Μέχρι που θα μπορούσε κανείς να φτάσει για χάρη της τέχνης; Ο Σεμπάστιαν Χόρσλεϊ πάντως ξεπέρασε κάθε όριο. Τι έκανε; Αποφάσισε να παραδώσει τον εαυτό του στον Θεό, την ώρα που ο Σατανάς δεν είχε πια τίποτα άλλο να κάνει μ’ εκείνον, όπως ο ίδιος ομολογεί. Αποφάσισε λοιπόν να σταυρωθεί, το Πάσχα του 1999 και το έκανε. Όταν κατάφερε να συνέλθει, ετοίμασε μια σειρά από εξαιρετικούς πίνακες, αποκυήματα του μαρτυρίου στο οποίο είχε υποβάλλει τον εαυτό του.
Ένας αυθεντικός δανδής, ένας ρομαντικός μηδενιστής, ένας προκλητικός καλλιτέχνης, από μια άλλη εποχή. Αυτά είναι ο Σεμπάστιαν Χόρσλεϊ και όχι μόνο! Πιστεύει στο τίποτα με πά
θος. Θεωρεί την ζωή εντελώς ανώφελη, απλά ένα σπασμό βαναυσότητας που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. «Η ζωή σου, η ζωή μου, είναι μάταιη. Λυπάμαι που στο ανακοινώνω, αλλά αντί να μας καταθλίβει θα έπρεπε να μας δίνει το ελεύθερο να φερθούμε υπερβολικά, τρομακτικά και να προσθέσουμε δράμα και χαρακτήρα στον τρόπο ζωής. Ο άνθρωπος πρέπει πάντα να δώσει την εντολή ο ίδιος». Θεωρεί τον εαυτό του απόστολο του Σατανά και του Σατέν. Παθιασμένος για το έργο του Μπωντλαίρ, του Ρεμπό και των υπόλοιπων «καταραμένων» ποιητών, είναι ένας επαναστάτης χωρίς επευφημίες. Ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των δανδήδων τους οποίους θεωρεί δεμένους με σκοινί μεταξύ τους, σαν ορειβάτες που κατευθύνονται στο αποκορύφωμα της ομορφιάς. Κοίταξε στον καθρέπτη και είδε τον εαυτό του σαν μια συνέχεια αυτής της γενιάς. Δεν ακολουθεί όμως τον δανδισμό ως ενδυματολογική εκζήτηση και επιλογή. Ο δανδισμός στην πλήρη έκφραση του είναι ένα πνευματικό δόγμα. Είναι ένας τρόπος ν’ απογυμνώσεις τον εαυτό σου από τα πάντα, να σταθείς αντιμέτωπος και να μπορείς να κριτικάρεις τους πάντες για τις αισθητικές τους επιλογές και όχι μόνο. Για ένα δανδή, ο εξεζητημένος τρόπος ντυσίματος δεν είναι το περίβλημα ενός ανθρώπου που εκφράζει τις σκέψεις και την νοοτροπία του απέναντι στην ζωή.
Παραδομένος στην δίνη των ναρκωτικών για μεγάλο διάστημα της ζωής του, αποφάσισε να απομακρυνθεί για δύο λόγους, πρώτον ένιωθε να περιορίζουν την ελευθερία και τα ενδιαφέροντα του και δεύτερον, γιατί τον έκανα να αισθάνεται πολύ χαρούμενος! «Η ναρκοληψία είναι σαν να βάζεις τον εαυτό σου σε μια άλλου είδους φυλακή. Κάθομαι σ’ αυτό το δωμάτιο, δεν απαντώ το τηλέφωνο και ι μόνοι άνθρωποι που βλέπω είναι οι ντίλερ και οι πουτάνες μου. Δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να ζωγραφίσω, ενώ ο δανδισμός φεύγει τελείως απ’ την εικόνα. Ως ναρκομανής, καταλήγω να είμαι κατάλληλος μόνο για νεκροθάφτη.»
Σίγουρα, καθένας από εμάς δημιουργεί μέσα του μια εικόνα για τον εκκεντρικό αυτό καλλιτέχνη. Θυμάμαι ότι εντύπωση μου είχε κάνει η περιγραφή μιας δημοσιογράφου για την πρώτη της συνάντηση μαζί του. «Στα ξέφτια του Σόχο βρίσκεται η Μίαρντ Στριτ, εκεί που η κακόφημη πόρνη, Μπέτι Φλίντ, κρατούσε τους μαύρους δεμένους με αλυσίδες και έπαιζε μαζί τους. Σε αυτό το μουντό δρόμο, που άλλοτε πηγαινοέρχονταν πορνοβοσκοί, ένα εξωτικό πλάσμα με μακριά πόδια κατηφορίζει με τα κορακίσια μαλλιά του κολλημένα, φορώντας ένα καλοκαιρινό κοστούμι. Κοντοστέκεται, μάλλον για ν’ αποσπάσει μερικά εκστατικά βλέμματα θαυμασμού. Θα μπορούσε να είναι μια γοητευτική εκδοχή του κόμη Δράκουλα ή ενός από τα αρρενωπά ζόμπι που παρασύρουν τις ανόητες σε μουχλιασμένα καταγώγια με δολοφονικούς σκοπούς. Σε πρώτη ματιά, ο Σεμπάστιαν δείχνει να είναι κάτι παραπάνω από ένας ανήσυχος λιμοκοντόρος που του αρέσουν τα σκοτάδια. Υπάρχει ένα τρίποδο στο κατώφλι του και ένα όπλο πάνω σ’ ένα κομοδίνο στην κρεβατοκάμαρα του, που μοιάζει λιγότερο με δωμάτιο που μπορεί να κοιμηθεί κανείς και περισσότερο με αίθουσα τέχνης. Και στον τοίχο, αντίκρυ σε μερικές συγυρισμένες αράδες από ανθρώπινα κρανία βρίσκονται ακόμη τα καρφιά από την σταύρωση του. Έχουν στραβώσει λίγο και είναι τοποθετημένα πάνω σε ένα βουναλάκι από κόκκινο βελούδο.»
Ο Σεμπάστιαν ομολογεί πως τρέμει στην ιδέα να γίνει κατανοητός. «Αυτό είναι το πιο περίεργο κομμάτι του δανδισμού. Ο λόγος που την δίνω στα νεύρα κάποιων, κυρίως των Βρετανών, είναι πρώτον επειδή έχω την επιτήδευση μιας ιδιοφυΐας και καθόλου ταλέντο και δεύτερον επειδή ο δανδισμός είναι απλά μια διογκωμένη προέκταση όλων μας. Οποιοδήποτε ντύσιμο είναι εντυπωσιακό, εκτός από το φυσικό μας δέρμα. Και η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι μεταμφίεσης και προσποίησης. Όλοι μας προσποιούμαστε στην ζωή μας, οπότε, κατά μία έννοια ο δανδισμός είναι το ψέμα που αποκαλύπτει την αλήθεια. Μπορεί να είμαι ψεύτικος, αλλά τουλάχιστον είμαι αληθινά ψεύτικος.»
Η ιδέα να υποφέρει κανείς για την τέχνη δεν είναι νέα. Μπορεί στο παρελθόν και ο Τσελίνι να σταύρωσε έναν άνθρωπο ζωντανό για να μελετήσει τους μύες του τις ώρες της αγωνίας, εδώ όμως μιλάμε για την σταύρωση του ίδιου του καλλιτέχνη. Του φαινόταν τόσο παράξενο που, ενώ τόσοι και τόσοι πίνακες έχουν γίνει για την σταύρωση, κανείς άλλος καλλιτέχνης δεν δοκίμασε από πρώτο χέρι να σταυρωθεί στον σταυρό.
Έτσι λοιπόν πήρε 
την απόφαση και το Πάσχα του 1999 ταξίδεψε στις Φιλιππίνες με σκοπό να πάρει μέρος στις θρησκευτικές τελετουργίες της αυτομαστίγωσης και της σταύρωσης. Τον συνάρπαζε η ιδέα πως ο πόνος που προκαλούσε κάποιος στον εαυτό του οδηγούσε στη φώτιση. «Ζήτησα να μου το κάνουν και εμένα, αλλά οι αρχές το απαγόρευαν, επειδή είχαν ανακαλύψει πως ένας πορνοστάρ είχε κινηματογραφήσει τη δική του σταύρωση και είχε κυκλοφορήσει βίντεο στην Ιαπωνία.» Ύστερα από 6μηνες διαπραγματεύσεις οι αρχές του έδωσαν άδεια, αφού πρώτα τον έβαλαν να υπογράψει δήλωση με την οποία αναλάμβανε κάθε ευθύνη για οποιοδήποτε πρόβλημα θα μπορούσε να προκύψει.
Η διαδικασία της σταύρωσης του έχε κινηματογραφηθεί ολόκληρη από την Σάρα Λούκας και προβλήθηκε κατά την διάρκεια της έκθεσης του Σεμπάστιαν με πίνακες για την σταύρωση. Πρόκειται για ένα απροσδόκητα συγκινητικό ταξίδι σε μια στιγμή αλήθειας του καλλιτέχνη και του ανθρώπου. Όταν του καρφώνουν τα χέρια στον σταυρό, μια στιγμή ασυγκράτητου τρόμου, ο νους του δείχνει να είναι αλλού. Το πρώτο καρφί μπήγεται μες στην σάρκα του, όμως εκείνος δεν ξεφωνίζει.
«Ο πόνος είναι ένα αντίδοτο στον ψυχικό πόνο» εξηγεί και παραδέχεται πως ένοιωσε μεγάλη περηφάνια για τον τρόπο που τον αντιμετώπισε. Η μοναδική ανησυχία είναι ίσως για το τι σκέφτεται να κάνει στην συνέχεια. «Θα πρέπει να πεθάνω φαντάζομαι.»
No comments:
Post a Comment