Η ενασχόλησή μου με τον βαμπιρισμό ξεκίνησε όταν είδα στο σινεμά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κατά την άποψή μου. Δεν ήταν άλλη από το αξεπέραστο ‘Interview with a vampire’. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της γνωστής μας συγγραφέως, Anna Rice, και το cast απαρτίζεται από μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Antonio Banderas, o Tom Cruise και o Brad Pitt. Δεν έχω λόγια να εκφραστώ για αυτό το αριστούργημα… Ίσως και να υπερβάλω, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι πρόκειται για την καλύτερη βαμπιρική ταινία που γυρίστηκε ποτέ! Κορυφαίες ερμηνείες που μένουν αξέχαστες, ενώ η ταινία διακατέχεται από ένα γοτθικό συναίσθημα παράνοιας. Ατμόσφαιρα περασμένων εποχών με ομιχλώδη τοπία αναμιγνύεται με την τότε σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα. Ερωτισμός, ειρωνεία και δίψα για αίμα ανακατεύονται με την οργή, την εξαθλίωση και την παρακμή. Μια ταινία που πραγματικά άλλαξε τα δεδομένα του βαμπιρικού κινηματογράφου, οδηγώντας το σε πιο σοβαρές, ποιοτικές και ατμοσφαιρικές παραγωγές. Γενικά η δεκαετία του 90 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο ποιοτική δεκαετία.
Οι ταινίες οι οποίες έχουν ασχοληθεί με τον βαμπιρισμό είναι κυρίως οι horror, όπως γνωρίζετε, χωρίς να λείπουν βέβαια και αρκετές κωμωδίες, πορνό, κάποιες αστυνομικές ή μυστηρίου μέχρι και μελοδράματα.. Κάθε εποχή προσάρμοζε τα βαμπίρ στις τάσεις της. Το σύνολο των ταινιών και σειρώ που έχουν γυριστεί μέχρι σήμερα και έχουν βαμπιρικές αναφορές ανέρχεται σε 700 περίπου! Αρκετές από αυτές έχουν δυστυχώς χαθεί, κυρίως οι παλιές (περίπου 60-80). Ξεκινώντας λοιπόν θα βυθιστούμε σε μια εποχή που εμένα μου προκαλεί ένα μυστηριώδες συναίσθημα και μια περιέργεια, ίσως γιατί δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα εκείνου του καιρού. Μιλάμε για χρονιά που ούτε οι παππούδες πολλών από εμάς δεν είχαν γεννηθεί, μιλάμε για 110 χρονιά πριν. Πολλοί πιστεύουν ότι το Nosferatu του 1922 ήταν η πρώτη βαμπιρική ταινία… ΛΑΘΟΣ. Υπάρχουν 40 περίπου ταινίες ή σειρές πριν από αυτήν! Οι βουβές βαμπιρικές ταινίες και σειρές της δεκαετίας του 1910 και του 1920 ήταν πολύ περισσότερες απ’ ότι αυτές της δεκαετίας του 30, του 40, και του 50! Δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές χάθηκαν ή καταστράφηκαν, παίρνοντας μαζί τους τα πολύτιμα μυστικά τους και στερώντας μας την μαγεία τους. Ίσως να υπάρχουν κάποιες και να αποτελούν συλλογή κάποιου μανιακού, άλλες ίσως βρίσκονται σε εθνικά αρχεία η αρχεία εταιριών. Τουλάχιστον έμεινε το όνομα τους και κάποιες ελάχιστες αναφορές από κάποιους που τις είδαν τότε. Ας αφεθούμε λοιπόν αρχικά, σε μια εποχή σιωπής, σε ένα σκοτεινό, βουβό και σιωπηλό πεδίο. Welcome to the silent Era…
Η αρχή έγινε πολύ παλιά… Όλοι πιστεύουν ότι ο βαμπιρικός πυρετός ξεκίνησε με την έκδοση του βιβλίου του Bram Stoker (Dracula) το 1897. Τα σημάδια όμως εμφανιστήκαν πιο πριν με τα βαμπιρικά μυθιστορήματα, ποιήματα και κυρίως θεατρικές παραστάσεις. Το πρώτο βουβό δίλεπτο φιλμ που γυρίστηκε στην Γαλλία από τον μεγάλο George Melies και θεωρείται σήμερα η πρώτη horror ταινία που είδε η ανθρωπότητα! Στην ταινία αυτή εμφανίζεται σε κάποια σκηνή ένας βρικόλακας. Η ταινία αυτή λοιπόν βγήκε ένα χρόνο πριν το βιβλίο του Stoker και συγκεκριμένα το 1896! Δηλαδή 26 χρόνια πριν το εξπρεσιονιστικό κλασσικό, βουβό θρίλερ Nosferatu. Ο τίτλος αυτής της ταινίας είναι Le Manoir du Diable ή The Devil's Castle, The Devil's Manor, The Manor of the Devil, Le Chateau Haunte, The Haunted Chateau, The House of the Devil). Από κει και μετά βγήκαν αρκετά μικρά φιλμ που, είτε ήταν horror, είτε απλά αναφερόταν η εικόνα του βρικόλακα.
Το επόμενο σημαντικό φιλμ λεγόταν ‘Vampire of the coast’, που είναι και η πρώτη ταινία που τα βαμπίρ ήταν γυναίκες. Η εποχή από το 1896 μέχρι το 1910 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν εποχή της απλής εικόνας του ενθουσιασμού και της παρουσίασης, μια και το μικρό μήκος και οι ελάχιστες κινηματογραφικές γνώσεις του αρχικού στερεώματος δεν αφήναν περιθώριο για κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν και λίγες οι φορές που οι βρικόλακες εμφανίζονταν στην κάμερα σαν απλοί άνθρωποι και όχι με δόντια και τα σχετικά. Η εποχή του 1910 μέχρι το 1920 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βαμπιρικός πανικός μιας και βγήκαν γύρω στα 40 διαφορετικά φιλμ! Εκείνη την εποχή εμφανίστηκαν και οι πρώτες ταινίες που διαρκούσαν πάνω από μια ώρα, ενώ εμφανίστηκαν και οι πρώτες σειρές με πολλά βαμπιρικά επεισόδια. Η τάση και η μόδα της εποχής εκείνης ήταν πιο καλλιτεχνική παρά horror μιας και τα βαμπίρ εμφανίζονταν σαν να έπαιζαν θέατρο, και ήταν κυρίως γυναίκες, που κάποιες από αυτές χαρακτηριστήκαν και σαν sex symbols της εποχής του 1910. Δινόταν πολύ έμφαση στο χορό των βρικολάκων, στην ενδυμασία τους και στην ικανότητά τους να υπνωτίζουν και να παρασύρουν πλούσιους και δυνατούς άντρες. Τα πιο σημαντικά φιλμ εκείνης της εποχής ήταν το Δανέζικο ‘Vampyrdanseriden’ του 1911, το ιταλικό ‘Vampe di gelosia’ του 1912, το Αμερικάνικο ‘The vampire of the desert’ του 1913, το επίσης αμερικανικό ‘Vampires trail’ του 1914, τα φοβερά “A fool there was” και η καλλιτεχνική Γαλλική σειρά ‘LES VAMPIRES’ του 1915 (που κυκλοφορούν σήμερα σε DVD), το τρομακτικό Γερμανικό ‘Nacht des grauens’ του 1916, το Αμερικανικό ‘Jerry and the Vampire” του 1917, το Ιταλικό ‘La carezza del Vampiro του 1918, το Αυστριακό ‘Lilith and Ly’ του 1919 και τέλος το πρώτο φιλμ που τόλμησε να ονομαστεί “Dracula”, ένα χαμένο Ρωσικό του 1920.
Η επόμενη δεκαετία, του 1920, ήταν η αυτή που συνέδεσε άμεσα το βρικόλακα με το υπερφυσικό, τον τρόμο, το αποκρουστικό και το σατανικό. Ήταν τότε που έξω από τους πρώτους κινηματογράφους κατά την διάρκεια της προβολής περίμενε ασθενοφόρο για τις κυρίες που λιποθυμούσαν από το φόβο τους! Βγήκαν λιγότερες ταινίες από την προηγουμένη δεκαετία (γύρω στις 10) αλλά σαφώς καλύτερες και πιο ατμοσφαιρικές, με τα δόντια και τη μεταμφίεση-μακιγιάζ να κάνουν την εμφάνιση τους, ενώ οι ηθοποιοί έτειναν να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια του θεατρικού ρόλου. Τα πιο σημαντικά φιλμ εκείνης της εποχής ήταν το Ουγγρικό “Drakula halala” (που έχει χαθεί) του 1921, το γνωστό μας Γερμανικό “Nosferatu” του 1922, το Πολωνικό “Wampyri warszawy” του 1925, το κορυφαίο χαμένο Αμερικανικό “London after Midnight” του 1927, το Γαλλικό “Vampire du mode” του 1928, και τέλος το Αμερικανικό “Dracula” (.T Browning) του 1930.
Η επόμενη δεκαετία μπήκε πιο δυναμικά, ανοίγοντας τις πύλες του σκοτεινού, απόμερου πύργου που περιβάλεται από το ομιχλώδες νεκροταφείο. Τις πύλες αυτές άνοιξε ο αξεπέραστος «θεός» του βαμπιρικού κινηματογράφου, ο Bela Lugosi. Αν και με λίγες ταινίες στο δυναμικό της (περίπου 8) έδωσε μια πιο επαγγελματική όψη στην βιομηχανία του σινεμά. Το 1931 λοιπόν ήρθε μια από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκε ποτέ. Μετά από την πολύ-αναμενόμενη παραχώρηση των δικαιωμάτων του βιβλίου του Stoker, βγήκε το επίσημο Dracula. Ο ίδιος ο Lugosi, χωρίς να το ξέρει είχε δημιουργήσει μια ολόκληρη σχολή. Τότε ξεκίνησαν τα ειδικά εφέ, οι καπνοί, τα νεκροταφεία, τα τρομακτικά μέρη και επιτέλους ο ήχος! Ο κινηματογράφος είχε κάνει ένα μεγάλο άλμα. Η τάση που επικράτησε τότε δεν ήταν όπως την προηγουμένη δεκαετία, με τις αποκρουστικές εμφανίσεις των βαμπίρ, εδώ βλέπουμε πάλι μια κυριλέ έκδοση της κουλτούρας του κακού. Τα βαμπίρ εδώ είναι γοητευτικοί ευγενείς, πλούσιοι, έξυπνοι και με μεγάλη μόρφωση. Παρατηρούμε αξεπέραστες πραγματικά ερμηνείες που μετράνε ακόμα και σήμερα! Την ίδια δεκαετία ξεκινάνε και οι ταινίες με τους τρελούς επιστήμονες και τα βαμπιρικά τους πειράματα. Κυριότερες ταινίες, εκτός του Δράκουλα, είναι το Γερμανικό “Vampyr” του 1932 με την φοβερή του ατμοσφαιρα, το αμερικανικο “The vampire bat” του 1933, τα επίσης αμερικάνικα “Mark of the vampire” του 1935, το “Dracula’s daughter” του 1936, το “The devil’s bat” του 1937.
Καθώς λοιπόν, ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, που εισήγαγε τον βαμπιρισμό, άρχισε να απομακρύνεται πολύ από αυτόν (παρότι συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωσή του) στα πλαίσια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ο αμερικανικός κινηματογράφος, που πήρε το μονοπώλιο, άρχισε να ξεφτιλίζει λίγο τα πράγματα. Εκτός από τις αρχές τις δεκαετίας, που βγήκαν κάποιες καλές ταινίες, μετά γύρισαν τα πράγματα προς την κωμωδία και το καρτουνίστικο. Τα βαμπίρ πλέον αντί να τρομοκρατούν χάριζαν άπλετα γέλια προς το τέλος τις δεκαετίας. Ήταν ένα νέο είδος διασκέδασης, το black humor!! Οι ταινίες που σημάδεψαν την δεκαετία μαζί με το νέο ταλέντο «Dracula», τον John Caradine, ήταν το ‘Return of the Vampire’ του 1943 τα ‘Son of Dracula’ και ‘House of Dracula’ επίσης του 1943 και τα κωμικά ‘House of Frankenstein’ του 1944 και ‘Abbot and Costelo meet Dracula and Frankenstein’ 1948.
Εννοείται βέβαια ότι καθώς περνούσαν τα χρόνια και όλα εξελίσσονταν, ήταν καιρός για μια νέα «εικόνα» του βαμπίρ! Η δεκαετία του 1950 προσάρμοσε τα βαμπίρ σε μια πιο space science fiction κατάσταση. Τα ταξίδια της ανθρωπότητας στο διάστημα έμελε να επηρεάσουν ακόμα και τα αγαπημένα μας βαμπίρ. Ο φόβος και το μυστήριο που έκρυβε το διάστημα μετατράπηκε σε τέρατα και space alien vampires! Επίσης τα αστυνομικά ήταν τις μόδας, με αποτέλεσμα αρκετές τότε βαμπιρικές παραγωγές να γυρίζονται σε αστυνομικά τμήματα και οι Vampire hunters να είναι ντέντεκτιβ και αστυνομικοί… Τα πρώτα έγχρωμα φιλμ εφευρέθηκαν και οι κινηματογραφικές εταιρίες αυξάνονταν με γοργούς ρυθμούς. Κάπου εκεί αρχισε να επανέρχεται επιτελούς και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, με πρώτη την Ισπανία να εισέρχεται δυναμικά! Κάτι άλλο αξιοπερίεργο εκείνη την δεκαετία ήταν τα western με vampires! Στο τέλος της δεκαετίας αυτής έκανε την εμφάνιση της η Hammer Films, εμφανίζοντας ένα νέο αστέρι Δράκουλα.. Τον αξεπεραστο Christopher Lee.
Ταινίες σταθμοί της δεκαετίας αποτελούν: Το Αμερικανικό ‘The thing from another world’ του 1951, το Τούρκικο ‘Dracula Instabulda’ του 1952, το Ισπανικό ‘El vampiro negro του 1953, το Ιταλικό ‘I vampiri’ του 1956, το Ισπανικό ‘The vampire’s Coffin’ του 1957, το κορυφαίο Αγγλικό ‘Horror of Dracula’ (με τον Chrstopher Lee) του 1958, το Ιαπωνικό ‘Lady vampire’ του 1959 και, τέλος, για πρώτη φορά και σχεδόν για τελευταία το Ελληνικό ‘Δράκουλας και Σια’ του 1959, μια κωμωδία με τον Χατζηχρήστο!
Η επόμενη δεκαετία, του 1960, ήταν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο, τόσο για τις πολλές παραγωγές, όσο και για την ποικιλομορφία τους. Νέοι βαμπιρικοί σκηνοθέτες, όπως ο Rollin, εμφανιστήκαν, νέοι ηθοποιοί και γενικώς ο βαμπιρισμός αρχισε να «πουλάει». Σε αυτή την δεκαετία το horror sex εμφανίστηκε για πρώτη φορά και τα αποκαλυπτικά πλάνα είναι πολύ περισσότερα! Οι γυμνές βαμπίρες του Γάλλου Rollin, που ήταν κυρίως πορνοστάρ της εποχής, και οι αποκαλυπτικές Αγγλίδες της Hammer άρχισαν να παίρνουν τα μυαλά των τότε νέων. Ο Christopher Lee είναι ο άρχοντας αυτής τη δεκαετίας, μια και οι καλύτερες παραγωγές θεωρούνται οι δικές του. Μέσα βέβαια σε όλα αυτά, νέες σειρές στην τηλεόραση άρχισαν να προβάλλονται, και επίσης το βαμπιρικό σινεμά αρχισε να γίνεται παγκόσμιο! Μέσα βέβαια σε όλα αυτά, άρχισαν να εμφανίζονται και οι κακές παρακμιακές παραγωγές. Εδώ τα έχουμε όλα, καουμπόηδες βρικόλακες, κωμωδίες, υπερήρωες να δέρνουν και να εξοντώνουν βρικόλακες, διαστημικούς βρικόλακες, σειρές και σκοτεινά θρίλερ. Οι σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας είναι: το Αγγλικό ‘Brides of Dracula’ του 1960, το Μεξικανικό ‘Samson vs the vampire women’ του 1961, το Αμερικάνικο ‘Playgirls and the vampire’ του 1962, το Αγγλικό ‘Kiss of the vampire’ του 1963, το Αμερικάνικο ‘Last man on earth’ του 1964, το Γαλλικό ‘Rape of the vampire’ του 1965, το Αμερικάνικο ‘Planet of Vampires’ του 1966, το Ιταλικό ‘Fearless vampire killers’ του 1967, το Αγγλικό ‘Dracula has risen from the grave’ του 1968, και το Γαλλικό ‘The Nude vampire’ του 1969.
Και φτάνουμε στην δεκαετία του 1970, όπου το βαμπιρικό σινεμά έφτασε στο απόγειο του! Οι ταινίες της δεκαετίας αυτής είναι σχεδόν αμέτρητες! Αν και σε αυτή τη δεκαετία υπήρχαν πραγματικά τα πάντα, το βασικό στοιχείο που κυριάρχησε εκείνη την εποχή ήταν το σεξ. Οι λεσβίες βαμπίρες και το ελεύθερο σεξ όλων των ειδών ανακατεύεται με σκοτεινά κάστρα και ανωμαλίες. Μαύροι βρικόλακες κάνουν την παρουσία τους και τα παιδιά των λουλουδιών βρικολακιάζουν μέσα σε μια παραζάλη! Οι σουρεάλ και οι μαστουροταινίες επηρεασμένες από την τάση της εποχής κάνουν επίσης την εμφάνιση τους. Μια εικόνα της εποχής θα μπορούσε να είναι γυμνές πανέμορφες βαμπίρες σε ένα κάστρο να τρώνε παράνομα ζευγάρια σε ένα όργιο. Παραγωγές από όλες τις χώρες κατακλύζουν τους κινηματογράφους και γίνονται μόδα και στυλ. Ροκ και μέταλ μπάντες βγάζουν τραγούδια εμπνευσμένα από τις ταινίες αυτές και όλη η φάση μοιάζει να είναι ένα διαστροφικό όνειρο μιας απελευθερωμένης εποχής. Οτιδήποτε μπορεί να αναμιχθεί με τον βαμπιρισμό γίνεται, και τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Ο βαμπιρισμός κατακλύζει σχεδόν όλες τις ηπείρους, ενώ νέοι ηθοποιοί «Δράκουλες» και «Μπάθορυ» εμφανίζονται κάθε μέρα! Μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, κάπου προς το τέλος της δεκαετίας, αρχίζουν τα πράγματα να ξεφεύγουν από την ατμόσφαιρα και να μετατρέπονται σε πιο ρεαλιστικές καταστάσεις και με πιο gore και ακραία σκηνικά. Ο Christopher Lee έχει εγκαταλείψει πλέον το ρόλο του και οι ατμοσφαιρικές παραγωγές εξαλείφονται… Επίσης τα πρώτα hardcore porno με βρικόλακες είναι πια γεγονός! Θεωρείται μέχρι και σήμερα το απόγειο του βρικολακισμού. Οι ταινίες που σημάδεψαν αυτή τη δεκαετία είναι: το Aαγγλικό ‘Taste the blood of Dracula’ του 1970, το αμερικάνικο ‘Blacula’ του 1972, το τελευταίο του Lee ‘Satanic rites of Dracula’ του 1973, το αγγλικό ‘Vamyres’ του 1974, το Ιταλικό ‘Dracula in Brianzia’ του 1975, το μοναδικό του 1976 ‘Dead of the night’, το ιταλικό ‘Martin’ του 1977, το ‘Count Dracula’ του 1978 και το Αμερικάνικο ‘Salem’s Lot’ του 1979…
Και φτάνουμε λοιπόν στην δεκαετία των 80s, η οποία άλλαξε τελείως, σε σχέση με την προηγουμένη, και μπορούμε να πούμε ότι παράκμασε και λίγο, τον βαμπιρικό κινηματογράφο, όπως άλλωστε είχε γίνει και σε παλαιότερες δεκαετίες. Εννοείται ότι το κλίμα της εποχής δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για σπίτι και Horror ταινία! Για το λόγο αυτό είχαμε και την αισθητή μείωση των παραγωγών αυτών. Κάποιοι άλλοι βέβαια έπιασαν την τάση και έβγαλαν αρκετές κωμωδίες που έγιναν ανάρπαστες τότε. Οι χώρες που κυριάρχησαν στις παραγωγές τότε ήταν μόνο οι ΗΠΑ και η Κίνα! Ο χαβαλές και η νίντζα εκείνη την εποχή αποτέλεσαν ένα ωραίο έδαφος για την συνέχιση των βαμπίρ. Ατελείωτα γέλια πέφτουν με την παρακμή αυτή, εισάγοντας το καράτε των ninja vampire, των robo vampire και τις αμερικάνικες φτηνές κωμωδίες. Το ροκ-μέταλ και το πάνκ επηρέασαν επίσης αρκετά την δεκαετία αυτή με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν και οι λεγόμενες βαμπιρικές συμμορίες νέων μηχανόβιων και μη, ουσιαστικά κάτι τελείως καινούργιο που δεν υπήρχε στις προηγούμενες δεκαετίες. Με λιγότερες παρακμιακές παραγωγές στο πλευρό της, η δεκαετία θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεκίνησε με κάποια σοβαρά έργα στις αρχές και μετά το έριξε τελείως στην πλάκα. Κάτι άλλο αξιοπερίεργο ήταν ότι μπορεί να ήταν μια εποχή πλήρους σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά στις παραγωγές τότε μειώθηκε υπερβολικά το σεξ στον βαμπιρισμό! Ταινίες σταθμοί της δεκαετίας θεωρούνται: Το ‘Mama Dracula’ του 1980, το ‘Saturday the 14th’ του 1981, το “Dracula Rises From His Coffin” του 1982, το ‘The Hunger’ του 1983, το ‘A Polish Vampire in Burbank’ του 1984, το ‘Fright night’ του 1985, το ‘Mr Vampire ΙΙ’ του 1986, το ‘Lost boys’ του 1987, το “My Best Friend Is a Vampire” του 1988, και το κορυφαίο Αγγλικό ‘I bought a vampire motorcycle’ του 1989.
Και έτσι φτάνουμε στην αγαπημένη μου δεκαετία, του 1990… Μια εποχή που ανύψωσε τον βαμπιρισμό στα ποιοτικά επίπεδα, σε δημεία που είχε ξαναβρεθεί μόνο κατά το 1930! Με κορυφαίους ηθοποιούς, πανάκριβες ταινίες, αληθοφανή εφέ και μια ξερή ωμότητα στις ακραίες σκηνές, οι παραγωγοί για ακόμα μια φορά βρέθηκαν να εξυμνούν τα παιδιά της νύχτας, αφήνοντας μίλια πίσω τις παρακμές του 80! Οι γοτθικές ατμόσφαιρες, τα απίστευτα τοπία και οι κορυφαίες ερμηνείες που είδαμε τότε, δύσκολα επαναλαμβάνονται. Ψυχρά νεκροταφεία, ονειρικά κάστρα, έντονες καταστάσεις συναισθηματικά φορτισμένες και πλήρη ωμότητα! Οι σκηνές των ταινιών αυτών έχουν χαραχθεί στις μνήμες μας τόσο πολύ, που μερικές φορές θυμόμαστε και ατάκες από αυτές. Με περισσότερο ρεαλισμό και σοβαρότητα, τα βαμπίρ των 90s κατάφεραν να πείσουν πολλούς και να επηρεάσουν για ακόμα μια φορά τον ακραίο μουσικό χώρο. Είναι γνωστό ότι όλες οι Atmospheric-Goth μπάντες ξεκίνησαν τότε! Άλλο φαινόμενο της εποχής εκείνης ήταν οι βαμπιρικές σειρές όπως την ‘Buffy’ που κράτησαν χρόνια. Πέρα βέβαια από τις παραπάνω παραγωγές εμφανίστηκαν και κάποιες αξιόλογες κωμωδίες, λίγο φτηνές και παρακμιακές, κατά το τέλος της δεκαετίας κάποιες action, και τέλος ένα νέο είδος Αμερικάνικο…Τα Desert Vampires…
Οι σημαντικότερες ταινίες θεωρούνται: Το ‘Sundown: Vampire in Retreat’ του 1990, το Ρουμάνικο ‘Subspecies’ του 1991, το αξεπεραστο (και καλύτερο) ‘Βram Stokers Dracula’ του 1992, το τρομερό ‘Cronos’ του 1993, το καλύτερο (για μένα) όλων των εποχών ‘Interview with a Vampire’ του 1994, η φοβερή κωμωδία ‘Dracula Dead and loving it!’ του 1995, το πρώτο desert vampire του Ταραντίνο ‘From Dusk till dawn’ του 1996, το πολύ ποιοτικό ‘Vampire Journals’ του 1997, το πρώτο action vampire το ‘Blade’ του 1998, και τέλος το ‘Cold Hearts’ του 1999.
Φτάνουμε λοιπόν στο 2000 και την νέα χιλιετία που εννοείτε ότι θα άλλαζε παλι όλη την τάση και θα την προσάρμοζε στα νέα δεδομένα. Αυτό που σαν πρώτη ματιά βλέπω και από την ταινιοθήκη μου είναι ένας τεράστιος πραγματικά όγκος ταινιών. Αυτό από ότι καταλαβαίνετε δεν είναι και καλό, μια και το 70% από αυτές είναι άθλιες σε απερίγραπτο βαθμό! Όλες αυτές οι γελοιότητες είναι το αποτέλεσμα του «πιάνω την κάμερα με 5 φίλους και 3 πόρνες και βγάζουμε ταινία». Άλλη αιτία είναι οι πραγματικά φτηνές πολυάριθμες παραγωγές και η παντελής έλλειψη έμπνευσης, ατάλαντοι ηθοποιοί και ένας γενικώς αχταρμάς οπού δεν ξεχωρίζεις ζόμπι από βαμπίρ και λυκανθρώπους. Ευτυχώς όμως βγήκαν και λίγες καλές παραγωγές που σώζουν την κατάσταση. Σε αυτή τη δεκαετία τα βαμπίρ στις καλές παραγωγές θα λέγαμε ότι είναι αρκετά επηρεασμένα από κόμικς (Marvel), action, animae, με αρκετά στοιχεία και τεχνοτροπία Matrix και από αρκετή δόση cyber σύγχρονης τεχνολογίας. Η νέα αυτή τάση έμελε να επηρεάσει για ακόμα μια φορά τον μουσικό χώρο. Αυτό το μαρτυρούν οι πολυάριθμες electro-Industrial μπάντες που ξεφυτρώνουν από παντού. Τέλος, παρατήρησα παρά πολλές πορνοπαραγωγές με βαμπίρ. Πιστεύω ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο βαμπιρισμός που ζούμε τώρα απευθύνεται σε μικρές ηλικίες. Δεν θα έλεγα ότι δεν μου αρέσουν οι ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε, αλλά αυτό που πραγματικά λείπει από εδώ είναι το dark feeling και η ποιότητα που υπήρχε στην προηγουμένη δεκαετία! Οι ταινίες που έχουν χαρακτηρίσει ως την ώρα αυτή τη δεκαετία είναι: το πολύ καλό ‘Shadow of vampire’ του 2000 το ‘The Breed’ του 2001, το φοβερό (για μένα) ‘Dark Prince’ του 2002, εννοείται το καλύτερο ως τώρα ‘Underworld’ του 2003, το μέτριο (παλι για μένα) ‘Van Helsing’ του 2004, για το 2005 παλι το ‘Underworld Evolution’, το ‘Bloodrayne’ του 2006 και τέλος, μέχρι αυτή την ώρα που γράφω, το ‘Daywatch’ του 2007.
Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, η κάθε δεκαετία έχει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα όσον αφορά τον βαμπιρισμό στον κινηματογράφο. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλές φορές αυτές οι ταινίες επηρεάζουν την μουσική που ακούμε και εμάς αναπόφευκτα, αφού η πραγματική ζωή βρίσκεται στο σκοτάδι και στους ύμνους του, κατρακυλάμε στην νέα αυτή τάση και φάση!
Βιβλιογραφία
Κολιοδήμος, Δ., Ο Κόμης Δράκουλας στην οθόνη
Γιαννουλάκης, Π., Βρικόλακες
No comments:
Post a Comment