Το Ξέσπασμα

Τράβηξα το τηλέφωνο ξεριζώνοντάς το από την πρίζα και με δύναμη το πέταξα στον τοίχο απέναντι. Το ασημένιο κηροπήγιο που βρισκόταν στο τραπεζάκι δίπλα μου, εκτοξεύθηκε στον καθρέπτη που ήταν πάνω απ’ το τζάκι και τον έκανε θρύψαλα. Δεν μπορούσα πλέον να κρατήσω τον έλεγχό μου. Άρχισα να ουρλιάζω. Το στόμα μου έφτυνε κατάρες και βλασφημίες για όλους και για όλα. Η οργή μου ξεχείλιζε. Ξυπόλυτος όπως ήμουν, πήγα στα κομμάτια του καθρέπτη και άρχισα να χοροπηδώ πάνω τους. Είχαν γεμίσει τα πόδια μου αίματα και όμως συνέχιζα. Όταν εξαντλήθηκα, γονάτισα στα γυαλιά, άρπαξα ένα κομμάτι απ’ τον καθρέπτη και άρχισα να κόβομαι. Στην αρχή κόπηκα στα χέρια μου και έπειτα στο στήθος. Σαν καλλιτέχνης που το χέρι του δεν περιμένει να σκεφτεί αλλά δουλεύει ενστικτωδώς, ζωγράφιζα στο κορμί μου. Αμέτρητες οι χαρακιές και το πηχτό αίμα μου ανάβλυζε από παντού. Κάποτε σταμάτησα... Όταν η ομίχλη, που είχε σκεπάσει πριν το μυαλό μου, άρχισε σταδιακά να διαλύεται και να υποχωρεί, πήγα στο μπάνιο. Άνοιξα τη βρύση και περίμενα να γεμίσει η μπανιέρα. Το αίμα συνέχιζε να τρέχει άφθονο. Βρισκόμουν βουτηγμένος σε μια έκσταση. Έκσταση ονειρική, με άρωμα θανάτου. Μια ακατανόητη ηδονή με είχε κυριεύσει. Ηδονή για τον πόνο. Ηδονή για το αίμα. Με τα δύο μου χέρια τότε, άρχισα να αλείφω το αίμα σε όλο μου το κορμί. Αργά και ήρεμα, σαν μέρος τελετουργικού, σαν είδος ιεροτελεστίας. Αφού πασάλειψα το κορμί μου, συνέχισα με το πρόσωπο. Στεκόμουν μπροστά στον καθρέπτη και το απολάμβανα. Η μπανιέρα γέμισε. Έκλεισα τη βρύση και μπήκα μέσα. Το αίμα μου άρχισε να διαλύεται και το νερό έγινε ροζ...