Συμφωνώ απόλυτα με την έκφραση του δημοσιογράφου Καμπουράκη, ότι η ιστορία είναι μία πόρνη. Και αυτό γιατί έχει χρησιμοποιηθεί, έχει βιαστεί και έχει διαστρεβλωθεί από τον κάθε ανίδεο στο πέρασμα των αιώνων, που υπηρετούσε τα όποια συμφέροντα και ιδεολογίες της εποχής. Για αυτά τα υποκείμενα και από την τότε αμορφωσιά και τον σκοταδισμό του κόσμου, το κάθε παράξενο και το κάθε ανεξήγητο ήταν ταυτόχρονα και σατανικό. Στο παρακάτω άρθρο υπάρχει η πραγματική ιστορία του βαμπιρισμού και η ιατρική της εξήγηση.
Ερευνητές αποδίδουν στην πορφυρία (μια γενετική ασθένεια του αίματος) τις φυσικές παραμορφώσεις, την ευαισθησία στο φως και τη δεδηλωμένη απέχθεια προς το σκόρδο και τους σταυρούς που εκδηλώνουν οι γνωστοί και «βρυκόλακες». Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο γνωστός και «σεσημασμένος» κόμης Δράκουλας έπασχε από μια κληρονομική αρρώστια.
Ο καθηγητής David Dolphin, ένας αναγνωρισμένος και σοβαρός βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ του Καναδά, μελετώντας τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο κόμης Δράκουλας στο βιβλίο του Bram Stoker, έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού δεν είναι και τόσο μύθος, εφόσον και τα συμπτώματα της πορφυρίας (κόκκινα ούρα, νευρικές κρίσεις κ.ά.) ανταποκρίνονται σε μεγάλο βαθμό στους θρύλους των βρυκολάκων που όλοι γνωρίζουμε, αλλά και σε άλλους σχετικούς θρύλους της Ασίας, οι οποίοι μας είναι σχετικά άγνωστοι. Όλες οι εκδηλώσεις αυτής της ασθένειας ταιριάζουνε πλήρως στο πρότυπο που έθεσε ο ερευνητής. Έτσι, δικαιολογείται γιατί οι βρυκόλακες δεν βγαίνουν έξω αν δεν είναι νύχτα, γιατί πίνουν αίμα και γιατί αποφεύγουν – σαν το Διάβολο το λιβάνι – να φάνε σκόρδο.
Η πορφυρία, μια πολύ σπάνια ασθένεια, περιγράφεται κυρίως ως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, επιφέροντας μια υπερευαισθησία (υπαλλεργία) στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από πορφυρία γίνεται αντικείμενο σοβαρών παραμορφώσεων. Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα
που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί ανώμαλα, και, ακόμα πιο εντυπωσιακά, η μύτη και τα δάκτυλά του ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με άκρα ή νύχια αρπακτικού πουλιού, παρά με χέρια ανθρώπου.
Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλιών και των ούλων του πάσχοντα, με αποτέλεσμα ο μορφασμός στον οποίο οδηγείται αναγκαστικά, αφήνει να φανούν εντελώς τα δόντια του. Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, οι απλοί ανθρώπινοι κυνόδοντες να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών ενός θηρίου. Είναι προφανές ότι οι βρυκόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι. Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να εισάγουν στον οργανισμό τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που του έλλειπαν. Σήμερα οι μέθοδοι για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι, και το μόνο που έχει να ρισκάρει ο ασθενής είναι η περίπτωση να κολλήσει AIDS ή άλλες αρρώστιες του αίματος. Σε ό,τι αφορά το σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά με κάποια ένζυμα του ήπατος. Ένας υγιής άνθρωπος που θα φάει σκόρδο, θα έχει σίγουρα πρόβλημα με τη μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μια και μόνο σκελίδα σκόρδου στο στόμα του.
Τα τριχωτά και παραμορφωμένα (από την ασθένεια) πρόσωπά τους άλλωστε, θα μπορούσαν να εξηγήσουν τη θρυλική απέχθεια των βρυκολάκων για τους καθρέφτες, καθώς επίσης και… τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι «δαιμονισμένοι». Εκείνο όμως που εξάπτει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι «βρυκόλακες» μη έχοντας κάποιο τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος. Επιπλέον, οι αιμομιξίες, πολύ συχνές πριν από κάποιους αιώνες, διευκόλυναν τον περιορισμό της ασθένειας σε συγκεκριμένες «γαλαζοαίματες» περιοχές, όπως η Τρανσυλβανία, πατρίδα του Δράκουλα. Είναι γνωστό ότι οι βασιλείς της Αγγλίας Άννα, Γεώργιος ο 3ος, Γεώργιος ο 4ος, αλλά και ο βασιλιάς της Πρωσίας Φρειδερίκος ο 2ος έπασχαν από πορφυρία. Απ’ ό,τι φαίνεται, εκείνο που κατά τη διάρκεια των αιώνων απομάκρυνε την προσοχή των γιατρών από τους «βρυκόλακες» ήταν οι λαϊκές «διαγνώσεις». Οι διαγνώσεις δηλαδή των απλοϊκών ανθρώπων, οι οποίοι τρομοκρατούνταν με το ασυνήθιστο θέαμα που προκαλούσε η κατάσταση των ασθενών. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι εντύπωση σχημάτιζαν τότε για έναν άνθρωπο που έβγαινε από το σπίτι του μόνο τη νύχτα, που είχε όψη θηρίου και ήταν γεμάτος τρίχες. Για έναν άνθρωπο που μπορεί να μην ήταν άλλος από εκείνο που όλοι έβλεπαν σαν την πηγή όλων των κακών που θα τους έβρισκαν.
Πανώ
λη: Οι Κερκυραίοι είχαν ένα μόνιμο φόβο για την πανώλη και την αποκαλούσαν «θεία μάστιγα». Αυτό, διότι οι Βενετοί καθημερινά προσεύχονταν “a peste, fame et bello libera nos Domine”. Ο τρόμος απέναντι στη μέλλουσα ζωή, καθώς και η συνείδηση της αμαρτίας και της τιμωρίας απαιτούν ένα κόστος προκειμένου να αποφευχθεί το μοιραίο και να εξαγοραστεί ο εξαγνισμός. Είναι μια μοιραία συνέπεια σε μια ιδεολογία, η οποία επικαλείται το φυσικό περιστατικό, σαν δοκιμασία, και την ασθένεια σαν τιμωρία.
Γενικά, στα Επτάνησα συνέδεαν την πανώλη με διάφορες δεισιδαιμονίες, π.χ. με τη δράση των βρυκολάκων. Αυτό ίσως έχει σχέση με την παράδοξη διαδικασία ταφής, αλλά και με την ύπαρξη ομαδικών τάφων, που ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στις εποχές των μεγάλων επιδημιών. Οι νεκροί θάβονταν «άψαλτοι» σαν τους σκύλους, χωρίς λειτουργία, κινδυνεύοντας έτσι να βρυκολακιάσουν. Η κοινωνία αντιδρούσε με την εκταφή των νεκρών και το κάψιμό τους. Ο φόβος του θανάτου είχε ως αποτέλεσμα να εμφανίζονται βρυκόλακες στα όνειρα των θυμάτων, για να προειδοποιήσουν. Η αντίληψη ότι οι βρυκόλακες αποτελούσαν αιτία επιδημίας είναι πολύ διαδεδομένη στις πηγές. Από τις διάφορες πηγές φαίνεται ότι ο φόβος της πανώλης κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να μην την θεωρούν καν υπεύθυνη για τους θανάτους που γίνονται στην περιοχή.
Βιβλιογραφία
Μάνδυλα-Κουσούνη, Μ., Περιοδικό Ιατρικά Χρονικά ΒΔ Ελλάδας
www.psnrenal.gr/periodiko/teuxos31/eptanisa.htm
No comments:
Post a Comment