Vampire Legions

“Als Volker an der Theyse, An todtliche Vampire Heyluckisch feste glauben… Du willst mich gar nich Lieben, Ich will mich an dir rachen…”[1]

Η ενασχόληση με τον βαμπιρισμό μοιάζει με μονοπάτι γεμάτο αγκάθια. Ένα μονοπάτι σίγουρα σκοτεινό, που καθώς διαβαίνεις, ξεφυτρώνουν μπροστά σου δεκάδες παρακλάδια, η επιλογή βέβαια είναι προσωπική υπόθεση καθενός. Διαβήκαμε τις πύλες του 21ου αιώνα και το αρχέτυπο του βρικόλακα εξακολουθεί να μαγεύει, εξακολουθεί όμως και να είναι αδιευκρίνιστο. Οι θεωρίες που έχουν διατυπωθεί σχετικά είναι δεκάδες! Είναι φυσικό μέσα στους αιώνες η μορφή του να έχει πάρει ποικίλες μορφές, σύμφωνα με την φιλοσοφία και το πνεύμα κάθε εποχής. Δεν θα μπω στο παιχνίδι της αποδοχής ή της απόρριψης των εκάστοτε θεωριών. Θα ήθελα όμως, να πούμε λίγα λόγια για κάποιες από τις σύγχρονες μας, καθώς και για το τι μπορεί να σημαίνει ενασχόληση με τον βαμπιρισμό.

Αρχικά πρέπει να κάνουμε διάκριση σε δύο διαφορετικές ομάδες. Πρόκειται για τα άτομα που τα ελκύει η μυστηριώδης (αλλά και μυστηριακή) μορφή του βρικόλακα και αφετέρου για όσους πιστεύουν πως και οι ίδιοι είναι βρικόλακες.

Η πρώτη ομάδα διακρίνεται εκ νέου σε εκείνους που μελετούν τα στοιχεία που υπάρχουν για τους βρικόλακες πιστεύοντας φυσικά στην ύπαρξη τους, καθώς και σε άτομα που ελκύονται από την αισθητική άποψη του βαμπιρισμού και είναι λάτρεις της λογοτεχνικής φιγούρας του βρικόλακα (χωρίς όμως να πιστεύουν ότι τα βαμπίρ είναι υπαρκτά). Εκείνοι που πιστεύουν και προσπαθούν να φτάσουν σε αποδείξεις (φυσικά αναφέρομαι σε όσους δρουν οργανωμένα σε ομάδες), ιδρύουν είτε βαμπιρικές οργανώσεις, είτε κέντρα βαμπιρικών ερευνών. Οι βαμπιρικές οργανώσεις βασίζονται στην ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα μέλη, κάνουν συγκεντρώσεις και συζητούν για το αγαπημένο τους θέμα. Η αλληλογραφία ανάμεσα στα μέλη (οι οποίοι είναι κάτοικοι ακόμα και από τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη) είναι συχνή. Κάποιες, μάλιστα, οργανώσεις έχουν προχωρήσει και στην έκδοση βιβλίων (όπως ο Kaplan από το Vampire Research Center), ενώ κάποιες άλλες εκδίδουν τα δικά τους fanzine (όπως το Bloodcult). Ωστόσο, οι οργανώσεις μεταξύ τους έχουν πολλές διαφορές. Κάποιες από αυτές οργανώνουν κυνήγι βρικολάκων και συγκεντρώνουν πληροφορίες με σκοπό να ξετρυπώσουν τους βρικόλακες απ’ όπου κι αν αυτοί κρύβονται. Δυστυχώς πολλές από αυτές τις οργανώσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Μην φοβάστε, όχι για την ψυχή σας, αλλά για την τσέπη σας! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται την έλξη που ασκεί η μορφή του βρικόλακα πάνω τους και την δίψα τους για πληροφορίες και γνώση πάνω στον βαμπιρισμό και αναγκάζουν τα νέα μέλη να καταβάλουν μεγάλα χρηματικά ποσά ως συνδρομή ή ως ενίσχυση της έρευνας που κάνει η οργάνωση. Έτσι λοιπόν, η εικόνα της βαμπιρικής οργάνωσης είναι πιθανό, σε κάποιες περιπτώσεις, να είναι μονάχα το ψεύτικο προσωπείο μιας κερδοσκοπικής επιχείρησης ή μιας διαφορετικού, στην ουσία, περιεχομένου οργάνωσης. Από την άλλη μεριά τα κέντρα βαμπιρικών ερευνών στελεχώνονται από επιστήμονες οι οποίοι καλούνται να δώσουν απαντήσεις στα αινίγματα που σχετίζονται με τους βρικόλακες.

Έπειτα υπάρχουν, όπως προαναφέραμε, άτομα τα οποία ενδιαφέρονται κυρίως από αισθητική και καλλιτεχνική άποψη για τον βαμπιρισμό. Αυτοί είτε δημιουργούν – υπάγονται σε οργανώσεις βαμπιρικές, είτε ασχολούνται εντελώς προσωπικά. Σ’ αυτή την ομάδα θα λέγαμε ότι ανήκουν οι περισσότεροι. Ασφαλώς, από τα άτομα αυτά, άλλα ασχολούνται σοβαρά, μελετώντας χρόνια την σχετική βιβλιογραφία, ενώ άλλα έχουν απλά επιφανειακές γνώσεις. Εδώ ανήκουν και πολλοί καλλιτέχνες, οι οποίοι επηρεασμένοι από την μορφή του βρικόλακα δημιουργούν έργα με ανάλογο περιεχόμενο, που εκφράζονται μέσα από την ζωγραφική, την λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο κ.α. Οι οργανώσεις, οι βαμπιρικές που έχουν τέτοιο χαρακτήρα, στις συγκεντρώσεις τους δεν οδηγούνται σε ακρότητες, όπως η αιμοποσία, αλλά ούτε και υπάρχει κάποιο τελετουργικό. Συγκεκριμένα για την χώρα μας, θα ήθελα να πω ότι ο κύκλος των ατόμων που ασχολείται με τον βαμπιρισμό, είναι περιορισμένος. Έτσι λοιπόν, ακόμη και εκείνοι που στέκονται στην αισθητική μεριά του και στην παρουσία του στα μονοπάτια της τέχνης και μόνο, συχνά γίνονται αντικείμενο παρεξήγησης. Ακόμα και καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν το μοτίβο του βρικόλακα, βρέθηκαν να κατηγορούνται ως σατανιστές και άνθρωποι του διαβόλου. Το καθεστώς της εκκλησίας βέβαια στην Ελλάδα είναι πανίσχυρο σε αντίθεση με άλλες χώρες του εξωτερικού, και η προκατάληψη μεγάλη. Αν και το μορφωτικό επίπεδο στην Ελλάδα έχει ανέβει πάρα πολύ τα τελευταία πενήντα χρόνια, κάποιοι φαίνεται να ζουν στον μεσαίωνα ακόμα, και πολύ θα ήθελαν να αναβιώσει ένα νέο, σύγχρονο, κυνήγι μαγισσών…

Φυσικά, όταν μιλάμε για την μόρφωση, τα πράγματα είναι λίγο σχετικά. Το μότο του βρικόλακα στην λογοτεχνία έκανε αισθητή την παρουσία του κυρίως, μέσα από το κίνημα του ρομαντισμού. Κείμενα όμως τέτοια φαίνεται πως είναι τοποθετημένα σε μια νοητή μαύρη λίστα της ελληνικής μας παιδείας. Δίνω μόνο ένα παράδειγμα και σταματάω εδώ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λόρδος Βύρωνας είναι γνωστός στην Ελλάδα μόνο και μόνο για τον φιλελληνισμό του!

Στην άλλη ομάδα, που διακρίναμε από την αρχή, ανήκουν όσοι πιστεύουν πως είναι βρικόλακες. Στην χώρα μας δεν υπάρχουν μαρτυρίες για την δράση τέτοιων ατόμων, χωρίς όμως να αποκλείεται, απλά, να καταφέρνουν να κρύβονται καλά. Ωστόσο, έχουμε στοιχεία για τέτοιες ομάδες αλλά και μεμονωμένα άτομα από Νέα Υόρκη, Λονγκ Άιλαντ, Μπογκοτά και άλλες πόλεις ανά τον κόσμο. Οι βρικόλακες λοιπόν αυτοί, πίνουν ανθρώπινο αίμα σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κάποιοι από εσάς ίσως γελάτε, ωστόσο πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Η σχέση τους με τους βρικόλακες όπως τους γνωρίζουμε μέσα από τα βιβλία και τον κινηματογράφο είναι μόνο η αιμοποσία. Όχι, δεν έχουν τεράστιους κυνόδοντες, ούτε τρυπούν τα θύματα τους στον λαιμό για να πιούν το αίμα τους. Δεν μπορούν να μεταμορφωθούν σε νυχτερίδες, λύκους ή άλλα ζώα, ούτε και κυκλοφορούν μόνο την νύχτα γιατί το φως του ήλιου θα τους σκοτώσει. Κοιμούνται κανονικά την νύχτα στο κρεβάτι τους (και όχι φυσικά σε φέρετρα, εκτός από κάποιους φετιχιστές). Την ημέρα είναι στην δουλειά τους, και εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι δεν πρόκειται ούτε για περιθωριακούς τύπους ούτε για ναρκομανείς. Συνήθως είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κοινωνίας: υψηλόβαθμοι κληρικοί, γιατροί, δικηγόροι, στελέχη επιχειρήσεων κλπ., οι οποίοι, ούτε με το ντύσιμο τους, ούτε με την συμπεριφορά τους θα γίνουν αντιληπτοί. Πιστεύουν πως πραγματικά έχουν ανάγκη το αίμα και πρέπει να πίνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι ποσότητες που καταναλώνουν δεν είναι μεγάλες, αλλά γίνονται ιδιαίτερα βίαιοι αν δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν λίγο μέσα στα χρονικά όρια (που οι ίδιοι θέτουν). Συνήθως εξασφαλίζουν οι υψηλά ιστάμενοι της κάθε τέτοιας ομάδας φιάλες αίματος από τα νοσοκομεία. Αυτό γινόταν μέχρι πριν περίπου ένα χρόνο και στην πρωτεύουσα της Κολομβίας, την Μπογκοτά, όταν η αγορά φιαλών έγινε δύσκολη υπόθεση, όποτε μέλη από τις πενήντα ομάδες βρικολάκων που δρουν στην πόλη, άρχισαν να επιτίθενται σε περαστικούς. Τότε με απειλή όπλου ή μαχαιριού ανάγκαζαν τα θύματα τους να σταθούν ώστε να τους τρυπήσουν τις φλέβες και να τους αφαιρέσουν ποσότητες αίματος. Η αστυνομία αντιμετώπιζε (και ακόμα νομίζω αντιμετωπίζει) μεγάλο πρόβλημα, και ο Juan Prieto, αξιωματούχος της Ιντερπόλ, δήλωνε στην εφημερίδα El Spectador πως ο αριθμός των βρικολάκων θα αυξηθεί και πως οι ομάδες αυτές είναι υπεύθυνες για πολλά ανεξιχνίαστα εγκλήματα στην Μπογκοτά, τα οποία δεν μπορούν να λυθούν. Εκτός όμως από τις φιάλες αίματος που αγοράζονται από τα νοσοκομεία, οι οποίες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι περιέχουν αίμα που έχει υποστεί ιατρικό έλεγχο, υπάρχουν και άτομα τα οποία εθελοντικά προσφέρονται στην ομάδα ώστε να πιεί το αίμα τους. Πρόκειται για άτομα τα οποία, γοητευμένα από το μυστήριο του βαμπιρισμού, έχουν προσχωρήσει στις οργανώσεις αυτές και προσφέρουν το αίμα τους για να σβήσει η δίψα των μελών. Βρίσκουν το ανθρώπινο αίμα εκπληκτικό. ¨Είναι σαν να πίνεις χαπάκι ecstasy και να ξυπνάει μέσα σου η σεξουαλικότητα σου σε όλο της το μεγαλείο.¨ λέει ένα μέλος του ¨Vampire Connection¨. Λίγα γραμμάρια λέει πως αρκούν κάθε φορά. Ανάλογα με την εθνικότητα του δότη, το αίμα έχει διαφορετική γεύση αλλά, σε γενικές γραμμές, θυμίζει την γεύση καλού κρασιού. Στην Κολομβία το πίνουν αναμεμειγμένο με μπράντυ, ενώ αλλού αναφέρεται ότι το βάζουν μέσα σε χυμούς. Η Danielle Willis πάλι, γνωστή στην βαμπιρική κοινότητα της Αμερικής, δεν βρίσκει ότι η γεύση του αίματος προκαλεί ερωτική διέγερση, αλλά το βλέπει σαν ρομαντική πράξη μετάδοσης δύναμης. Ωστόσο, όλοι σχεδόν ανεξαιρέτως, βρίσκουν σεξουαλικά ερεθιστική την θέα του αίματος.

Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι πιστεύουν πως το αίμα μπορεί να επιμηκύνει την ζωή τους. Άλλοι θεωρούν πως το αίμα τους προσφέρει νεότητα, άλλοι πιστεύουν και στην αθανασία ακόμα. Η Danielle Willis, η οποία πίνει μια κούπα κάθε φορά, παραδέχεται σε συνεντεύξεις της πως φοβόταν την ιδέα του θανάτου πολύ και διάλεξε τον βαμπιρισμό ως τον καλύτερο τρόπο να τον κοροϊδέψει. Φυσικά, η φιλοσοφία αυτή μας θυμίζει την E. Bathory, η οποία πίστεψε και αυτή στην δύναμη του αίματος για να την κρατήσει για πάντα νέα. Τον Ιούνιο του 1996 η δημοσιογράφος, Σούζαν Γουόλς, στην προσπάθεια της να εισχωρήσει στους κύκλους μιας τέτοιας βαμπιρικής λέσχης στη Νέα Υόρκη, εξαφανίστηκε και από τότε η τύχη της αγνοείται. Λίγους μήνες πριν, η εφημερίδα ¨Village Voice¨ του Νιου Τζέρσεϊ, της είχε ζητήσει να εξιχνιάσει γιατί υπάρχουν τόσο τραγικές ελλείψεις αίματος σε όλα τα μεγάλα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης. Μετά από έρευνες μηνών, η νεαρή δημοσιογράφος κατέληξε στους βρικόλακες και στην προσπάθεια της να ξεσκεπάσει τη βαμπιρική κοινωνία που θεωρούσε υπεύθυνη, έχασε την ζωή της. Σύντομα οι έρευνες της αστυνομίας στον Νιου Τζέρσεϊ έφθασαν σε αδιέξοδο, ενώ όσοι την γνώριζαν και ήξεραν το θέμα που ερευνούσε όταν εξαφανίστηκε, πιστεύουν πως η Σούζαν Γουόλς είχε μάθει πολλά για το βαμπιρικό κύκλωμα που ετοιμαζόταν να ξεσπάσει, γι’ αυτό και έπεσε θύμα του.

Η εξαφάνιση της Γουόλς, οδήγησε μια άλλη δημοσιογράφο, την Βρετανή Άντι Μπέκετ να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε η Σούζαν. Η Μπεκέτ ξεκίνησε την έρευνα της από ένα κατάστημα στο Ίστ Βίλιτζ της Νέας Υόρκης το οποίο ειδικεύεται σε ρούχα γοτθικού τύπου, το οποίο ανήκει στην Λαίδη Αρμίντα. Αυτήν την έφερε σε επαφή με ένα μέλος της οργάνωσης Vampire Connection, τον Σεμπάστιαν, ένα ψηλόλιγνο νεαρό, ο οποίος μπήκε στο κατάστημα λίγο μετά φορώντας ημίψηλο καπέλο και μαύρη κάπα. Συστήθηκε στην Μπέκετ δίνοντας την κάρτα του. Είχε επιχείρηση που κατασκεύαζε ψεύτικους κυνόδοντες για επίδοξους βρικόλακες και γραφείο Δημόσιων Σχέσεων, το οποίο φέρνει σε επαφή τους νεοφώτιστους βρικόλακες με όλα τα γνωστά κλαμπ βρικολάκων.

Της μίλησε για τα σκοτεινά πάθη που εκφράζει ο βαμπιρισμός και την παγκοσμιότητα του, αφού συναντάται σε όλα τα μήκη και πλάτη. Οι πληροφορίες του υπήρξαν ιδιαίτερα διαφωτιστικές, για ένα κύκλωμα το οποίο αιώνες τώρα επιβιώνει στην αφάνεια και δεν δέχεται εισβολές από τον έξω κόσμο. Έτσι μπορεί η Μπέκετ να μην κατόρθωσε να μάθει για την τύχη της Σούζαν, αλλά οι πληροφορίες που συγκέντρωσε ήταν αρκετές ώστε να φτιάξει ένα συνταρακτικό ρεπορτάζ, το οποίο δημοσιεύτηκε από την βρετανική εφημερίδα ¨Ιντεπέντεντ¨. Ευτυχώς, εκείνη φέρθηκε πολύ έξυπνα και έκανε πίσω πριν μπλέξει και εκείνη σε ένα παιχνίδι που θα έβαζε σε κίνδυνο την ζωή τους.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Σεμπάστιαν, οι σύγχρονοι βρικόλακες συγκεντρώνονται μία φορά το μήνα, συνήθως σε κάποια ¨πριβέ” αίθουσα ακριβού εστιατορίου. Στην οργάνωση υπάρχει αυστηρή ιεραρχία: Τα βαμπίρ που ‘’τρέφονται’’, οι βοηθοί που διευκολύνουν την εύρεση του ‘’δείπνου’’ και το ‘’κοπάδι’’ που ματώνει, λέει χαρακτηριστικά. Κάθε βαμπίρ έχει γύρω του γύρω στους πέντε βοηθούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν να βρουν πρόθυμα θύματα, συνήθως νεαρά άτομα που γοητεύονται από το μυστήριο της βαμπιρικής λέσχης.

Έτσι ακριβώς έγινε και η πρώτη επίσκεψη του Σεμπάστιαν σε ένα τέτοιο τελετουργικό δείπνο, αφού πρώτα τον είχε επηρεάσει ο βοηθός ενός βαμπίρ. Αυτά που είδε εκείνο το βράδυ του προκάλεσαν ισχυρό σοκ, αλλά ταυτόχρονα τον γοήτευσαν τόσο πολύ, ώστε γρήγορα ανέβηκε στην ιεραρχία της λέσχης. Μια νεαρή κοπέλα ήταν δεμένη σε μια μπάρα και από μια φλέβα στην βάση του λαιμού της εξείχε ένα σωληνάκι. ¨Ένας ένας¨, λέει ο Σεμπάστιαν, “οι βρικόλακες την πλησίαζαν και έπιναν από λίγο αίμα ο καθένας”. Αργότερα, έμαθε ότι το δάγκωμα γίνεται υποχρεωτικά σε αυτό το σημείο, όχι μόνο γιατί εκεί δεν φαίνεται κάτω από τα ρούχα, αλλά και γιατί είναι λιγότερο επικίνδυνο. Και συνεχίζει δίνοντας επιπλέον οδηγίες για το δάγκωμα… ¨Απαραίτητη προϋπόθεση πριν επιχειρήσει κανείς να δαγκώσει, είναι να έχει ακονίσει τα δόντια του με ενδεδειγμένο τρόπο στον οδοντίατρο. Επίσης δεν πρέπει να δαγκώνει ποτέ κάθετα. Πρέπει να δαγκώνει με μια μικρή κλίση, για να προκαλέσει όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά στο θύμα.¨

Εκείνο που του έκανε περισσότερη εντύπωση όμως, από εκείνη την πρώτη βραδιά της μύησης, που άλλαξε για πάντα την ζωή του, ήταν η έκφραση της κοπέλας. Ένιωθε απόλυτα μαγεμένη από την προσφορά της και έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή…

Οι αρχές του Νιου Τζέρσεϊ και η ομοσπονδιακή αστυνομία των Η.Π.Α., θεωρητικά εξακολουθούν να ερευνούν τα βαμπιρικά κυκλώματα, αλλά φυσικά το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα φτάσουν πουθενά. Τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα που ανήκουν σε αυτές τις κοινωνίες, δεν θα επιτρέψουν στους εκπροσώπους του νόμου να φτάσουν σε αυτούς. Φυσικά, ο φάκελος της Σούζαν Γουόλς παραμένει ακόμα ανοικτός…

Θα κλείσω με μία περίπτωση σύγχρονου ¨βρικόλακα¨ από το Κοσσυφοπέδιο, που γνώρισα πριν από κάποια χρόνια στο χωριό μου. Ομολογώ πως το παρουσιαστικό του ήταν φρικτό. Ψηλός και σωματώδης, με ένα πολύ άσχημο πρόσωπο και ελάχιστα μαλλιά. Είχα ακούσει πριν τον γνωρίσω, από συμπατριώτες του να μιλούν για αυτόν και να τον αποκαλούν βαμπίρ, μα δεν το είχα πάρει στα σοβαρά. Είχα ακούσει να λένε πως έτρωγε ωμά κρέατα και νόμιζα πως το έλεγαν στα αστεία. Τίποτα όμως δεν ήταν ψέμα. Το επάγγελμα του στη χώρα του ήταν σφαγέας. Δούλευε σε ένα τοπικό σφαγείο και έτσι είχε άμεση πρόσβαση στο ωμό κρέας. Αγαπημένη του συνήθεια αλλά και γεύμα, ήταν μόλις σφάξει το ζώο, να χώνει το χέρι του στα εντόσθια, και ζεστή ακόμα, να ξεριζώνει την σπλήνα του και να την τρώει. Έβρισκε απολαυστική την γεύση του αίματος αλλά και του ωμού κρέατος. Πολλοί έλεγαν πως δεν αρκούνταν στο αίμα των ζώων… το τελευταίο δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Πάνε πέντε χρόνια τώρα που έχω να τον δω, αλλά ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την μορφή του. Και το κυριότερο, τα δόντια του! Δεν είχε κανένα άλλο δόντι, παρά μόνο δύο τεράστιους κυνόδοντες που εξείχαν από τα χείλη του και όταν το στόμα του ήταν κλειστό. Η συνάντηση μας είχε γίνει μέρα, και δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον ήλιο. Κοιμόταν στο χώρο του νεκροταφείου του χωριού που βρίσκεται απέναντι στον λόφο, όπου άλλωστε έμενε και η πλειοψηφία των αλλοδαπών εργατών τότε. Ωστόσο, ούτε σε φέρετρο κοιμόταν, ούτε και πρόβλημα με την εκκλησία και τους σταυρούς που υπήρχαν τριγύρω είχε. Κανένας από όσους κοιμόταν εκεί δεν παραπονέθηκε ότι τον πείραξε ποτέ. Αντίθετα, η διαφορετικότητα του, τον οδηγούσε μακριά από τους άλλους, οι οποίοι διαρκώς τον κορόιδευαν και τον πείραζαν…

¨Από τα δωμάτια τα τρομερά του θανάτου

από τις κάτω χώρες των νεκρών αργά

πλανιέται το φάντασμα του Σιγκισμούντου

και έρχεται στο κρεβάτι μου να με στοιχειώνει !

Εκεί ντυμένος με άμφια κολασμένα

Με μέσα που δεν είναι αντιληπτά σε εμένα

Δίπλα μου ο δαίμονας ξαπλώνει

Και μου ρουφά το αίμα σιωπηλά¨

Απόσπασμα από το πρώτο βαμπιρικό ποίημα στην

αγγλική γλώσσα, το The Vampire, του John Stagg του 1810.

---

[1] απόσπασμα από το πρώτο βαμπιρικό ποίημα, το οποίο γράφτηκε το 1748 στη Γερμανία από τον Η. Α. Assenfelder, με τον τίτλο Der Vampir.