Η ερημιά και τα ξεχασμένα μέρη ιδιοποιούνται στη σελήνη, σύμφωνα με τον Henry Cornelius Agrippa. Αυτή τα βλέπει, όταν κανένα ανθρώπινο μάτι δεν υπάρχει, αλλά ούτε και ανθρώπινη δραστηριότητα να τα διαβρώσει. Παραμένουν εκεί για εκατοντάδες χρόνια με ελάχιστα πράγματα να αλλάζουν. Ένα απόσπασμα από ένα ποίημα για τη σελήνη λέει:
Υπό τους παγετώνας ή κάμινος βράζει,
Η ζωή υποβόσκει και κάτω του τάφου,
Δεν έχει πέρας ο δρόμος σου, ως δεν έχει αρχή,
Θάλπε Σελήνη τα ανιπτάμενα όνειρα…
(Η. Οικονομόπουλος)
Το Bloodcult επισκέφθηκε ένα τέτοιο έρημο μέρος αρκετά μακριά και ψηλά από τον «πολιτισμό», μετά από μεγάλη και δύσκολη διαδρομή, με πολλά απρόοπτα. Η ομορφιά, η μοναξιά και ό,τι νιώσαμε, μας αντάμειψαν αμέσως για την ταλαιπωρία.
Η επίσκεψη
Στο νομό Ηρακλείου, στους λόφους πάνω από το χωριό Γέργερη, βρίσκεται το δάσος του Ρούβα, ένα από τα κυριότερα κ
αι ομορφότερα δάση της Κρήτης, καταφύγιο των Κρητικών Επαναστατών και των οικογενειών τους κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το δάσος βρίσκεται σε υψόμετρο 1400-1500 μέτρων κοντά στο όρος Ίδη, και το μόνο που υπάρχει εκεί είναι ένα ξωκλήσι. Μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το δάσος και από βόρεια, από το χωριό Ανώγεια, περνώντας το ερημικό οροπέδιο της Νίδας. Πάντως από αυτή τη διαδρομή, ο δρόμος σε κάποιο σημείο είναι δύσβατος και ένα κανονικό αυτοκίνητο είναι αδύνατο να τον διασχίσει σε αυτή την ανηφορική διαδρομή.
αι ομορφότερα δάση της Κρήτης, καταφύγιο των Κρητικών Επαναστατών και των οικογενειών τους κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το δάσος βρίσκεται σε υψόμετρο 1400-1500 μέτρων κοντά στο όρος Ίδη, και το μόνο που υπάρχει εκεί είναι ένα ξωκλήσι. Μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το δάσος και από βόρεια, από το χωριό Ανώγεια, περνώντας το ερημικό οροπέδιο της Νίδας. Πάντως από αυτή τη διαδρομή, ο δρόμος σε κάποιο σημείο είναι δύσβατος και ένα κανονικό αυτοκίνητο είναι αδύνατο να τον διασχίσει σε αυτή την ανηφορική διαδρομή. Η πρώτη απόπειρα να προσεγγίσουμε το δάσος αποδείχτηκε αποτυχημένη, λόγω του υπερβολικά δύσβατου χωματόδρομου. Υπάρχει ακόμα ένα μονοπάτι (Ε4) που ξεκινάει από τη λίμνη του Ζαρού και περνάει μέσα από ένα φαράγγι καταλήγοντας σε ένα σημείο του δάσους, το οποίο βέβαια είναι η «τουριστική» διαδρομή και δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό. Η δεύτερη απόπειρα έγινε από το χωριό Γέργερη, στη νότια πλευρά του βουνού, όπου ο δρόμος ήταν σχετικά καλύτερος. Ξεκινώντας λοιπόν την ανάβαση, ήδη είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε περίεργα. Οι στροφές ατελείωτες, ο δρόμος στο χείλος του γκρεμού και ο κόσμος να χάνεται σιγά-σιγά από κάτω. Ανεβαίναμε συνεχώς, μέχρι που άρχισα να ανησυχώ από το χάος και την ξεραΐλα. Παντού ήταν μόνο βράχοι, με τα σύννεφα κοντά μας… Ο χωματόδρομος χειροτέρευε και τα πράγματα γίνονταν δύσκολα. Ξαφνικά άρχισε να ισιώνει ο δρόμος και εκεί που δεν το περιμέναμε, εμφανίστηκε μπροστά μας το δάσος σε όλο του το μεγαλείο! Τεράστιοι πρίνοι και κέδροι ήταν σφηνωμένοι ανάμεσα στους βράχους. Δέος μας συνεπήρε…
Καθώς συνεχίζαμ
ε, άρχισε να πυκνώνει και να πρασινίζει ολόκληρο το οπτικό μας πεδίο. Σταματήσαμε και βγήκαμε να το εξερευνήσουμε με τα πόδια. Αν και Μάιος μήνας, με αρκετή ζέστη, εκεί επικρατούσε ψύχος, καθώς υπήρχαν ακόμα χιόνια στις πλαγιές. Τρεις μήνες το χρόνο, το δάσος είναι ολοκληρωτικά καλυμμένο από χιόνια! Σε σημεία, υπήρχαν οι – λεγόμενες από τους κατοίκους – «καταβόθρες», που το βάθος τους είναι ανυπολόγιστο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η απόλυτη ησυχία. Ήταν πραγματικά ανατριχιαστική… Δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα. Μόνο ο αέρας που και που ακουγόταν, σαν να είχε βγει από ταινία τρόμου.
ε, άρχισε να πυκνώνει και να πρασινίζει ολόκληρο το οπτικό μας πεδίο. Σταματήσαμε και βγήκαμε να το εξερευνήσουμε με τα πόδια. Αν και Μάιος μήνας, με αρκετή ζέστη, εκεί επικρατούσε ψύχος, καθώς υπήρχαν ακόμα χιόνια στις πλαγιές. Τρεις μήνες το χρόνο, το δάσος είναι ολοκληρωτικά καλυμμένο από χιόνια! Σε σημεία, υπήρχαν οι – λεγόμενες από τους κατοίκους – «καταβόθρες», που το βάθος τους είναι ανυπολόγιστο. Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η απόλυτη ησυχία. Ήταν πραγματικά ανατριχιαστική… Δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα. Μόνο ο αέρας που και που ακουγόταν, σαν να είχε βγει από ταινία τρόμου.Καθώς συνεχίζαμε να προχωράμε, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε άλλη, άγνωστη χώρα. Η βλάστηση πύκνωνε και το όλο σκηνικό ήταν ανάμεσα σε τοπίο βγαλμένο από βιβλίο του Tolkien και σε δάσος των Καρπαθίων. Νόμιζες ότι ανά πάσα στιγμή θα εμφανιζόταν μπροστά σου κάποιο σκοτεινιασμένο και ψυχρό κάστρο της Τρανσυλβανίας. Δεν μπορώ πραγματικά να πιστέψω ότι υπάρχει κάτι ζωντανό εκεί μέσα, εκτός από αγριοκάτσικα. Καθώς άρχισε να σουρουπώνει, το τοπίο έγινε συγκλονιστικά τρομακτικό. Πήραμε λοιπόν το δρόμο του γυρισμού, αν και πραγματικά θα ήθελα να δω πως θα είναι εκεί με απόλυτο σκοτάδι…
Στοιχεία και αναφορές για την περιοχή
Παρόλη την έρευνα που έγινε για την εξακρίβωση των ιστορικών στοιχείων του μέρους, ελάχιστα πράγματα βρέθηκαν. Για το συγκεκριμένο άρθρο ίσως αυτό να είναι επιτυχία. Μάλλον ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με αυτό και είναι κάτι που το κάνει πιο απόμερο και ξεχασμένο. Οι ελάχιστες αναφορές γι αυτό απευθύνονται σε περιηγητές, με ελάχιστα ιστορικά στοιχεία. Ίσως γιατί ελάχιστοι άνθρωποι έχουν φτάσει μέχρι εκεί… Στην είσοδο του χωριού Γέργερη βρίσκεται ένα μνημείο αφιερωμένο στους άντρες που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο δρόμος προς το δάσος σηματοδοτείται με πινακίδες που βρίσκονται πριν το χωριό.
Ένα απόσπασμα από την εφημερίδα «Πατρίς» περιγράφει μια υπέροχη και συγκινητική ιστορία που σχετίζεται με την συγκεκριμένη περιοχή: «Ίσως φαντάζει απίστευτο όμως η ιστορία σε μία διαδρομή 135 ετών συνάντησε τον μύθο. Σμίξανε μαζί και κατέγραφαν τα γεγονότα. Ανατρέποντας τις φήμες και παρουσιάζοντας μία απίστευτη αλλά αληθινή ιστορία, που ξεκινάει από το 1866, όταν πέθανε και θάφτηκε στις κορφές του Ψηλορείτη ο Ιωάννης Καράτζης του Γεωργίου… Ο Ιωάννης Καράτζης σε ηλικία 25 ετών, έχει αντιστασιακή δράση στα γεγονότα του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου. 
Επειδή είχε το χάρισμα να τρέχει γρήγορα ανέλαβε το ρόλο του αγγελιοφόρου μεταδίδοντας τις χρήσιμες πληροφορίες. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής έπαθε πνευμονία. Βρήκε καταφύγιο στο Μιτάτο των Κεφαλογιάννηδων στο "Ανωγειανό Αόρι" στην τοποθεσία "Μαύρος Κούμος" στο δάσος. Δεν άντεξε όμως και πέθανε, και εκεί, λίγα μέτρα πιο κάτω από το Μιτάτο, θάφτηκε. Οι δικοί του έχασαν τα ίχνη του. Δεν φαντάζονταν όμως την εξέλιξη που θα είχε αυτή η ιστορία, ούτε το πως το δυσάρεστο νέο θα μεταδιδόταν στην οικογένεια. Το τέλος της ζωής του Ιωάννη Καράτζη κατέγραψε ένας βοσκός από την οικογένεια των Κεφαλογιάννηδων που έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι ο "παμπόνηρος". Εκείνη την εποχή ο "παμπόνηρος" ήταν 13 ετών, το πιο κρίσιμο πρόσωπο αυτής της ιστορίας, έζησε 101 χρόνια και μετέφερε τα γεγονότα στην οικογένεια των Καράτζηδων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900 βρέθηκε στο Μελιδοχώρι για να εργαστεί. Στο μέρος που ο ένας από τους δύο αδερφούς του Ιωάννη Καράτζη, ο Μανώλης, εγκαταστάθηκε πρώτος και έμεινε αυτός και οι υπόλοιπες γενιές μέχρι και σήμερα. Λίγες εβδομάδες πριν, 135 χρόνια μετά, ο 78χρονος Γιώργος Καράτζης πραγματοποίησε το σκοπό της ζωής του, βρήκε το σημείο της ταφής του προπάππου του, στο δάσος του Ρούβα, και μετέφερε τα οστά του στο Μελιδοχώρι, και όλα αυτά τον Ιούνιο του 2001».
Επειδή είχε το χάρισμα να τρέχει γρήγορα ανέλαβε το ρόλο του αγγελιοφόρου μεταδίδοντας τις χρήσιμες πληροφορίες. Κατά τη διάρκεια μιας αποστολής έπαθε πνευμονία. Βρήκε καταφύγιο στο Μιτάτο των Κεφαλογιάννηδων στο "Ανωγειανό Αόρι" στην τοποθεσία "Μαύρος Κούμος" στο δάσος. Δεν άντεξε όμως και πέθανε, και εκεί, λίγα μέτρα πιο κάτω από το Μιτάτο, θάφτηκε. Οι δικοί του έχασαν τα ίχνη του. Δεν φαντάζονταν όμως την εξέλιξη που θα είχε αυτή η ιστορία, ούτε το πως το δυσάρεστο νέο θα μεταδιδόταν στην οικογένεια. Το τέλος της ζωής του Ιωάννη Καράτζη κατέγραψε ένας βοσκός από την οικογένεια των Κεφαλογιάννηδων που έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι ο "παμπόνηρος". Εκείνη την εποχή ο "παμπόνηρος" ήταν 13 ετών, το πιο κρίσιμο πρόσωπο αυτής της ιστορίας, έζησε 101 χρόνια και μετέφερε τα γεγονότα στην οικογένεια των Καράτζηδων. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900 βρέθηκε στο Μελιδοχώρι για να εργαστεί. Στο μέρος που ο ένας από τους δύο αδερφούς του Ιωάννη Καράτζη, ο Μανώλης, εγκαταστάθηκε πρώτος και έμεινε αυτός και οι υπόλοιπες γενιές μέχρι και σήμερα. Λίγες εβδομάδες πριν, 135 χρόνια μετά, ο 78χρονος Γιώργος Καράτζης πραγματοποίησε το σκοπό της ζωής του, βρήκε το σημείο της ταφής του προπάππου του, στο δάσος του Ρούβα, και μετέφερε τα οστά του στο Μελιδοχώρι, και όλα αυτά τον Ιούνιο του 2001».Επίλογος
Για επίλογο, το μόνο που αναρωτιέμαι, όπως και σεις φαντάζομαι, είναι αν θα μπορούσε να ζήσει κανείς εκεί. Σίγουρα μόνο κάποιος που απέχει πολύ από εμάς. Πάντως αν και δύσκολος τόπος για επίσκεψη, του αξίζει να τον αναζητήσετε, αλλά να προσέξετε την εποχή και την ώρα. Το βράδυ σε βρίσκει πριν καν το καταλάβεις…
No comments:
Post a Comment