Despair

Πόνος.... Ατελείωτος, αφόρητος πόνος... Δεν ξέρω καν αν είναι σωματικός ή ψυχικός... Ίσως κάτι άλλο... δεν ξέρω...

Πρέπει να ανοίξω τα μάτια... Πρέπει να δω... Φοβάμαι... Αν τ’ ανοίξω ο πόνος θα μεγαλώσει... αισθάνομαι ότι κοιμόμουν αιώνια... σε ύπνο βαθύ, μα τόσο γλυκό... αγκαλιά με το σκοτάδι... Ω ναι, τι γλυκό σκοτάδι... Αν τ’ ανοίξω τώρα όλα θα χαθούν... Όλα όσα έζησα... όλα όσα έζησα;!!! Το σκοτάδι... μόνο το σκοτάδι θυμάμαι, απέραντο, γλυκό, να με σφίγγει στην αγκαλιά του παθιασμένα, σαν την πιο λατρευτή ερωμένη... ‘Όμως πριν το σκοτάδι; Ένα τεράστιο κενό... Δεν θυμάμαι τίποτα... Ωχ τι πόνος...

Λοιπόν ας αρχίσω από τα βασικά ... Με λένε... Το όνομα μου είναι... είναι... Είναι ανώφελο. Και ο πόνος καταντάει αφόρητος, χάνομαι... οι σκέψεις μου με κομματιάζουν... αμυχές στο μυαλό μου... πρέπει να συγκεντρωθώ... αλλά... ο πόνος... όποτε προσπαθώ να σκεφτώ, να θυμηθώ... ποιός είμαι; Ίσως να ξεκινούσα απ’ αλλού... όπως... που βρίσκομαι... αλήθεια... πού βρίσκομαι; Όχι, όχι... θα πρέπει να ανοίξω τα μάτια... ο πόνος... Θα με σκοτώσει... τα μάτια μου... καταραμένο φως... Το φώς... μα ναι, το φως... Δεν αντέχω το φως... να που καταλήξαμε κάπου...

Αλλά αυτός ο πόνος... πόσο περίεργος και συνάμα απολαυστικός... πώς;;; Απολαυστικός; Μα πώς μπορεί να μου ήρθε... κάτι τέτοιο... είναι σαδιστικό... ο πόνος... όχι, δεν πονάω, δεν μπορεί να είναι αυτή η λέξη... Δεν είναι πόνος... είναι... είναι... Ανάγκη, επιθυμία... αυτό είναι! Μια βασανιστική, ατέρμονη επιθυμία... επιθυμία τόσο έντονη... μα τι λέω... πώς μπορεί μια επιθυμία να είναι τόσο δυνατή ώστε να προκαλεί “πόνο”; Τι “επιθυμία” είναι αυτή που με έχει κάνει να τρελαίνομαι... να χάνομαι... λες και η ζωή μου εξαρτάται μόνο απ’ αυτό... Πρέπει να χαλαρώσω... να ηρεμήσω... να σκεφτώ...

Εικόνες... εικόνες έρχονται στο μυαλό μου... χρώματα, διαστάσεις... μαύρο... αγαπημένο μαύρο σκοτάδι να με τυλίγει... τι ευφορία...!!! Αυτό τι είναι πάλι; Σταγόνες... άπειρες κόκκινες σταγόνες, πέφτουν πάνω μου, στην αγκαλιά της... διαταράσσουν την ηρεμία μου... Τα καταστρέφουν όλα... έξαψη... δυσφορία... δεν μπορώ να αναπνεύσω... μισώ το κόκκινο... μα όχι... οι σταγόνες με ελκύουν σαν μαγνήτης... πρέπει να βρω την πηγή... ναι... Πρέπει να πιω... Δίψα!!! Αυτό είναι!!! Αυτή είναι η επιθυμία που μου προκαλεί τόσο άλγος και αγωνία... Δίψα για εκείνες τις τόσο γλυκές κόκκινες κηλίδες... Πρέπει να πιω... Αίμα... Αυτό είναι... Διψάω για αίμα... Αίμα; Αυτή η λέξη ταξιδεύει μες στο μυαλό μου, αναταράσσοντας τη γαλήνη μου, δημιουργώντας ένα κύμα ρίγους σ’ όλο το κορμί μου...με χωρίζει από τη σκοτεινή της αγκαλιά.... Μα τι λέω... αίμα... αίμα πίνουν μόνο οι νυχτερίδες, και... οι βρυκόλακες... αλλά βρυκόλακες δεν υπάρχουν... όχι απ’ όσο ξέρω... ή μήπως υπάρχουν; Τότε και εγώ, είμαι ένας απ’ αυτούς...; Ένα παιδί του σκότους;

Εξακολουθώ να μη θυμάμαι τίποτα... Μόνο μια λέξη... “ΑΙΜΑ”... Πραγματικά μόνο αυτό έρχεται στο μυαλό μου... Καταραμένη Δίψα... Και το φως... Γιατί να φοβάμαι τόσο το φως; Τότε σίγουρα πρέπει να είμαι... όχι... δεν μπορεί... Όλες αυτές οι ανούσιες και ασυνάρτητες σκέψεις δεν οδηγούν πουθενά. Πρέπει... πρέπει να ανοίξω τα μάτια... πρέπει... μόνο μια ματιά... Μόνο έτσι θα μάθω που είμαι... και ίσως... ποιος είμαι... Πρέπει... όχι... δε θα φοβηθώ... καταραμένο φως...

Ο πόνος είναι οξύς αλλά, προαισθάνομαι, παροδικός... Φως... Που βρίσκομαι... Παντού άσπρο... πόσο το μισώ το άσπρο... Ένα απαίσιο κάτασπρο δωμάτιο, λευκό σαν χιόνι... Τίποτα... ένα απλό δωμάτιο ντυμένο στα άσπρα... ούτε έπιπλα... ούτε... είμαι ξαπλωμένος... δεν μπορώ να κουνηθώ... μα τι... τα χέρια... και τα πόδια μου... είμαι δεμένος... μα όχι... δεν υπάρχει κίνηση πάνω μου... αισθάνομαι ότι η αίσθηση της αφής με έχει εγκαταλείψει... μήπως... είμαι παράλυτος; Όχι... δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό... Όχι... Το χέρι μου... Ευτυχώς... μπορώ να κουνηθώ... αλλά... μα γιατί είμαι δεμένος... Κάτι πρέπει να έκανα... κάτι αρκετά κακό... για να με περιορίσουν έτσι... Αλλά ποιος...; Κι αυτή η δίψα... κοντεύει να με τρελάνει... Πρέπει να πιω... αίμα... λίγο μόνο... να σβήσω τη δίψα που με κατατρώει... Αυτό είναι... Γι αυτό με κρατάνε δεμένο... ξέρουν... πρέπει να ξέρουν... σε κάποιον έχω κάνει κακό...; κι αυτή είναι η τιμωρία μου ή θα με... Μα που είναι; Δεν έρχεται κανείς; Χρειάζομαι βοήθεια... Αλλά... θα με σκοτώσουν...; Θα φωνάξω... Κι αν έρθει κανείς...; Θα με βοηθήσει; Ή μήπως... να κάνω τον κοιμισμένο; Δεν ξέρω... Εκατομμύρια διαφορετικές σκέψεις ταλανίζουν το μυαλό μου. Πόσο καλύτερα ήμουν πριν... Αγκαλιά με το σκοτάδι... χωρίς καμία έγνοια να με βασανίζει... μαζί της... με το σκοτεινό της πέπλο γύρω μου... να με προστατεύει... τώρα όμως... εντελώς μόνος... χαμένος σε σκέψεις αφύσικες, διεστραμμένες... τουλάχιστον ξέρω ποιος είμαι... ή μάλλον τι είμαι... ένα πλάσμα της νύχτας... αυτό είμαι... Πρέπει να βρω μια λύση... Είμαι δεμένος... δεν μπορώ να κάνω τίποτα...

Κι αυτή η τόσο βασανιστική δίψα... ο πόθος μου για αίμα... συνέχεια μεγαλώνει... δεν έχω δυνάμεις... πρέπει... τι είναι αυτό... στα δεξιά μου ένα κάτασπρο... κομοδίνο... μα δεν... δεν υπήρχε πριν... ή μήπως... μάλλον δεν θα το είχα προσέξει... έχει Κάτι επάνω... είναι... είναι... ένα πεσμένο μπουκαλάκι... (αίμα;;;)... όχι... μα τι γράφει... δεν μπορώ να διαβάσω τα γράμματα... ναρκωτικά; όχι... φάρμακο είναι... αλλά γιατί... υπνωτικά... γι αυτό κοιμόμουν τόσο βαθιά...; πρέπει να μου έδωσαν... όχι... Τι γράφει; L...Lith...iu...m. Lithium...; Λίθιο; Μα για ποιον; Λίθιο παίρνουν... όχι, όχι αποκλείεται... Το Λίθιο είναι γιο όσους είναι... δεν μπορεί να είμαι... αποκλείεται!!! Βήματα!!! κάποιος έρχεται... τι να κάνω... Κι αυτή η ανελέητη δίψα… Θα κάνω τον κοιμισμένο... ήχος κλειδιών;

-Ακόμα κοιμάται αυτός;

-Τα ηρεμιστικά έκαναν καλή δουλειά όπως φαίνεται. Χρειάστηκε τριπλή δόση για να καλμάρει...

-Πρέπει να τον λύσουμε και να τον πάμε στο γιατρό... Αλλά πρώτα η ένεση...

-Με προσοχή...Είδες Τι έκανε στη νοσοκόμα...

-Ναι, της ξέσκισε Το λαιμό ο τρελάρας... νομίζει ότι είναι βαμπίρ... Θα καλοπεράσει στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας... Εκεί στέλνουν όλους τους ψυχοπαθείς. Θα τον γεμίσουνε φάρμακα

-Από βαμπίρ Θα καταντήσει ζόμπι... Κράτα το χέρι του...

-Ξύπνησε...; Την ένεση... γρήγορα...

-Μη βοηθ...