The Blood is the Life

ΑΙΜΑ… Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην ουσία της ζωής και υμνεί τη δύναμή της. Μόνο και μόνο η λέξη προκαλεί απευθείας ποικίλα συναισθήματα σε οποιονδήποτε… Συναισθήματα όπως φόβος, ανατριχίλα, σιχαμάρα, πόνος, θάνατος, απέχθεια, αναγούλα ή και αγάπη, επιθυμία, φίλια, έμμονη, πάθος, διαστροφή, ενέργεια, δίψα… Πιθανώς κάποια από αυτά θα περνάνε από το μυαλό σας όταν το σκέφτεστε. Όλα αυτά όμως είναι και ταυτόχρονα από τα πιο δυνατά συναισθήματα που υπάρχουν! Η ίδια η ζωή καθορίζεται από το αίμα. Οι ασθένειες του αίματος είναι συνήθως και θανάσιμες. Μέσα στους αιώνες της ανθρωπότητας, έχει «βάψει» γεγονότα και ποικίλες καταστάσεις.

Ανέκαθεν το αίμα ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον πνευματικό και άυλο κόσμο. Ήταν πολλές φορές το «διάμεσο» μεταξύ των ζωντανών και νεκρών. Οι πρώτες αναφορές ήταν από τον Αιγυπτιακό και από τον Ελληνικό πολιτισμό. Στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας κατέβηκε στον Άδη για να συναντήσει το μάντη Τειρεσία, θυσίασε ένα αρνί και το αίμα του το έριξε σε ένα λάκκο από όπου όταν οι νεκροί έπιναν αποκτούσαν κάποια από τα θνητά τους χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα άρχισαν να γνωρίζουν και να μιλούν. Δηλαδή αποκτούσαν μια παροδική «ζωή» που τους επέτρεπε την επικοινωνία με τον υλικό κόσμο. Το πάθος του πνευματικού κόσμου για αυτό το αγαθό είναι ίσως και το υπέρτατο. Οι περισσότερες επικλήσεις μεγάλων πνευμάτων περιλαμβάνουν σπονδή αίματος.

Αυτός που ελέγχει το αίμα κάποιου, ελέγχει και τη ζωή του και είναι για πάντα δικός του. Το αίμα επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον και στην ερωτική μαγεία. Στο ξόρκι που χρησιμοποιούν οι μάγισσες για να δέσουν έναν άντρα, βασικό συστατικό είναι το αίμα της περιόδου της υποψήφιας. Όλη οι αρχαίοι πολιτισμοί, νομάδες και φυλές, είχαν θυσίες και τελετές αίματος. Κάποιες φυλές τις Αφρικής, όταν χυθεί αίμα, το σκεπάζουν με χώμα για να μην τραφούν από αυτό τα κακά πνεύματα. Πολλά έθιμα ακόμα εφαρμόζονται μέχρι και σήμερα! Όταν πεθάνει κάποιος, μερικοί συνηθίζουν να κόβονται και να προσφέρουν μερικές σταγόνες αίμα στον τάφο του νεκρού, για να έχει καλό ταξίδι στον κόσμο των νεκρών. Επίσης, στην Κρήτη είναι πολύ διαδεδομένο το έθιμο να σφάζεται ένας κόκορας όταν ξεκινάει να χτίζεται ένα σπίτι και το αίμα του να σκορπίζεται στα θεμέλια. Έτσι στεριώνει ένα γερό σπίτι και επίσης μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Αρκετές βέβαια είναι και οι διαστροφές που έχουν σχέση με το αίμα. Αρκετοί είναι αυτοί που διεγείρονται σεξουαλικά στην θεά του, σε ερωτικές και μη εικόνες, από κόμιξ έως και παράνομες πορνοταινίες. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καθημερινά έχουν την ανάγκη να καταναλώνουν έστω και μια μικρή ποσότητα αίματος. Αυτό έχει να κάνει με ψυχολογικά κυρίως αιτία που προέρχονται από διάφορα βιώματα και έμμονες ιδέες περί βαμπιρισμού. Ιστορικά υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για όργια αίματος. Την πρωτιά βέβαια κατέχει η Erzebet Bathory, η οποία ξεκλήρισε αρκετές παρθένες στο κάστρο της, σε διάφορα όργια, πιστεύοντας ότι το αίμα τους της χάριζε αιώνια νεότητα. Υπάρχουν αμέτρητα φετίχ αυτού του είδους…

Αίμα—Ζωτικό για τη Ζωή (Η θρησκευτική άποψη)

Πώς μπορεί το αίμα να σώσει τη ζωή σας; Χωρίς αμφιβολία, αυτό το ερώτημα σας ενδιαφέρει επειδή το αίμα συνδέεται με τη ζωή σας. Το αίμα μεταφέρει οξυγόνο σ’ όλο σας το σώμα, αποβάλλει το διοξείδιο του άνθρακα, σας επιτρέπει να προσαρμόζεστε στις αλλαγές της θερμοκρασίας και σας βοηθάει να καταπολεμάτε τις ασθένειες. Η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη ζωή και στο αίμα είχε επισημανθεί πολύ καιρό πριν ο Γουίλιαμ Χάρβεϊ χαρτογραφήσει το κυκλοφορικό σύστημα, γεγονός που συνέβη το 1628. Ο βασικός ηθικός κώδικας των κυριότερων θρησκειών τονίζει την ύπαρξη ενός Ζωοδότη, ο οποίος έχει εκφράζει την άποψή του σχετικά με τη ζωή και το αίμα. Ένας Ιουδαίος Χριστιανός δικηγόρος είπε γι’ αυτόν: «Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα. Διότι εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και υπάρχομεν». Οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ έναν τέτοιο Ζωοδότη έχουν την πεποίθηση ότι οι οδηγίες του είναι για το διαρκές καλό μας.

Σε μια από τις πρώτες αναφορές, ο Δημιουργός διακήρυξε: «Παν κινούμενον, το οποίον ζη, θέλει είσθαι εις σας προς τροφήν· . . . Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει». Ο ίδιος πρόσθεσε: «Εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει», και κατόπιν καταδίκασε το φόνο[1]. Αυτά τα λόγια τα είπε στον Νώε, έναν κοινό μας πρόγονο, σεβαστό από Εβραίους, Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Έτσι, όλη η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε ότι, σύμφωνα με την άποψη του Δημιουργού, το αίμα αντιπροσωπεύει τη ζωή. Αυτή δεν ήταν απλώς μια διαιτητική διάταξη. Είναι σαφές ότι περιλαμβανόταν μια ηθική αρχή. Το ανθρώπινο αίμα έχει μεγάλη σημασία και δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται εσφαλμένα. Αργότερα, ο Δημιουργός πρόσθεσε λεπτομέρειες από τις οποίες μπορούμε να διακρίνουμε εύκολα τα ηθικά ζητήματα που συσχετίζει αυτός με το αίμα. Ο Θεός αναφέρθηκε και πάλι στο αίμα όταν έδωσε το Νόμο στον αρχαίο Ισραήλ. Μολονότι πολλοί άνθρωποι σέβονται τη σοφία και την ηθική που εμπεριέχει αυτός ο Νόμος, λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τις σοβαρές διατάξεις του περί αίματος. Για παράδειγμα: «Όστις άνθρωπος εκ του οίκου Ισραήλ ή εκ των ξένων των παροικούντων μεταξύ σας φάγη οιονδήποτε αίμα, θέλω στήσει το πρόσωπόν μου εναντίον εκείνης της ψυχής ήτις τρώγει το αίμα, και θέλω εξολοθρεύσει αυτήν εκ μέσου του λαού αυτής· διότι η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι»[2]. Ο Θεός εξήγησε κατόπιν τι έπρεπε να κάνει ένας κυνηγός μ’ ένα νεκρό ζώο: «Θέλει χύσει το αίμα αυτού και θέλει σκεπάσει αυτό με χώμα. . . . Δεν θέλετε φάγει αίμα ουδεμιάς σαρκός· διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής· πας ο τρώγων αυτό θέλει εξολοθρευθή.»[3]

Οι επιστήμονες γνωρίζουν τώρα ότι ο Ιουδαϊκός Νόμος συνέβαλλε στην καλή υγεία. Παραδείγματος χάρη, απαιτούσε να αφοδεύουν οι άνθρωποι έξω από το στρατόπεδο και να καλύπτουν τα περιττώματά τους, καθώς επίσης να μην τρώνε κρέας από το οποίο υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να πάθουν κάποια αρρώστια[4]. Μολονότι ο νόμος για το αίμα είχε ορισμένες πλευρές που σχετίζονταν με την υγεία, περιλάμβανε πολύ περισσότερα πράγματα. Το αίμα είχε συμβολική σημασία. Αντιπροσώπευε τη ζωή που παρέχει ο Δημιουργός. Με το να μεταχειρίζονται το αίμα ως κάτι το εξαιρετικό, οι άνθρωποι έδειχναν ότι βασίζονταν σ’ αυτόν για ζωή. Ναι, ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν έπρεπε να εισάγουν στο σώμα τους αίμα δεν ήταν το γεγονός ότι θα έκαναν κακό στην υγεία τους, αλλά ότι το αίμα είχε εξαιρετική σημασία για τον Θεό. Ο Νόμος ανέφερε επανειλημμένα ότι ο Δημιουργός απαγόρευε το να εισάγει κανείς αίμα στο σώμα του για να συντηρήσει τη ζωή του. «Δεν θέλεις τρώγει [αίμα]· επί την γην θέλεις χύνει αυτό ως ύδωρ. Δεν θέλεις τρώγει αυτό· δια να ευημερής, συ και τα τέκνα σου μετά σε, όταν πράττης το αρεστόν.»[5]

Ο επιστήμονας Τζόζεφ Πρίστλεϊ κατέληξε στο συμπέρασμα: «Φαίνεται ότι η απαγόρευση της βρώσης αίματος, που διατυπώθηκε στον Νώε, είναι υποχρεωτική για όλους τους απογόνους του… Αν ερμηνεύσουμε [την] απαγόρευση των αποστόλων με βάση τα όσα έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί—και είναι πρακτικά αδύνατο να μην είχαν κατανοήσει σωστά τη φύση και την έκτασή της—δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι αυτή επρόκειτο να είναι απόλυτη και μόνιμη· γιατί το αίμα δεν το έτρωγε κανένας Χριστιανός επί πολλούς αιώνες».

Το αίμα στην Αρχαία ιατρική

Θα περιλάμβαναν οι Γραφές την απαγόρευση περί αίματος στις ιατρικές χρήσεις, λόγου χάρη τις μεταγγίσεις, οι οποίες ασφαλώς δεν ήταν γνωστές τον καιρό του Νώε, του Μωυσή ή των αποστόλων; Μολονότι οι σύγχρονες μέθοδοι θεραπείας που περιλαμβάνουν τη χρήση αίματος δεν υπήρχαν τότε, η φαρμακευτική χρήση του αίματος δεν είναι κάτι το σύγχρονο. Επί 2.000 χρόνια περίπου, στην Αίγυπτο και αλλού, το ανθρώπινο «αίμα θεωρούνταν η τελειότερη θεραπεία για τη λέπρα». Ένας γιατρός αποκάλυψε τη μέθοδο που εφαρμόστηκε για τη θεραπεία του γιου του Βασιλιά Εσαραδδών, τον καιρό που το έθνος της Ασσυρίας πρωτοστατούσε στην τεχνολογία: «[Ο πρίγκιπας] πάει πολύ καλύτερα· ο κύριός μου, ο βασιλιάς, μπορεί να χαίρεται. Αρχίζοντας από την 22η μέρα, [του] δίνω να πίνει αίμα, και θα [το] πίνει επί 3 μέρες. Επί 3 ακόμη μέρες, θα [του] δίνω [αίμα] για εσωτερική χρήση». Ο Εσαραδδών είχε δοσοληψίες με τους Ισραηλίτες. Εντούτοις, επειδή οι Ισραηλίτες είχαν το Νόμο του Θεού, δεν έπιναν ποτέ αίμα ως φάρμακο.

Χρησιμοποιούνταν το αίμα ως φάρμακο, στους ρωμαϊκούς χρόνους; Ο Πλίνιος (σύγχρονος των αποστόλων), που ασχολήθηκε με ζητήματα της φύσης, και ο Αρεταίος, που ήταν γιατρός και έζησε το δεύτερο αιώνα, αναφέρουν ότι το ανθρώπινο αίμα χρησιμοποιούνταν για τη θεραπεία της επιληψίας. Ο Τερτυλλιανός έγραψε αργότερα: «Σκεφτείτε εκείνους οι οποίοι, με βουλιμία, παίρνουν το φρέσκο αίμα των εγκληματιών που σκοτώνονται στους αγώνες στην αρένα . . . για να θεραπεύσουν την επιληψία τους». Αυτούς τους αντιπαρέβαλε με τους Χριστιανούς, οι οποίοι «δεν έχουν ούτε αίμα ζώων στα γεύματά [τους] . . . Στις δίκες των Χριστιανών τούς προσφέρετε λουκάνικα γεμάτα με αίμα. Ξέρετε πολύ καλά, βέβαια, ότι [κάτι τέτοιο] είναι παράνομο γι’ αυτούς». Συνεπώς, οι πρώτοι Χριστιανοί προτιμούσαν να αντιμετωπίσουν το θάνατο, παρά να εισαγάγουν αίμα στο σώμα τους.

«Το αίμα, στην πιο καθημερινή του χρήση, δεν έπαψε . . . να είναι της μόδας ως απαραίτητο μέρος της ιατρικής και της μαγείας», αναφέρει το βιβλίο Σάρκα και Αίμα (Flesh and Blood). «Για παράδειγμα, το 1483, ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας ήταν ετοιμοθάνατος. Κάθε μέρα χειροτέρευε και τα φάρμακα δεν τον ωφελούσαν καθόλου, όσο παράξενα κι αν ήταν· γιατί πίστευε ακράδαντα ότι θα ανάρρωνε με το ανθρώπινο αίμα που έπαιρνε από ορισμένα παιδιά και το κατάπινε».

Επίλογος

Αναλογιζόμενοι λοιπόν όλα τα προηγούμενα, είναι εύκολο να καταλάβουμε το λόγο για τον οποίο αποδόθηκε στους βρυκόλακες η δίψα για το αίμα. Οι βρυκόλακες. όπως πιστευόταν, ήταν καταραμένοι από τον ίδιο το Θεό και απαρνούνται τους νόμους του. Αυτοί, σύμφωνα με τους μύθους των νεκροζώντανων, για να αποκτήσουν ανθρώπινη υπόσταση χρειάζονται να τρέφονται με ανθρώπινο κυρίως αίμα. Το αίμα, πιστεύονταν ότι τους δίνει ανθρώπινη ζωντάνια. ΣΥΝΕΠΩΣ…… THE BLOOD IS THE LIFE !!! (“The life of all flesh is the blood”)[6]

Βιβλιογραφία

Όμηρος Οδύσσεια

Γιαννουλάκης, Π., Βρικόλακες

Οικονομόπουλος, Η., Τα μυστήρια του πνευματισμού

Παλαιά Διαθήκη

---

[1] Γένεσις 9:3-6

[2] Λευιτικόν 17:10, 11

[3] Λευιτικόν 17:13, 14

[4] Λευιτικόν 11:4-8, 13· 17:15· Δευτερονόμιον 23:12, 13

[5] Δευτερονόμιον 12:23-25· 15:23· Λευιτικόν 7:26, 27· Ιεζεκιήλ 33:25

[6] Leviticus 17:14