Metal Defiance ‘zine (issue 15)

Μακάρι και το Bloodcult να είναι αρκετά δυνατό ώστε να φτάσει τα 15 τεύχη όπως το Metal Defiance… Για όσους δεν ξέρουν, είναι το πιο παλιό underground έντυπο στον ελληνικό χώρο και συνεχίζει κάθε φορά πιο δυναμικά και με μεγαλύτερη οργή για τα δρώμενα στην ελληνική σκηνή, και όχι μόνο. Σε αυτό το τεύχος θα βρείτε συνεντεύξεις από “Afformanve”, “Sirenia”, “Black Winter”, “Ancient Rites”, “Faceless God”, “Devathorn” και “Akercocke”. Ο Belfegor κάνει την οργή μελάνι και πάλι στα πάντοτε θεϊκά και ειλικρινά «κακώς κείμενα» του τεύχους και σε γενικές γραμμές το τεύχος το χαρακτηρίζει και πάλι μια ντομπροσύνη και in-your-face στάση που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Ίσως σε διαφορετικά πλαίσια τόπου το Bloodcult να ταυτιζόταν με το Metal Defiance στο θέμα της ύλης. Μόνο ένα Defiance μπορεί όμως να υπάρξει, και όσο συνεχίζει δεν θα κρίνω εγώ αν κάνει καλά τη δουλειά του μιας και ο σεβασμός που έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι αδιάψευστος μάρτυρας. Μπορεί να θεωρώ πως σε κάποια σημεία ξεφεύγει, όχι στο θέμα της επίκρισης αυτό καθεαυτό, όσο στο όχι ο Belfegor παίρνει βαριά κάποια πράγματα και τον χαλάνε. Από την άλλη όμως, η ελευθερία του γραψίματος και της έκφρασης μέσα στις σελίδες του, η απαισιόδοξη ποιητική του διάθεση και αγανάκτηση δηλώνουν ευαισθησίες που ελάχιστοι έχουν. Πέραν των μουσικών θεμάτων, κριτικών και άρθρων στο τεύχος, η ουσία του Metal Defiance βρίσκεται στα λόγια του Belfegor.

Heaven Street ‘zine (issue 2)

Το πολύ αξιόλογο zine Heaven Street είναι συγγενικό με το Bloodcult από πλευράς θεματολογίας, σε μη metal μουσικά μονοπάτια, καθώς επικεντρώνεται κυρίως στο neo-folk και post-industrial. Στο τεύχος αυτό θα βρούμε συνεντεύξεις από “Werkraum”, “Der Bluthasrsh”, ανταπόκριση από το γερμανικό “Flammenzauber Fest”, καθώς και από άλλες συναυλίες του είδους στην Ελλάδα, πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για τον David McKean και τον John Santerineross, άρθρα, αφιερώματα… Σε γενικές γραμμές πολύ καλοστημένο σε Α5 μέγεθος, με πολύ καλό graphic design, minimal, αφηρημένο, ιδιαίτερα καλλιτεχνικό και dark. Ποιότητα, μεράκι και αγάπη γι αυτό που κάνουν.

Metal Defiance ‘zine (issue 12)

Ο φίλος Αλέξης Belfegor και το Metal Defiance γιορτάζουν τα 10 χρόνια έντυπης παρουσίας στο ελληνικό underground με το καλύτερο τεύχος ως τώρα! Άψογο illustration χαρτί και υπέροχο στήσιμο, καθαρογραμμένο, με τα όπως πάντα καυστικά και ειλικρινή άρθρα του Belfegor και των συνεργατών του, καθώς και πολλές συνεντεύξεις, όπως “Kaamos”, “Rain Novelty”, “Krabathor”, κ.ά. Το Metal Defiance είναι το απόλυτο cult zine στη χώρα μας και πραγματικά δεν θέλω να φλυαρήσω ούτε να κάνω λεγόμενη «κριτική» μιας και όλοι εμείς μόνο να μαθαίνουμε μπορούμε από τη στάση και τις δραστηριότητες του Belfegor χρόνια τώρα. Συγχαρητήρια Αλέξη, συνέχισε αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά όλα αυτά τα χρόνια. Να πιστεύεις στις δυνάμεις σου και να ακολουθείς το ένστικτό σου. Χρόνια πολλά!

The 30 Tyrants ‘zine (issue 2)

Καλό το 2^ο τεύχος του “The 30 Tyrants” από την Αθήνα, που ειδικεύεται αποκλειστικά στο black metal στηρίζοντας ιδιαίτερα την εγχώρια σκηνή. Καθαρή φωτοτυπία και απλά στημένο με συνεντεύξεις από “Unholy Archangel”, “Ravencult”, “Maniac Butcher”, “Nargaroth”, “Kawir”, “Pantheon” κ.ά., κριτικές και αφιερώματα, καθώς και ένα ενδιαφέρον άρθρο-καταγραφή σχετικά με την καταστροφή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τον χριστιανισμό. Λιτό και απλό, σε 66 αντίτυπα, μυρίζει underground από χιλιόμετρα. Η πρότασή μου στη συγγραφική ομάδα είναι να προσέξουν να εκμεταλλευτούν παραπάνω το χώρο στις σελίδες και να μικρύνουν τις γραμματοσειρές. Επίσης, σιγά-σιγά θα μπορούσαν να δώσουν και περισσότερη έμφαση στο design των σελίδων, έτσι ώστε να ανέβει αισθητικά το zine. Πάντως εμένα μου άρεσε, καθώς αναδύει ένα underground συναίσθημα η όλη προσπάθεια, και αυτό μου αρκεί. Καλή συνέχεια λοιπόν!

Moonlight Shadows ‘zine (issue 2)

Ακόμα πιο προσεγμένο και καλοδομημένο από το πρώτο τεύχος, το Moonlight Shadows έρχεται πάλι να εκπλήξει. Πολύ πιο ωραίο στήσιμο και εξώφυλλο, πυκνογραμμένο και με πολλές ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, όπως “Funeral Procession”, “While Heaven Wept” και προς ιδιαίτερη χαρά μου περισσότερα dark σχήματα, όπως “Gothica”, “Arcana”, “Ordo Rosarius Equilibrio” και ανταπόκριση από το Seelenschmerz fest. Πολύ όμορφες και διαφορετικές οι ερωτήσεις στις συνεντεύξεις, υποκειμενικές, αναλυτικές και ειλικρινείς οι κριτικές, καθώς και πολύ έξυπνο το “The Alphabet of a Pessimist”. Η γνώμη μου στο σημείο αυτό είναι ότι θα έπρεπε τα παιδιά να αναλογιστούν περισσότερο το design των σελίδων μιας και είναι τόσο πυκνογραμμένο και ενδεχομένως να κουράζει λίγο. Αυτή είναι η μόνη μου ένσταση. Από εκεί και πέρα το Moonlight Shadows έχει εδραιωθεί για μένα ως ένα από τα πιο προσεγμένα και σοβαρά zines στην Ελλάδα.

Madrigal ‘zine (issue 1)

Το πρώτο τεύχος του Madrigal zine των συντοπιτών μας. Κατ’ αρχήν θέλω να συγχαρώ τα παιδιά για την προσπάθειά τους μιας και συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση των fanzines με έδρα το πάντα δραστήριο Ρέθυμνο. Τα standards σχετικά με τα zines τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει πολύ εγχώρια και παγκοσμίως και η συμβουλή μου στα παιδιά ήταν από την αρχή να προσπαθήσουν να τα ακολουθήσουν. Για παρθενικό τεύχος, το Madrigal χαρακτηρίζεται από μια σχετική προχειρότητα, αλλά αυτό δε μας ξενίζει καθόλου, γιατί είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει βελτίωση στο θέμα του layout και του στησίματος που χρειάζεται ένα zine για να «μυρίζει ποιότητα». Η ειλικρινής μου ένσταση όμως είναι σε αρκετά θέματα της ύλης που καλύπτουν τα παιδιά. Προσωπικά θα ήθελα να δω περισσότερο underground και θέματα διαφορετικά από τα συνηθισμένα, μιας και θέματα όπως π.χ. πολυσέλιδα αφιερώματα σε μεγάλα και πασίγνωστα groups είναι τουλάχιστον τετριμμένα πια και καλύπτονται χρόνια τώρα από περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Επίσης προσοχή χρειάζεται στον τρόπο γραψίματος, καθώς υπάρχει έντονη διαφορά ύφους από άρθρο σε άρθρο, κάτι που ξενίζει πολύ. Εν κατακλείδι, θα ήθελα να δω το Madrigal να αποκτά προσωπικό ύφος σαν zine και να στοχεύσει να δώσει το διαφορετικό που κάθε zine θα πρέπει να επιδιώκει. Καλή συνέχεια παιδιά με μεράκι και πίστη σε αυτό που κάνετε.

John Bauer (1882-1918)

Η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του εν λόγω καλλιτέχνη ήταν αρκετά χρόνια πριν (όταν ακόμα το “Rock City” ήταν υπόγειο στην Ακαδημίας), όταν κατά τύχη ψάχνοντας τα cd «έπεσα» πάνω στο “crypt of the Wizard” του Mortiis. 

Γνώριζα τον Mortiis ως πρώην μπασίστα των Emperor, αλλά δεν είχε τύχει ποτέ μέχρι τότε να μάθω για τα προσωπικά του projects. Βλέποντας λοιπόν το cd εντυπωσιάστηκα από το artwork, το οποίο ήταν κάτι πρωτότυπο και αρκετά διαφορετικό από το μοτίβο που επικρατούσε στον γενικότερο χώρο του metal. Δυστυχώς προς απογοήτευσή μου, όταν έψαξα πιο προσεκτικά το booklet για πληροφορίες όσον αφορά τον σχεδιαστή του artwork, το μόνο που βρήκα ήταν: “artwork by unknown”, και καθώς το διαδίκτυο δεν είχε τη μορφή και την προσβασιμότητα που έχει στις μέρες μας, για αρκετά χρόνια το ερώτημά μου έμεινε αναπάντητο… το δε cd εξακολουθούσε για χρόνια να στοιχειώνει το walkman και το cd player μου, χτίζοντας μαζί με το εικαστικό μέρος του μια άλλη διάσταση, έναν άλλο κόσμο με ξωτικά και Trolls. Έπρεπε λοιπόν να μάθω περισσότερα και με οποιονδήποτε τρόπο να αποδώσω φόρο τιμής στον δημιουργό αυτών των καταπληκτικών έργων! Προσφάτως λοιπόν ξανάρχισα το ψάξιμο και ήρθα σε επαφή με τον Mortiis, ο οποίος με πληροφόρησε ότι το artwork ήταν δουλειά του John Bauer. Έψαξα λοιπόν και ιδού! Μπορεί το όνομά του να μην λέει κάτι σε πολλούς, αλλά στη γενέτειρά του, τη Σουηδία, είναι ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της. Εκτός από το μουσείο που υπάρχει με το όνομά του, έχουν τοποθετηθεί πινακίδες κατά μήκος του δρόμου που ακολούθησε σε κάποιες από τις περιπλανήσεις του στα βουνά.

Η «δρακοσπηλιά» του Αγ. Μύρωνα

Η ανταπόκριση και ο ενθουσιασμός αρκετού κόσμου για τη στήλη αυτή του Mystic places of Reality, με γεμίζει κάθε φορά ικανοποίηση, ανακαλύπτοντας ότι υπάρχουν κι άλλοι «ομοϊδεάτες» που συμμερίζονται την αγάπη μου για παράξενα μέρη εμποτισμένα με το φολκλορικό στοιχείο. Πραγματικά η πηγές για το υλικό αυτής της στήλης είναι αστείρευτες…

Η «νεραϊδότρυπα» των Κούμων

Σε ένα απομονωμένο χωριό, στους Κούμους Ρεθύμνου, υπάρχει ένα βουνό με την ονομασία «Αγριμοκεφάλα». Οι κάτοικοι το ονόμασαν έτσι γιατί είναι απόμερο και άγριο, με γκρεμούς και με χαμηλή ξηροφυτική, ακανθώδη βλάστηση. Ίσως να υπάρχει και άλλος λόγος, αλλά προς το παρόν δεν τον γνωρίζω. Το βουνό βρίσκεται στον πολύ μοναχικό δρόμο που συνδέει το χωριό με το επόμενο, τα Παλαιόλουτρα. Ο δρόμος δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο κατά την ημέρα από βοσκούς. Αν και καλός δρόμος, απ’ ό,τι ξέρω δεν κατάφερε να στεριώσει ποτέ, καθώς κάθε χειμώνα καταστρέφεται. Η διαδρομή από το χωριό ως το σημείο που αρχίζει η ανάβαση για τη σπηλιά, την επονομαζόμενη «νεραϊδότρυπα», αναδύει ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Βγάζει μια αρνητικότητα, μια μοναχικότητα και μια απομόνωση… Καθώς τον διασχίζεις μαζεύεσαι στο κάθισμα αμίλητος.

Georges Melies 1861 – 1938: A gothic film artist, the first horror film maker

Γεννήθηκε στην Γαλλία τον 19^ο αιώνα, σπούδασε στο Ecole des Beaux Arts και οι γονείς του ήταν ιδιοκτήτες μιας βιοτεχνίας παπουτσιών. Από μικρός έδειξε ενδιαφέρον για το θέατρο και το σόου, και μεγαλώνοντας απέκτησε μεγάλο όνομα σαν ταχυδακτυλουργός, δίνοντας παραστάσεις στο θέατρο Robert Houdin. Δούλευε σαν διευθυντής στην βιοτεχνία του πατέρα του και είχε αρκετή οικονομική άνεση. Το ενδιαφέρον του στράφηκε προς το φιλμ, όταν παρακολούθησε το 1895 ένα φιλμ από τους πρωτοπόρους αδερφούς Lumiere. Αμέσως αγόρασε κομμάτια και κατασκεύασε μια κάμερα (motion picture) όπως λεγόταν, και μετά από τρεις μήνες αρχισε να σκηνοθετεί τα πρώτα του φιλμ. Επειδή η τεχνολογία της κάμερας τότε αναπτυσσόταν, ο Melies παρακολουθούσε όλες τις εξελίξεις ενώ ταυτόχρονα έκανε και δικές του επινοήσεις για να βελτιώσει την λήψη των πλάνων του. Το 1896 ίδρυσε το δικό του studio όπου και εκεί έκανε τις περισσότερες παραγωγές του. Οι πρώτες του λήψεις ήταν κυρίως τοπία, διάφορα γεγονότα, ενώ λίγο αργότερα άρχισε να κινηματογραφεί το σόου που έκανε στο θέατρο Houdin. Μετά από μια βλάβη της κάμερας κατάλαβε την δύναμη της. Δηλαδή αντιλήφθηκε ότι είχε την δυνατότητα να μεταβάλει τον χρόνο και τον τόπο σε ένα φιλμ.

Vampire Ecstacy - Dracula and his vampires in 110 years of immortal presence

Η ενασχόλησή μου με τον βαμπιρισμό ξεκίνησε όταν είδα στο σινεμά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, κατά την άποψή μου. Δεν ήταν άλλη από το αξεπέραστο ‘Interview with a vampire’. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της γνωστής μας συγγραφέως, Anna Rice, και το cast απαρτίζεται από μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Antonio Banderas, o Tom Cruise και o Brad Pitt. Δεν έχω λόγια να εκφραστώ για αυτό το αριστούργημα… Ίσως και να υπερβάλω, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι πρόκειται για την καλύτερη βαμπιρική ταινία που γυρίστηκε ποτέ! Κορυφαίες ερμηνείες που μένουν αξέχαστες, ενώ η ταινία διακατέχεται από ένα γοτθικό συναίσθημα παράνοιας. Ατμόσφαιρα περασμένων εποχών με ομιχλώδη τοπία αναμιγνύεται με την τότε σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας ανάμεικτα συναισθήματα. Ερωτισμός, ειρωνεία και δίψα για αίμα ανακατεύονται με την οργή, την εξαθλίωση και την παρακμή. Μια ταινία που πραγματικά άλλαξε τα δεδομένα του βαμπιρικού κινηματογράφου, οδηγώντας το σε πιο σοβαρές, ποιοτικές και  ατμοσφαιρικές παραγωγές. Γενικά η δεκαετία του 90 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο ποιοτική δεκαετία. 

Fetish Photography

Η λέξη «φετίχ» προέρχεται από τη γαλλική λέξη fetiche, η οποία θεωρείται ότι έχει τις ρίζες της στην πορτογαλική fetico, που σημαίνει «μαγικό φυλαχτό». Τα φετίχ μπορούν να είναι:

1.     σημεία του σώματος: πόδια, στήθος, μαλλιά

2.     είδη ένδυσης: παπούτσια, εσώρουχα

3.     συγκεκριμένα αντικείμενα: υφάσματα από μετάξι, γούνα. Ως φετίχ έχουν αναφερθεί μέχρι και καροτσάκια μωρών και εξατμίσεις αυτοκινήτων.

Το φαράγγι της Μονής Γουβερνέτου

Είναι τόσα πολλά τα μυστικά μέρη που πολλές φορές δυσκολεύομαι να διαλέξω για το ποιό θα γράψω… Η επιλογή αυτή τη φορά έγινε από πρωτοβουλία ενός αναγνώστη, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να συνεισφέρει σε αυτό το άρθρο και στην ξενάγηση μας εκεί. Η διαδικασία όπως πάντα χρονοβόρα και αυτή τη φορά ιδιαίτερα κουραστική. Σημασία όμως έχει η ουσία. Χαθείτε ελευθέρα στο φαράγγι της μόνης Γουβερνέτου…

Auguste Rodin: The Gates of Hell

«Ou ai-je appris la sculpture? Dans les bois, en regardant les arbres…»

«Πού έμαθα γλυπτική; Μέσα στα δάση κοιτάζοντας τα δέντρα…»

Γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1840 στο Παρίσι. Σπούδασε μαθηματικά και σχέδιο στο Petite Ecole από το 1854 έως το 1859. Εργάστηκε σαν διακοσμητής σε θέατρα, αν και του είχε προταθεί η θέση του διευθυντή στη σχολή Καλών Τεχνών, μέχρι που οδηγήθηκε στην γλυπτική η οποία τον εξέφραζε περισσότερο. Το έργο του δεν έχει χαρακτηριστεί από κανένα καλλιτεχνικό ρεύμα. 

Ο Ονειρόκοσμος του DALI - Το Bloodcult στη μόνιμη έκθεση του εκκεντρικού καλλιτέχνη στο Λονδίνο

Σίγουρα ο Dali θεωρείται ότι ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες των καλλιτεχνών που ή θα τους μισήσεις ή θα τους αγαπήσεις, όμως εμένα ανέκαθεν μου προκαλούσε διφορούμενα συναισθήματα. Ασφαλώς και όταν βρέθηκα στο Λονδίνο δεν το πολυσκέφτηκα να πάω στην μόνιμη έκθεση των έργων του καθώς τέτοιες ευκαιρίες δεν τις έχουμε εδώ στην Ελλάδα έτσι εύκολα, και προχώρησα καταχωνιάζοντας τις αρνητικές φωνές που ακούγονταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.

The Vampires' Kingdom

Εννοείται πως η βαμπιρική θεματολογία έχει βρει έκφραση μέσα από όλες τις τέχνες, όμως η πιo πρόσφατη από αυτές, ο κινηματογράφος, δείχνει μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτήν. Ταινίες, κυρίως low budget (αλλά όχι αποκλειστικά), κυκλοφορούν αρκετές κάθε χρόνο με σκοπό να αποκομίσουν κέρδη από το πολυάριθμο κοινό των ταινιών θρίλερ. Μεγάλη ήταν η εισπρακτική επιτυχία το τελευταίο διάστημα αρκετών θρίλερ, ενώ παρατηρήθηκε και μία έμφαση πέρα από τα ψυχολογικά θρίλερ που διαθέτουν μεγάλο κοινό, στις διασκευές ανατολίτικων ταινιών και στις ταινίες που βασίζονται στις σαδιστικές τάσεις και προεκτάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Ευτυχώς όμως καμία κατηγορία δεν στάθηκε ικανή να εξαφανίσει από τις οθόνες μας (μικρές ή μεγάλες) τα πλάσματα τις νύχτας, τους απέθαντους, τα βαμπίρ. Μπορεί το βάρος να πέφτει κυρίως λόγω budget και promotion σε ταινίες όπως το Underworld και το  Bloodrayne, όμως την ίδια περίοδο εμφανίζονται αρκετές ακόμη ταινίες με τα αγαπημένα μας πλάσματα. Πάμε να ρίξουμε μια ματιά...

Bloodred Wine: Οι συμβολισμοί του κόκκινου κρασιού στις θρησκείες & στις τελετουργίες

«Ούτος (οίνος) θεοίσι σπένδεται θεός γεγώς»[1]

---

[1] (Ευριπίδη, Βάκχαι, στ. 280-285)
  [Μτφρ.: Θεός είναι (το κρασί) και χρησιμεύει για σπονδή (θυσία) στους θεούς]

Δεν χωρά αμφιβολία πως το βαθυκόκκινο χρώμα ενός καλού κρασιού θέλγει και ασκεί γοητεία πάνω μας. Σίγουρα σ’ ενα έντυπο σαν το δικό μας οι συνειρμοί γίνονται εύκολα, και ο παραλληλισμός του με την θέα του αίματος γίνεται εύκολα, όμως φαίνεται πως δεν είμαστε οι μόνοι που κάνουμε αυτή τη σύνδεση. Το κρασί και ιδιαίτερα το κόκκινο, συνδέθηκε σε πολλές διαφορετικές περιόδους με την λατρεία θεοτήτων και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις τελετουργίες των ανθρώπων. Το κόκκινο υγρό έρεε άφθονο στους βωμούς και τα ιερά, ενώ οι πιστοί απολάμβαναν την εκστατική του επίδραση. Μην φοβάστε, εδώ δεν θα “δαιμονοποιήσουμε” το κόκκινο κρασί! Είμαστε λάτρεις του και εμείς εξάλλου. Απλά θα κάνουμε ενα ταξίδι στην ιστορία του...

Redemption TV - Το πρώτο βαμπιρικό τηλεοπτικό κανάλι στοιχειώνει τις οθόνες!

Η γνωστή μας Βρετανική εταιρεία, με την ποικιλότροπη ενασχόλησή της με τα βαμπιρικά μονοπάτια, στην προσπάθειά της να δώσει στα πλάσματα της νύχτας την θέση που τους αναλογεί και στον 21^ο αιώνα, απέκτησε τον δικό της σταθμό, με σκοπό να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα των βαμπιρόφιλων και των ακροατών της ακραίας μουσικής σκηνής!

Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος – Ο Σατανισμός στη Μουσική Ροκ (Εκδόσεις Φωτοδότες)

Εννοείται πως αυτό το βιβλίο δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά από το περιοδικό, αλλά ήθελα από καιρό να γράψω γι’ αυτό και να μοιραστώ με τους αναγνώστες κάποιες από τις ηλιθιότητες που λέει. Θα ξεκινήσω από τα κλασικά αρχικά AC-DC και KISS, που σύμφωνα με τον κ. Παπαδημητρακόπουλο σημαίνουν «Anti-Christ Death to Christ» και «Kings Ιn Satan’s Service» αντίστοιχα. 

Το εξώφυλλο του δίσκου των Manowar “Kings of Metal” παρουσιάζει τον Αντίχριστο που εμφανίζεται μέσα από το χάος, κρατά το ξίφος της εξουσίας και προχωρεί να καθυποτάξει τα Έθνη, οι σημαίες των οποίων πέφτουν σχισμένες στο έδαφος, κυρίως οι χριστιανικές με το σταυρό(!!!). 

Για το εξώφυλλο του δίσκου των Heaven’s Gate “Livin’ in Hysteria”, ο συγγραφέας αναλύει ότι απεικονίζει τον Σατανά που αναπαύεται, έχοντας καθυποτάξει πλήρως τη νέα γενιά και το αύριο του κόσμου.

Το βιβλίο βέβαια δεν παραλείπει να αναφέρει και τα υποτιθέμενα μηνύματα που υπάρχουν στην αντίστροφη πλευρά των δίσκων (σσ. Προφανώς ο τύπος θα είδε το “Trick or Treat” και θα είχε εφιάλτες για κανένα εξάμηνο!). Αναφέρει μηνύματα που υπάρχουν σε δίσκους των Queen, Eagles, Judas Priest, Iron Maiden, Μαρινέλα, Τουρνά, Παπακωνσταντίνου, κ.ά. Δε σας είπε κανείς κύριε Παπαδημητρακόπουλε ότι τα rock και metal συγκροτήματα δε χρειάζεται πλέον να περάσουν υποσυνείδητα μηνύματα, εφόσον ότι θέλουν να πουν το ηχογραφούν από την κανονική πλευρά του δίσκου; Κι εξάλλου αναρωτιέμαι ποιος σώφρων άνθρωπος, εκτός από εσάς, θα έπαιρνε έναν δίσκο για να τον ακούσει από την ανάστροφη και να χαλάσει και τη βελόνα του πικάπ του (που παρεμπιπτόντως ήταν και πανάκριβες).

Αν λοιπόν σας κούρασαν τα βαθιά φιλοσοφικά νοήματα των βιβλίων και θέλετε να διαβάσετε κάτι ελαφρύ που θα σας φτιάξει τη διάθεση, αν σιχαθήκατε το metal και πλέον τη βρίσκετε με Κοινούση, αν αναρωτιόσασταν πάντα γιατί τα εξώφυλλα των rock και metal είναι τόσο περίπλοκα και αισθανόσασταν μειονεκτικά που δεν μπορούσατε να τα αποσυμβολίσετε, το Bloodcult προτείνει: Ο Σατανισμός στη Μουσική Ροκ – το βιβλίο που θα ικανοποιήσει όλες τις προαναφερθείσες απαιτήσεις σας και θα σας χρησιμεύσει ως ασπίδα για να προστατέψετε τη νέα γενιά από τα νύχια του Σατανά!

Δάντης – Θεία Κωμωδία (Εκδόσεις Αιγόκερως)

Πασίγνωστο το έργο αυτό, το οποίο έχει εμπνεύσει από ζωγράφους μέχρι heavy metal συγκροτήματα. Το θέμα του έργου είναι το φανταστικό ταξίδι του συγγραφέα στο βασίλειο των νεκρών, με οδηγό τον επικό ποιητή Βιργίλιο και τη Βεατρίκη. Η ιδέα ενός ταξιδιού στον Άδη και στον Παράδεισο είχε ασφαλώς προηγηθεί στην αρχαιότητα τόσο στον Όμηρο με τον Οδυσσέα όσο και στον Βιργίλιο με τον Αινεία. Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: Κόλαση, Καθαρτήριο και Παράδεισος. Κάθε μέρος περιλαμβάνει 33 ωδές και μία εισαγωγική. Το έργο αντικατοπτρίζει μεταξύ άλλων πολλές αντιλήψεις της μεσαιωνικής φιλοσοφίας. Στην Κόλαση, η οποία περιγράφεται να έχει κωνοειδή μορφή, ο Δάντης καυτηριάζει όλους τους εγκληματίες και τους πολιτικούς του αντιπάλους εμφανίζοντας τους να βασανίζονται με φρικτό τρόπο. 

Στο Καθαρτήριο, περιγράφει πώς – σύμφωνα με τις μεσαιωνικές αντιλήψεις – γίνεται η κάθαρση της ανθρώπινης ψυχής από τις αμαρτίες της πριν αυτή εισέλθει στον Παράδεισο, όπου γίνονται δεκτοί όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι. Τέλος, στον Παράδεισο, ο Δάντης περιγράφει την συνάντησή του με τους Αγίους και τους μεγάλους διανοητές. Η Θεία Κωμωδία αποτελεί επιπλέον σημαντική προσφορά του Δάντη στη διαμόρφωση της ιταλικής γλώσσας. Ουσιαστικά κατάφερε να συνθέσει τα λατινικά, τα οποία ομιλούνταν από τους μορφωμένους και τη φλωρεντιανή διάλεκτο που μιλούσε ο λαός. Η έκδοση που έχω εγώ είναι εμπλουτισμένη με τα καταπληκτικά σχέδια του Gustave Dore και η δουλειά που έχει γίνει στη μετάφραση από τον Κ. Σφήκα είναι αξεπέραστη (Archangel HOFT, σε ευχαριστώ πολύ για το καταπληκτικό αυτό βιβλίο).

Alice K. Turner – Η Ιστορία της Κόλασης (Εκδόσεις Φιλίστωρ)

Πρωτοείδα αυτό το βιβλίο στο ράφι της βιβλιοθήκης του Archangel HOFT, και με ενθουσίασε ο τίτλος του. Πρόκειται για μια μελέτη πάνω στις παραδόσεις των λαών, όσον αφορά τον κάτω κόσμο, την κόλαση και τις θεότητες που τα αντιπροσωπεύουν. Οι μυθολογικές αναφορές και οι θρησκευτικές αντιλήψεις που καταγράφονται στο βιβλίο είναι καταχωρημένες με αλφαβητική σειρά. Το βιβλίο είναι πλούσιο σε οπτικό υλικό (έργα τέχνης, γκραβούρες, φωτογραφίες αρχαιολογικών ευρημάτων), πράγμα που κάνει το διάβασμα πιο ενδιαφέρον. Από την πρώτη ματιά φαίνεται ότι πρόκειται για μια πολύ σοβαρή μελέτη, πράγμα που δε θα το περίμενα από τη συγγραφέα, η οποία είναι αρχισυντάκτρια του λογοτεχνικού τμήματος του περιοδικού Playboy. Χίλια μπράβο στη γυναίκα!!!

Mary Shelley - Frankenstein (Ελληνική Εκδοτική)

Όλοι γνωρίζουν την ιστορία του επιστήμονα Frankenstein και του τέρατος που δημιούργησε, αμφιβάλλω όμως αν έχουν πολλοί διαβάσει το αυθεντικό μυθιστόρημα της Shelley. Η πιο πιστή μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη πιστεύω πως ήταν αυτή του Kenneth Branna με τον Robert de Niro στο ρόλο του τέρατος. Παρ’ όλα αυτά έχει αρκετές διαφοροποιήσεις από το μυθιστόρημα. Το βιβλίο έχει περισσότερο ανθρωπιστική και συναισθηματική βάση, χωρίς να επεκτείνεται σε επιστημονικές λεπτομέρειες, όπως το πώς κατάφερε ο Frankenstein να δημιουργήσει το τέρας. Επιπλέον η Shelley, μέσω μιας μακροσκελούς συζητήσεως μεταξύ του τέρατος και του δημιουργού του, μας εκτυλίσσει την άποψη του τέρατος για την ύπαρξή του και τα συναισθήματα που του προκλήθηκαν από τη θετική και κυρίως αρνητική συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί του. Ένα άλλο σημείο που η συγγραφέας επιμένει αρκετά είναι η αποκρουστική αντίληψη που σχηματίζει ο Frankenstein για το δημιούργημά του, σε σημείο που μετανιώνει πικρά για τη δίψα του για γνώση και τη διάθεσή του να προστατέψει το ανθρώπινο είδος από το θάνατο. Γι’ αυτό εξάλλου ο δευτερεύων τίτλος του μυθιστορήματος είναι «Ο σύγχρονος Προμηθέας». Όσοι διάβασαν το σχετικό άρθρο για τον Frankenstein της Universal που υπάρχει στην κατηγορία Cinema του συγκεκριμένου blog, θα καταλάβουν ότι οι ασπρόμαυρες αυτές cult ταινίες απέχουν πολύ από το μυθιστόρημα της Shelley.

P. N. Elrod – Bloodlist, The Vampire Files (Bloodstone Audio Books)

Το βιβλίο αυτό είναι ένας συνδυασμός των δυο λογοτεχνικών ειδών που λατρεύω. Μια ιστορία μυστηρίου με gangsters και μαφιόζους περιτριγυρισμένη από ένα πέπλο horror αισθητικής, εφόσον ο πρωταγωνιστής είναι βρυκόλακας. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, πράγμα που επιτρέπει στον θεατή να δει τα πράγματα από την οπτική γωνία του βρυκόλακα. Αν το βιβλίο αυτό γυριζόταν σε ταινία θα γινόταν ένα καταπληκτικό φιλμ-νουάρ. Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του βρυκόλακα, έχει όλα τα κλασικά στοιχεία, όπως εξόντωση με τις ηλιαχτίδες και με κάρφωμα παλουκιού στην καρδιά, εξαΰλωση του βρυκόλακα, αθανασία, αιώνια νεότητα. Ένα χαρακτηριστικό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το σκόρδο δεν προσφέρει προστασία. Η αιτιολογία-απορία του συγγραφέα ήταν πώς είναι δυνατόν κάποιος να χρησιμοποιεί ένα βολβό που μυρίζει άσχημα για να απωθήσει ένα πλάσμα που δεν αναπνέει (εφόσον είναι νεκρό) και συνεπώς δεν μπορεί να μυρίσει.

Γκόγκολ – Νεκρές Ψυχές (Πέλλα)

Πρόκειται για έναν Ρώσο συγγραφέα του 19^ου αιώνα, που πέρασε από έντονη λογοκρισία από την ανώτερη τάξη της εποχής, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσά του, τη Μόσχα. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα διορθώθηκε πάνω από τριάντα φορές μέχρι που στην τελευταία του διόρθωση κατάντησε διαστρεβλωμένο. Ο λόγος απλός… Διότι παρουσίαζε τις κοινωνικές διαφορές που επικρατούσαν στη Ρωσία τότε. Ο Γκογκόλ παρουσιάζει τη σαπίλα, την εξαθλίωση, τη διαφθορά και ουσιαστικά όλα τα κοινωνικά στρώματα από τα οποία απαρτίζεται το κράτος της Ρωσίας, και επίσης κατακρίνει τους πρωταγωνιστές όλου του καθεστώτος. Το τελικό μήνυμα που θέλει να περάσει είναι ότι οι νεκρές ψυχές είναι οι ψυχές των διεφθαρμένων τεμπέληδων και τσιφλικάδων που δεν ξέρουν πραγματικά γιατί ζουν!

Ο Μαγικός Κόσμος των Ονείρων (Αρχέτυπο)

Το γνωστό team τον εκδόσεων «Αρχέτυπο» με την επιμέλεια της Εύας Αυλίδου, εξέδωσαν το παρόν βιβλίο. Καθένας από τους 14 συγγραφείς αναλύει και ένα ξεχωριστό κομμάτι των ονείρων στο βιβλίο, κάνοντάς το ποικιλόμορφο και ευκολοδιάβαστο. Τα θέματα που πραγματεύονται είναι οι ονειροναύτες, τα αστρικά ταξίδια, προγνώσεις, εφιάλτες, ονειρομαντεία, τηλεπάθεια, ονείρωξη, ονειροπαγίδες κ.ά. Προσπαθεί επίσης να αναλύσει τη συμπεριφορά διαφόρων πολιτισμών και πώς αντιμετωπίζουν τα όνειρα, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει το θάνατο των ονείρων στο δυτικό κόσμο. Αν και το βιβλίο περιέχει αρκετά θέματα, το μειονέκτημά του είναι ότι δεν καταφέρνει να τα αναλύσει εκτενώς, κάνοντας τα άρθρα λίγο λιτά και ημιτελή. Θα το χαρακτήριζα ίσως σαν ένα μπούσουλα για αρχάριους. Για κάποιον δηλαδή που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και θα ήθελε να κάνει μια εύκολη αρχή ή να διαβάσει ευχάριστα ένα βιβλίο, είναι ό,τι πρέπει.

Ι. Μαραθάκης – Αναζητώντας την Κλείδα του Σολομώντα (Ειδικός Τύπος)

Πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη και προσεγμένη δουλειά, χωρίς τα λάθη και τις παρατυπίες των περισσότερων βιβλίων που ασχολούνται με τη μαγεία. Εντύπωση μου έκανε το πάθος με το οποίο υποστηρίζει την ακρίβεια των λέξεων μέχρι και τον τελευταίο τόνο. Εδώ παρουσιάζονται εκτενώς η ιστορία της επίκλησης και η Σολομωνική Γραμματεία, και εκτενέστερα αναφέρεται στους μαγικούς παπύρους και τις επικλήσεις κατά αρχαιότητα, στον Σολομώντα και ότι συνδέεται με αυτόν, στη μεσαιωνική παράδοση και τα μαγικά βιβλία, σε ονομασίες και επικλήσεις δαιμόνων και αγγέλων, στην Καμπάλα και τέλος σε κάποια ελληνικά μαγικά κείμενα, επικλήσεις και εξορκισμούς. Ένα πραγματικά καλογραμμένο βιβλίο με πολλές πληροφορίες κυρίως για άτομα που ψάχνονται και θέλουν κάτι παραπάνω. Στο έβδομο τεύχος του περιοδικού Bloodcult υπάρχει και συνέντευξη του συγγραφέα.

The Art and Comics of Jyrki 69 – Zombie Love: Vampires, Ghosts and the 69 Eyes (Deggael Communications)

 Με το που είδα το comic αυτό, και πολύ περισσότερο όταν το διάβασα, σκέφτηκα πόσο πολύ ταιριάζει στο «πνεύμα» του Bloodcult, καθώς μιλάει για zombies, vampires και… gothic rock. Ο Jyrki, τραγουδιστής των “69 Eyes”, έχει ένα καλλιτεχνικό alter ego, σχεδιάζει κόμικς, και όχι μόνο. Σε αυτήν την έκδοση συμπεριλαμβάνεται μια 14σέλιδη συνέντευξή του, στην οποία θίγονται πολλά θέματα τα οποία αφορούν την εξέλιξη της Φιλανδικής σκηνής, με μοιραίες απογοητευτικές συγκρίσεις να γίνονται στο μυαλό όποιου διαβάζει τα… εν Ελλάδι, αλλά και θέματα όπως πως άρχισαν οι “69 Eyes” να χρησιμοποιούν flyers για τις εμφανίσεις τους, εμπνευσμένοι από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, κατάσταση στην οποία έφτασαν γιατί δεν είχαν χρήματα να πάνε μέχρι το Λος Άντζελες. 

Στη συνέχεια, στις υπόλοιπες από τις 68 σελίδες, έχουμε μερικά χαριτωμένα έως και τρυφερά strips με θέματα zombie-παιδάκια στο νεκροταφείο, που τρώνε τους νεκρούς, την κοινωνική λειτουργό που τα επισκέπτεται, βαμπίρ να ερωτεύονται και διάφορα άλλα: Μαύρο χιούμορ, ασπρόμαυρο στο χρώμα, με απλό εκφραστικό, λιτό σχέδιο. Τα strips είναι σχεδόν πάντα στα φιλανδικά με αγγλική μετάφραση από κάτω, για να μην χαλάσει το lettering. Γενικά, η προσπάθεια είναι συμπαθητική, αξιόλογη, αλλά κυρίως ξεχωριστή.  

The Return of the Vampire (1944)

Director: Lew Landers

Cast: Bela Lugosi, Frieda Inescort, Nina Foch

Στα πλαίσια των horror ταινιών που γύρισε η Universal (παρουσιάζονται εκτενώς στην κατηγορία Cinema του blog αυτού) ο Bela Lugosi ενσάρκωσε και άλλους ρόλους εξίσου καλά με αυτόν του βασιλιά των νεκροζώντανων. Σε αυτή την ταινία ενσαρκώνει τον βρυκόλακα Armand Tesla, τον οποίο παλουκώνουν στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας. Ο Tesla έρχεται ξανά στη ζωή για να εκδικηθεί αυτούς που τον παλούκωσαν. Το story διαδραματίζεται στην Αγγλία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγμα που μας υπενθυμίζει ο σκηνοθέτης με τακτικούς βομβαρδισμούς από τους Γερμανούς. Ως παιδί για τα θελήματα, ο βρυκόλακας χρησιμοποιεί έναν λυκάνθρωπο, τον Αντρέα (!!!). 

Η ταινία διατηρεί και χρησιμοποιεί πολλά από τα διαδεδομένα φολκλορικά στοιχεία που πλαισιώνουν τους βαμπιρικούς μύθους. Έτσι, ο βρυκόλακας δεν έχει είδωλο στον καθρέφτη, δείχνει αποστροφή στους σταυρούς, οι κυνόδοντές του (αν και δεν φαίνονται) αφήνουν τα σημάδια τους στους λαιμούς των θυμάτων του, και οι ηλιαχτίδες και τα παλούκια αποδεικνύονται μοιραία για την ύπαρξή του.

El Ataud del Vampiro (1958)

Director: Fernando Mendez

Cast: Abel Salazar, Ariadna Welter, German Robles

Προφανώς η ταινία El Vampiro ήταν εισπρακτική επιτυχία, καθώς ένα χρόνο μετά βγήκε στις οθόνες η συνέχειά της. Ο τίτλος της σημαίνει «Το Φέρετρο του Βρυκόλακα». Κινείται στα ίδια πλαίσια με την προηγούμενη, αλλά κάπου η ατμόσφαιρα αρχίζει και χάνεται δίνοντας τη θέση της στην επιστήμη. Τι εννοώ με αυτό; Το φέρετρο με το παλουκωμένο σώμα του κόμη Duval αρπάζεται από έναν γιατρό που θέλει να το εξετάσει για να εξηγήσει επιστημονικά τον βαμπιρισμό. 

Έλα όμως που το παλούκι φεύγει από τη θέση του και ο κόμης σηκώνεται από το φέρετρο διψασμένος όσο ποτέ και για αίμα, αλλά και για εκδίκηση εκείνων που τον παλούκωσαν, δηλαδή το γιατρό και τη χαριτωμένη κοπελίτσα του. Η ταινία διαθέτει αρκετά κωμικά στοιχεία αναμειγμένα με γερές δόσεις τρόμου, που προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα στον θεατή.

El Vampiro (1957)

Director: Fernando Mendez

Cast: Abel Salazar, Ariadna Welter, German Robles

Η μεξικανική αυτή παραγωγή δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τους προκατόχους της. Μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενη μια βαμπιρική ταινία στα ισπανικά, αλλά η ατμόσφαιρα που αναδύεται από την ταινία είναι καταπληκτική. Ο κόμης Duval είναι ένας βρυκόλακας στα πρότυπα του Δράκουλα που χάραξε ο Bela Lugosi. Μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα, περνά μέσα από τοίχους, τρέμει τους σταυρούς και τα παλούκια, και κοιμάται όλη μέρα (χαρακτηριστικό όχι μόνο στους βρυκόλακες του Μεξικού, αλλά και στους κοινούς μεξικανούς θνητούς, αν θυμάστε από τα Λούκυ Λουκ!). 

Οι βρυκόλακες στην ταινία αυτή μοστράρουν συχνά τους μακριούς κυνόδοντές τους, κάτι που λείπει από τις βαμπιρικές ταινίες της Universal. Φυσικά, υπάρχει και ένας γιατρός α λα Van Helsing, ειδήμων στο θέμα των βρυκολάκων που βοηθά τους θνητούς να ξεπαστρέψουν το βρυκόλακα, μόνο που είναι νεαρούλης και φλερτάρει με την πρωταγωνίστρια.