The Phantom of the Opera

''The Opera Ghost really existed. He was not, as was long believed, a creature of the imagination of the artists, the superstition of the managers, or the absurd and impressionable brains of the young ladies of the ballet, their mothers, the box-keepers, the cloak-room attendants, or the concierge. No, he existed in flesh and blood, though he assumed all the outward characteristics of a real phantom, that is to say, of a ghost''

(Gaston Leroux)

Πάνε αρκετά χρόνια από τη βραδιά της 9ης Οκτωβρίου του 1986, όταν το Her Majesty’s Theatre παρουσίασε για πρώτη φορά την παράσταση του Webber για το Φάντασμα της Όπερας… Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε καταλληλότερη περίσταση από αυτήν για να το παρακολουθήσουμε στο ίδιο θέατρο και να το παρουσιάσουμε στο Bloodcult. Δεν χρειάζεται ασφαλώς να μιλήσω για την υπόθεση της παράστασης, καθώς το θρυλικό φάντασμα, πέρα από τη σκηνή του Paris Opera House, έχει στοιχειώσει και εσάς, μέσα από τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου και τις εικόνες από τις ουκ ολίγες κινηματογραφικές εκδοχές για τους πιο τυχερούς. Εδώ απλά θέλω να σταθώ στην παράσταση και στους λόγους για τους οποίους, όποιος βρεθεί, για οποιονδήποτε λόγο στο Λονδίνο, θα πρέπει να κάνει αυτό το δώρο στον εαυτό του. Δεν νομίζω ότι ο κυριότερος λόγος είναι η πληθώρα των θεατών που το έχουν ήδη παρακολουθήσει (περί τα 2 εκατομμύρια υπολογίζονται), ούτε η πληρότητα που αγγίζει το 99%, αλλά η ατμόσφαιρα, που σου προσφέρει και αδιαμφισβήτητη ποιότητα. Για τη μουσική της παράστασης δεν χρειάζεται να πω τίποτα, καθώς οι μελωδίες του Webber είναι σε όλους γνωστές. Αρκεί μόνο να επισημάνω ότι η μουσική παίζεται ζωντανά κάθε βράδυ από ορχήστρα, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στη σκηνή και το κοινό. Όσο για τους ηθοποιούς, είναι απορίας άξιο, πώς καταφέρνουν και δίνουν αυτές τις ερμηνείες κάθε βράδυ χωρίς να μειώνεται η απόδοσή τους, και μάλιστα σε μια παράσταση διάρκειας 2,5 ωρών περίπου. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τον Earl Carpenter (Phantom) και Rachel Barrell (Christine). Εκείνο όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει τον θεατή, είναι η εναλλαγή κοστουμιών (230 συνολικά) στις 22 διαφορετικές σκηνές. Το σκηνικό αλλάζει διαρκώς, το φάντασμα εμφανίζεται σε διάφορα μέρη μέσα στο θέατρο, τα 281 κεριά δίνουν χρώμα μιας άλλης εποχής και ο ξηρός πάγος, σε συνδυασμό με την τεχνητή ομίχλη, βοηθούν την κινούμενη γόνδολα να «πλέει» μαγικά πάνω στη σκηνή… Νομίζω πως σας έπεισα ότι η παράσταση αξίζει τα λεφτά της!