χαρτί κάποιους στίχους: “Μες στη γη την άσπρη, την ολόασπρη, η τύχη σου μαυρίζει. Τα άνθη της λεμονιάς θα τα πάρει ο βοριάς”. Θα νόμιζε κανείς πως έχει να κάνει με στίχους του Καρυωτάκη! Χωρίς κάποιο στοιχείο-σημείο να προαναγγέλλει την ταχύτατη εξέλιξη της νόσου η γυναίκα μετά από πολύ σύντομο χρονικό διάστημα πέθανε.
Το τραγικό λάθος της οικογένειας της Χρύσως ήταν ότι δεν έδιναν σημασία στα ποιήματα της και, όταν μετά τον θάνατο του κοριτσιού τα εξέτασαν, είδαν πως σε κάθε ποίημα υπήρχε ένα μήνυμα για κάτι το μελλοντικό. Πίστευαν ότι απλά είχε περισσότερο ανεπτυγμένη νοημοσύνη σε σύγκριση με τα παιδιά της ηλικίας της και δεν έδιναν σημασία σε όσα η μικρή προσπαθούσε να τους προαναγγείλει… Σε ηλικία οκτώ ετών έγραψε το ποίημα “Θεός ή μύθος” και το διάβασε αμέσως στην μητέρα της. Κοιτώντας την στα μάτια επέμενε λέγοντας: “Πρέπει να του δώσεις σημασία!”. Το ίδιο βράδυ έγραψε άλλο ένα ποίημα που η μητέρα της “ανατρίχιασε διαβάζοντας το”, όπως η ίδια είπε. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο αυτό το ποίημα, απλά διαβάστε ένα τμήμα του: “Σ’ ένα μακρύ δρόμο περπατούσα και χάθηκα. Πήγα σε άλλον κόσμο, βγήκα από το σώμα μου και περπάτησα. Άπλωσα την ψυχή μου στο πάτωμα, έγινα ένα κομμάτι φωτιάς. Φώναξα μα κανείς δεν ήρθε. Με είχα πάρει από τα χέρια του Θεού. Η φωτιά έβραζε στο αίμα μου”. Η μάνα της είπε πως είναι λίγο ανατριχιαστικό, μα εκείνη απάντησε: “Μαμά, όλα έχουν την σημασία τους”. Εκείνη, όμως, λέει πως πίστεψε πάλι πως ήταν απλά παιδικά ποιήματα…
Από εκείνη τη μέρα και ως το θάνατο της η μικρή ανέπτυξε μια ανεξήγητη ικανότητα. Αν και η οικογένεια της δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με την θρησκεία, η μικρή άρχισε να εντοπίζει τις εκκλησίες, χωρίς αυτές να είναι ακόμη ορατές λόγω της απόστασης, ενώ κάθε φορά τους έλεγε και την ακριβή απόσταση στην οποία βρίσκονταν!
Λίγες μέρες προτού σκοτωθεί, η Χρύσω είχε δει ένα όραμα, το οποίο το είπε το επόμενο πρωί στη μητέρα της. “Βρισκόταν στο δωμάτιο της και μέσα υπήρχαν πολλά φίδια. 
Εκείνη, προκειμένου να διαφυλάξει την οικογένεια της, έτρεξε προς την πόρτα, παίρνοντας το κακό από την οικογένεια της”.
Μια μέρα πριν πεθάνει η 10χρονη Χρύσω είχε σχεδιάσει ένα μπλε φόρεμα. Το σχέδιο αυτό το ανακάλυψαν στο γραφείο της μετά τον θάνατο της. Είχε γράψει πάνω την λέξη “μπλε” δίπλα στο φόρεμα και είχε σχεδιάσει και ένα σταυρό. Η νονά της τη μέρα του ατυχήματος της μικρής, χωρίς να γνωρίζει για το ατύχημα, έψαχνε σε όλη τη Λευκωσία, προκειμένου να της το δωρίσει, ένα λευκό φόρεμα. Στο πρώτο κατάστημα βρήκε ένα ωραίο μπλε φόρεμα. Εκείνη, όμως, ήθελε να της πάρει ένα άσπρο. Το άφησε, λοιπόν, και μετά από αρκετή ώρα, καθώς δεν έβρισκε πουθενά άσπρο, γύρισε και πάλι και πήρε το μπλε. Ήταν ακριβώς όπως αυτό που είχε σχεδιάσει η μικρή. Μόλις πληροφορήθηκε το ατύχημα, η νονά της, έτρεξε με το φόρεμα στο νοσοκομείο, “Ήταν, όμως, αργά”, όπως της είπε η μητέρα του κοριτσιού. “Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε το παιχνίδι που μας έπαιζε η μοίρα”.
Λίγες ώρες προτού το κίτρινο φορτηγό χτυπήσει και σκοτώσει τη μικρή, εκείνη είχε σχεδιάσει στον υπολογιστή τον ακριβή τόπο του ατυχήματος, το κίτρινο φορτηγό, τη διάβαση… Στ’ αλήθεια ήξερε…
Το προηγούμενο ακριβώς βράδυ, η Χρύσω επισκέφθηκε την θεία της. Ζήτησε επίμονα να φιλήσει και να αγκαλιάσει τη δίχρονη ξαδερφούλα της, τη Βασιλική. “Θέλω να σε φιλήσω. Θα πεθάνω και θέλω να με θυμάσαι.”, της είπε κοιτάζοντας την στα μάτια.
Δυστυχώς κανείς δεν πίστεψε στα λεγόμενα της. “Τον τελευταίο καιρό, πριν πεθάνει, η Χρύσω έκανε διάφορα σκετς που είχαν πάντα ως θέμα τους τον θάνατο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα όδευαν προς αυτόν.”, δήλωσε η μητέρα της. “Ποτέ δεν είχε τάσεις αυτοκτονίας. Ήταν ένα κορίτσι όλο ζωντάνια. Αναμφισβήτητα η Χρύσω βρισκόταν σε μια άλλη διάσταση που δεν μπορούσαμε εμείς ποτέ να φανταστούμε ότι υπήρχε. Εκείνη, όμως, με αυτόν τον τρόπο, μας άνοιξε τα μάτια.”
Κλείνω με μια φράση απ’ το “Εγχειρίδιο του Φυσικού Θανάτου”:
“Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις αυτής της εποχής είναι να εκπολιτίσουμε τον θάνατο, να τον φέρουμε στα σπίτια μας και να μην τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι το αποτρόπαιο… Σταδιακά, ο θάνατος ίσως πάρει και πάλι τη θέση που είχε παλιά στη ζωή: όχι ένα φρικτό κακό, αλλά ένα μυστήριο τόσο βαθύ ώστε ο άνθρωπος να μην επιθυμεί να αποφύγει και τη ζωή”.
No comments:
Post a Comment